Alle inzendingen over Bestaan

Het duister van de nacht intense pijn in mijn hart mijn ziel uiteengereten allesoverweldigend wanhoop donker en diep eindeloze spiraal een bestaan zo donker is de nacht hart zo diep tergend door mijn ziel…

Ineens dan is íe er en pronkt met al zijn kleuren Een wonderlijk bestaan zo'n regenbogenbaan...…

Over liefde wordt heel vaak geschreven, hoe we het samenzijn beleven, alleen háát ik het soms, uit de grond van mijn bestaan, want zeg nou eerlijk, zónder een strubbeling af en toe, is er toch niks aan?…

Daar is hij weer, hij is terug in elkaars armen, zijn lichaam en even was 't vlug alsof het nooit heeft bestaan. Heb ik nu spijt? ik zou het eigenlijk niet weten was plaats en tijd even kwijt ik wil zo graag vergeten!…

Emoties niet te bevatten verscheurd door gevoelens die ik niet uiten kan Jij was mijn bron waar ik mijn kracht uit putte Jij was mijn leidraad door dit aardse bestaan Maar toen was 't eindpunt ineens daar waar ik niet stoppen wou…

'Ik heb als koe een leven en dood,' zo klaagt het beest, 'die slechts bestaan uit geven: eerst melk; daarna de geest. Dan weefsels en organen. Men snijdt mij door mijn ziel door zich mijn baas te wanen. Ik schreef geen codicil.'…

Het gaat buiten je bevattingsvermogen dat er, met ál de wetten die er bestaan, er blijkbaar niet één in staat is, klaarheid te scheppen in het geheel.…

Je kunt ze wegslaan, ze blijven bestaan. Gek, geflipt, gestoord. Of heb je de juiste dioptrie?…

waar de wind vrij spel heeft mijn sporen ruisend verwaaien dichten mijn woorden de gaten van het broze bestaan dansend op het breekbare koord van het leven laveer ik met vallen en opstaan naar de overkant…

Jullie, Woorden, Zullen verschijnen Plotsklaps verdwijnen Omgezet in stem Overgaan in lucht En blijven niet Langer Bestaan Dus schrijf Ik Jullie snel op Voordat jullie Voorgoed Vergaan…

Ik reik naar het licht van mijn dromen doorkruis de tijd mijlenver voorbij de grenzen van bestaan daar fluister ik zijn naam in de schaduw van Gizeh schrijf namen in stoffig zand voor eeuwig verbonden in tijd…

ergens ben ik mijzelf uit het oog verloren en leef nu zonder spiegelbeeld zonder voetafdruk in het natte zand op de rand van het bestaan herken nog slechts mijn naam en vaag nog het gezicht dat toen het werd belicht er was en nog niet wist vandaag te zijn vermist…

zich van geen mens en wereld bewust scharrelt hij wat rond in de tuin pikt er de kruimels van het tafelkleed ik volg een vlijtige huismus vanuit het keukenraam is het omwille van zijn simpel bestaan dat ik hem bij vlagen zo hevig benijd?…

Ook al zul je zwijgen ogen spreken immer de taal zo eigen wil licht niet bestaan zonder schemerzicht doch blijven stralen boeien wanneer verleden verlaten is en morgen wederom wordt ontdekt en opnieuw…

zij bloeit glas wiegt kristal op zonnewind kaatst stil het prille in ontluiken breekbaar opent zij fragiel naar buiten de eersteling doorzichtig in bestaan kondigt heel voorzichtig lente aan…

omdat de pijn niet zou blijven bestaan.…

Het volgende komt aan, zo is je bestaan en ook dàt gaat voorbij en alles blijkt ijdelheid. Naar Prediker: alles is ijdelheid...…

vragen komen vragen gaan maar blijvende vragen blijven bestaan.…

Misschien is het slechts voelbaar dicht onder je huid zoals een dans in een warme lente regen of is het een ragfijn geweven droom van het zuiverste zijden in mijn hoofd blijft het bestaan dit onvoltooide einde…

Een godsbeeld hebben is fijn altijd goed is het weten dat er nog zoveel andere zijn laat jouw beeld niet overdonderen maar vul elkaar steeds aan elk beeld mag verwonderen en in liefde naast elkaar bestaan…

er waait een briesje in mijn hoofd die mijn gedachten zal verfrissen een einde maakt aan 't ongewisse dat deel uitmaakt van mijn bestaan…

de zon en de maan kijken elkaar glimlachend aan stel je voor zegt de zon ik zou jou niet kennen hoe saai is dan mijn bestaan met jouw donker en mijn licht houden wij het leven mooi in evenwicht…

Vechtend voor de laatste dagen van je prille bestaan. De sneeuw wordt straks een warme deken, als je krachten het gaan begeven en jouw steel voor altijd zal breken.…

des duivels om bij elke ademstoot in de spots van bestaan lichtheid mee te dragen tot ik voorbij de drukte raak met kleur op mijn wangen tussenin waarheid en werkelijkheid rustig ga zitten…

Lees de woorden in mijn ogen als ik sterf van onvermogen mij in zinnen uit te drukken geef dan zin aan mijn gestamel geef dan zin aan mijn bestaan alsjeblief hou mij dan vast en blijf woordeloos verstaan: "ik heb je lief"…

Die hebben nog plezier in hun bestaan Maar blijven zij het vrouwvolk wel behagen? Massaal klinkt nog gegiechel en gegil. Zij vinden zelf hun groupies iets te pril.…

Mijn sporen heb ik Achtergelaten in dit Blok hout, vingerafdrukken In de tijd die mijn bestaan Bewijzen, en elke steek Die mijn leven hakt in Wat ooit boomstam was Brengt mij dichter bij Mijzelf, de mens die Ooit ik was, en die uit Het niets geschapen werd…

je weet weer schaduw te waarderen niet als keerzijde van licht dat donker geeft maar in accentueren voelt de kleur dat zij echt leeft alleen op het randje van bestaan en dood geeft zij zichzelf bloot…

GEDICHT FOPPE BIJ PAARDENFOTO twee paarden in het ochtendlicht zou dierenliefde dan toch bestaan ach het is zo'n mooi gezicht vandaar dit gedicht want zonder liefde gaat het leven niet ook bij paarden een bijzonder gezicht.…

Kan ik de wenk weerstaan, alsmaar vroeger sluiten deuren het huis tegen nachtelijk treuren over verloren licht, afgebroken bestaan mens gevangen in ongekende deining engelenzang troost zijn verschijning…