Alle inzendingen over Bevroren harten

Senryu Bevroren harten ijzige oktober wind snijdt de hartekreet…

Onderdrukte tranen met een glimlach getuigden in haar ogen van een bevroren hart…

Aandacht, gedreven door liefde, kan zelfs het meest bevroren hart verwarmen...…

op de verlossing van de ware liefde het maakte haar bang haar hart een verraden hart zo bang te worden bevrijd ze liet los wankelde weg terug naar de veiligheid van haar opgebouwde bestaan de dans van het bevroren hart de roep van de zielen in de hel voor altijd van de liefde ontzegd…

Niemand in deze bar ziet er uit zoals zij In vergelijking met haar zijn zij één in een dozijn En toch heb ik nog nooit een mooier meisje gezien Mijn bevroren hart ontdooit telkens ik haar zie…

Winterse koude bedekt herfstige harten met een ijstapijt. Een ijskoude sneeuw Verwarmt bevroren harten gloeiend in het rood. Doorwinterde sneeuw verkilt gebroken harten eeuwig in de tijd.…

Verbannen en vergeten tussen ijskristallen muren Vertwijfeld warmend aan gedoofde vuren Broos, toch onbreekbaar ...dit bevroren hart Hoop, neemt afscheid ...als de nacht verstard…

ze plukt ijsbloemen van de ramen poot sneeuwklokjes in november maar haar tijd staat stil en als ze schreeuwt bevriest haar adem ijskristallen sterren vallen in de nacht maar ze wenst niets ze loopt haar pad alleen in maanlicht mijdt de zonnestralen ze wil niet dat haar hart ontdooit een bevroren hart doet minder pijn…

Winter die al Goeddeels verdwenen Is, vorst die Al lang en breed Zijn hielen heeft Gelicht, zon die Het bevroren hart Zo op het oog Ontdooid heeft - En toch kom ik Nog ijsresten tegen Die onvermurwbaar Zijn, uit sneeuw Geboren ijskristallen Die van geen wijken Willen weten - Het verlies dat zich Als ijssneeuw In…

De zomer is een fijne tijd met veel warmte voor je bevroren hart en ziel. In de zomer kom je heel eenvoudig aan het doel. Daarom, geloof me, een zomer zonder liefde is als een leven zonder licht.…

Jouw lach Kleurt een grauwe hemel, En brengt woeste golven tot rust Jouw aanraking Ontdooit bevroren harten En brengt warmte in elke hoek Jouw stem Voert de stilte weg En brengt klank in gedachten Jouw ogen Bewegen bergen heen en weer En voeren de wind steeds verder weg Jouw lippen Bloedrood als de zonsondergang Laten mij sidderen…

Er is niets anders in de wereld dan jouw witte maagdelijkheid de winter over uitgestrekte velden en ik voel me aangetrokken tot jouw milde manier van ontdooien de zachtheid waarmee jij water vormt wanneer ik in mijn diepste stilte tot jou kom met mijn bevroren hart dan voel ik jouw kalmerende warmte de melodie van de toekomst klinkt…

waar was jij, toen ik in ongenade verviel een bevroren hart, een leegte om me heen iets is er veranderd, het zit in je ogen zeg alsjeblieft niets, jij liegt alleen ik vond iets waardevols daar waar ik het niet zocht tevredenheid staat nergens te koop ik ben nog steeds verknocht ik hou gewoon vast en lijd aangemeten soms is het zwaar…

dyn befinge hert ta stien wurden yn stiltme sil net fester frieze ik sil dei untteie in bit sil ik slaen gjin wjerstan silst do biede en ungelokkichheit oerraze en dyn seftheit bleatlizze ik ha dyn lea leaf allinich de waarmte net de lukerichheit Vertaling: jouw licht bevroren hart versteend in stilte zal niet vaster vriezen…

oogstrelende lentetinten na een lange wintersleur sublimiteit van kleur en geur lieve lenteboden die een bevroren hart ontdooien onder naakte bomen ontwaken frisse dromen dat de dood maar even slaapt en de kiem van het leven blijvend waakt in het land van sneeuw en ijs herboren lijkt uw blankheid zo volkomen zuiver zijn uw kelken als…

