Alle inzendingen over BLOEI GEDRONGENHEID

In 't gras glanst een pol van late teunisbloemen. Komt lengtegroei nog?…

Nu de zomer is verdrongen, en de herfst is binnen gedrongen. Zal de winter gauw verschijnen, en al het groen doen verdwijnen. Deze zomer heb ik jouw liefde verdrongen, en in de herfst ben ik naar binnen gedrongen. In de winter zal ik niet meer verschijnen, Zoals het groen zal ook ik uit je leven verdwijnen. Vaarwel mijn liefste, zomer.…

Het was al avond, toen hij 't huis genaakte, Een lauwe geur van vee dreef uit de stal, En heerste over 't parfum van zijn verval; En was de essence van wat hij verzaakte, Dit: wat het leven klaar en helder maakte, De grote knuisten van zijn vader, al Moeders gedrentel, en het driest geschal Van lach en grap, als 't volk de arbeid…

Hij was het graf al uitgegaan Vóór ik Zijn dood bezoeken kon. Een zwarte leegte in de zon Gaapt de spelonk mij aan. O wát ik hoopte in mijn verdriet, Hij kwam mijn ongeduld nog vóór. Maar, Die ik door de dood verloor Vind ik ook levend niet. De olijven met de lichte wind Verzilvren in de zonneschijn, Waar 't hart niets dan zijn oude pijn…

Er is geen leed, er zijn geen tranen meer. 't Is al door Uwe liefdebrand verslonden.. De dood is als een schaûw voor u verzwonden. Wij zien slechts licht, wij zien alleen de Heer!…

O Heer, ik ken die zaalge zondares; Het was mijn ziel, die wenend voor U bukte, Die met haar liefde Uw minnend hart verrukte, De nardus gietend uit albasten fles. Ze ontwond in drift de slingerende tres Der haren die haar teedre schouders smukte. Slavin, die kussen op Uw voeten drukte, Was ze aller zondaars zoete meesteres. Nooit in haar…

Laat 't hart Uw gunst ervaren, Tot het in bloei bezwijkt.…

je rolt in eindeloze cirkels rond maar ik heb je voor het blok gezet je uitloop is belet door vierkant en gedrongen heb je gedwongen tot een stil moment van rust een overwegen of bol en blok nog samen kunnen leven…

in het stille woord ligt een waardevolle kracht alles omvattend wat je van een ander verwacht je merkt in kleine dingen dat anderen je intentie ontvingen subtiel en ongedwongen is een druppel geluk naar binnen gedrongen…

het lichaam is star en ontmoetingsloos, de afstand is van het type antropomorf omkaderd is de glazen zon door eigentijds gesteente, gedrongen tot proporties van gestold pyroklast de kunst is, al eeuwenlang, tot stof neder te dalen zonodig…

Zag zijn gedrongen gapen naar adem. Ik beleefde zijn mompelend spreken. Onhaast verstaanbaar, onteer in geloof.…

Stilte in donker gedrongen Tijd in lengte geslonken Tranen, die stil sprongen Stillagen en flets blonken Welden in het wankele zicht Broos, amper tastbaar Vond je eindelijk elkaar In het prille ochtendlicht…

Waarom zo scheef en zo gedrongen? Waarom je kruin tot knot gewrongen? Waarom gespleten en gekloofd? Waarom die tenen op je hoofd? Waarom die barsten in je huid? Zit er meer in je dan je uit?…

Moeder en dochter Zwijgend worstelend met het bestaan Zagen zij mij tegemoet Dochterlief gedrongen in haar lijf Heur handjes verpakt in plastic Handschoentjes van het type benzinestation "Ook nog een huidaandoening", dacht ik Zij passeerden mij, hand in hand, En liepen samen naar de zon.…

Door liefde gedrongen Heb ik ze gezongen, En wilt gij er meer, Gij moogt er om vragen. Wanneer ze u behagen Komt huppelend weer.…

Kort gedrongen slaapt er rond de 'zestien' de RonUILdo in een veel te volle vacht Zijn shirt doet enkel nog goddelijkheid verraden vol verlangend heilig geel naar dribbels van kanarie pracht ------------------------------- W.K. gedicht Den Haag FM 28-6-06…

De zon streelt lichtjes tedere rozenknopjes, ik ruik het leven.…

Thans sta ik voor U met een hand vol bloemen, de welke bloemen van mijn dank, en toch: Nu waag ik eindelijk Uw Naam te noemen en zie, ze bloeien nog... ze bloeien nog!…

bloei ik in rijzende halmen als niets ontbreekt waar zon en water mij overgieten met stralen bloei ik bij jou als mens als jij mij roept en ik in jou mag verdwalen…

Zoals bloemen in de bladeren bloeien hun bladeren als kronen dragen en dan door voeten vertrappeld worden zo leef ik er zijn lentes en voeten en keer op keer zal ik weer bloeien ...…

O, vrouw, bloeit schaduw waaierbloem en firmament, dat sterren schrijden in de gang mijns bloeds en nacht de weerklank van de roep der handen en uit de zoom van mijne donkerheden, onder de hemelbruggen mijner armen, het maanzeil tastend over dansend stroomlijf o, het zal stranden aan gifspelonk der ogen, vrouw…

bloei ik in rijzende halmen als niets ontbreekt waar zon en water mij overgieten met stralen bloei ik bij jou als mens wanneer jij mij roept en ik in jou mag verdwalen…

God laat mij bloem wezen, laat mij bloeien voor een keer.…

je liet me springen in het voorjaar maar in de zomer viel ik stil nu is het najaar en je staat daar en spring ik weer, als in april…

Hij ploegde met man en macht Handen zaaiden concepten Onder de hete zon Een lovend woord gaf zeggingskracht Toen het over bloeien repte Wist hij dat hij het kon Hopend op een oogst vol pracht Velden vol verlepten Tot hij opnieuw begon…

magnolia bloeit in buurman's tuin - hoe rose mijn Japanse kers!…

Er zitten knopjes, Aan het stekje In het potje, Op de vensterbank. De iele stengel staat rechtop, Met hier en daar een blaadje. Een krans van knopjes... Ligt er bovenop. Ben zeer benieuwd, Kan haast niet wachten, Moet steeds weer kijken Heb geen rust. Tot de bloempjes komen... Aan het stekje In het potje Op de vensterbank.…

de derde bloei dit jaar geurt zacht, de struik brengt ons terug bij eerder tijden na waanvoorstellingen van strijd valt onze wereld stil om wat een herfsttij nog laat blijken maar ook als storm raast over al wat was zeg jij me nu dan wil jij me naar rustig water leiden…

heb ze geplant dichtbij en in het verre land zaden die voornemens dragen uit mijn rugzakje staken in het zand bij duinen en strand waar zee ze drenken kan in de zwarte aarde van het binnenland op heuvels zonnigste kant ik zal ze verzorgen mijn voornemens op rij bloei maar dan kan ik ze voorbij…

snerpende snaren vol blaren uithoeken in de wereld wij moeten maar jagen geen wereld nog ingebeeld lucht heeft vrij spel in mist tussen aarde lang geleden een bel die mij niet spaarde snijdt een reddingsboei in vel en been snij 'm los en bloei…