Lieve lenteboden die een bevroren hart ontdooien onder naakte bomen ontwaken frisse dromen dat de dood maar even slaapt en de kiem van het leven blijvend waakt.…

Het voelde als een koude wind en wist mijn hart te bevriezen jij wilde je eigen leven leiden en ik zou je gewoon verliezen Het deed veel pijn en verdriet om jou uit mijn leven te zetten elke dag moest ik aan je denken en me tegen mijn tranen verzetten Een gevoel van gebrokenheid maakte zich meester in mijn hart de heldere kleuren van verliefdheid…

Een oneindige blik Gedegen liefde, ontembaar Overvallen door schrik Zo mooi, fragiel, zo breekbaar Koester ik haar Geen woorden voor Een verschijning zo onbeschrijfbaar Ik bevroor Ontdooi mij Ontdooi mijn hart Aanvaard mijn liefde Laat mij ontwaken uit deze droom…

Op zijn hart waren ze gaan staan, of er nergens anders plaats was, zijn ziel lieten ze voorbijgaan alsof dat onbelangrijk was! De sporen van de zolen staan gegrift in zijn hoofd en hart want zoveel onbenulligheid wordt natuurlijk wel afgestraft!…

Ik droom weg in een landschap dat bevroren lijkt, waar alleen het geluid van kou bijna te horen lijkt. Waar alleen de eenzaamheid en de stilte regeren, en mijn hart niet meer klopt maar enkel nog zwijgt.…

-Je kijkt me niet aan en houdt je ogen gesloten in je bevroren gezicht- “Kijk en luister dan toch!”…

Sprak jij nog twijfel terwijl warme armen de bevroren nacht weer deed ontwaken lege koude handen morgen ontdooiden getekend in een schaduw van later laat jij gisteren gaan nadat de mist zelfs jouw sporen wist en nu verdrijft langs pijn afgedrukt in tijd is loslaten anders dan dat jij de andere jou mist koud door en door…

bevroren water lijkt op een begaanbaar pad tot je er doorzakt…

Bevroren dromen laten een laagje ijs achter op m'n hart die het ritme ervan verstoort maar als ik in je ogen kijk zie ik een zonnestraal dan smelten m'n bevroren dromen als sneeuw voor de zon allemaal...…

Pijn als een ijzige wind dringt zich binnen in mijn ziel die inkrimpt van deze kou, en dan...de zon komt op en werpt zijn warme stralen over mij heen Maar het is al te laat, mijn hart is reeds bevroren.…

Zeeland is bevroren en ligt onder een dun laagje ijs alles is wit zover je kan zien en de lucht is sombergrijs. De zon kan er niet doorheen komen door de bewolking ozo dik de dieren voelen zich nu alleen met hun troosteloze blik.…

hoe voelt een moeder zich haar kind op straat half dood, bevroren uitgehongerd vreest de nacht die weer nadert bevriest het bloed ook het gevoel het knagen van de maag worden oren doof voor het ongehoorde in dat kartonnen huis mijn bed kijkt me verwijtend aan hoe kan ik slapen gaan de boze ogen van het kind als een eindeloze echo…

toen het donker zich om de dag zou striemen als een zwachtel om een stomp hoe bijna geruisloos de grond onder ons bevroor en ook de lucht tussen onze monden ook de rijm nog dronken van sporen uitgeneveld wist je dat meeuwen op het ijs blijven zitten? tot krakende barsten de dooi aankondigen…

onder dik ijs heerst geen wind geen geur. geen kleur. enkel uitgevaagd pallet van pastel als herinnerd. hoe er vissen zijn traag zwijmelen als verstild. ze doorzichtig zijn als nat papier en water haast vaste vloeistof is geworden. planten hun adem stokken. hoe de lucht tussen ons bevroor en ook de woorden tussen onze monden.…

Winter 96/97 Ik weet het nog heel goed Ik stond voor het raam Keek naar buiten IJsbloemen op de ruiten De wereld verstild bevroren Mijn gevoel verstild Mijn hart bevroren De leegte die jij naliet Ik was verloren…