Alle inzendingen over Blaak

Kubuswoningen Potloodhuis Metro halte Bibliotheek Laurenskerk Nergens in De wereld Is er een Plek als Blaak…

Om een wereld te zien In een korrel zand En een hemel In een wilde bloem Wil je leven Uit Gods hand Alles in alles Tot in eeuwigheid Eerste vier regels naar William Blake, visionair, 19e eeuw…

Ware ik niet zo bang, schoon liefke, Zeggen zou ik, ten begin, Dat ik u bemin; Dat mijn hart voor u zal blaken, Blaken heel mijn leven lang - En nog honderd andre zaken... Ware ik niet zo bang!…

Naamlozen die van twijfel blaken zonder tastbaar te beseffen. Onstoffelijk schijnsel bestijgt vaal langs onberoerde gordijnen. Ruimte die naar leegte neigt, afgezonderd, in gesloten staat. Krapte van kruisende lijnen, belichaamt desolaat.…

Met spetterend vuurwerk in haar ogen, hoog opschietende gevoelens met o’s die de omgeving doen blaken en mij met kleuren bombarderen. Ik lig plat van bewondering. Met mijn voeten op de grond en mijn hoofd in de wolken heb ik banden van tederheid, liever dat dan boeien van zogenaamde vrijheid: met banden kan men ver rijden.…

't Waar' vergeefs dit koude blad Met nog kouder zwart beklad, Om te melden, welk een gloed Ge me in 't harte blaken doet; Zulks vereiste ene englenhand, Met een stift van diamant, En een inkt van vloeiend vuur Op des hemels reinst azuur! 1839…

mag ik jou lentebloemen geven jij zag ze ontkiemen de bollen wist al het leven ik rooide ze in zomers blaken ze droogden we lieten ze in onze rust hun kleur weer herverdienen het is nog vroeg in tijd maar deze winter heb ik alles voorbereid mag ik jou mijn eerste lentebloemen geven…

Wat ik weet over zeilschepen is dat ze varen naar de hemelpoort door de wind en door regen zeilen bol op hoop van zegen naar een ver verantwoord oord waar de doden mogen slapen ze mogen altijd blijven slapen omdat schepen weer gaan varen wind in waarheid zal ontwaken edelmoedig eeuwig blaken.…

wit van trots te paard of hangend aan de rots blaak je van pracht spierwit van gebalde kracht ik heb je weergaloos in steegjes en op pleintjes openhartig en oprecht ontdekt je oude kern ijzersterk gesmeed keihard geplaveid krijtwit gekneed op een pleintje tasten mijn handen verliefd naar de milde stilte van de wind.…

Is dit de wereld van fysiek strijdend om tijdelijke zaken die middels dienen van repliek slechts ego’s laat blaken? Met zelfingenomenheid trekkende naar het front Goede bedoelingen ten spijt ontsteken wij het lont. Zo klinkt de duizendklapper herhaalt zich alsmaar rapper zijn gillende keukenmeiden niet meer te vermijden.…

Ik kan me verbeelden een geduldig landschap te zijn, dat in de winter wacht op andere tijden. De werkelijkheid is anders. Het is meer een stervend landschap in de herfst, dat een strenge winter wacht en dan moet lijden.…

Ik dool door mijn hoofd op dit late uur en kom langs stille wensen, niet uitgesproken gedachten, vage herinneringen, smeulend vuur. Ik dool langs niet geheelde wonden, onverwerkte angsten, heimelijke zonden, zacht verdriet om mensen die er niet meer zijn. Ik zie ze aan met weemoed en met pijn. Het is de blues…

Hij was prachtig om te zien, die lange man met saxofoon, gezichtverbergend donk're bril, de lijfgebogen dramatiek. Mood Indigo. Hoe hij daar stond in eenzaamheid, te midden van het snobbig volk en zwetend, zwoegend overtuigd zijn niet geremde solo blies. Mood Indigo. Ik had hem lief, niet om zijn lijf dat parelzwart op glad parket zijn…

ik ben een uit een muur gevallen steen een uit de lucht gevallen meteoriet een zwerfsteen uit een gletsjer aan land gekomen opgenomen…

Aarzelend steekt, met de eerste wind, een grijzig, onvast licht op. Tastend begeeft het zich in de wereld van de duisternis. Het lijkt verrast door wat aan het licht komt en bergt zich in de nevel. Het riet fluistert tegen het water, een rietzanger antwoordt. Weer doet het licht een stap en wacht... Traag wijkt de duisternis.…

Van ver voorbij de pijngrens is een geucht vernomen. In schier onmogelijke taal gaat het gerucht dat wat verbroken of gebroken is zijn eigen schoonheid heeft en niet verloren is. Dat staat vast, onomstotelijk, zegt het gerucht.…

Waarom voel ik mij verdrietig, als ik naar mijn kindje kijk? 'k Streel zijn beide rimpelhandjes en zijn voetjes en zijn lijfje. Druk het aan mijn borst, om het nooit meer los te laten. Waarom voel ik mij verdrietig, als ik naar mijn kindje kijk? 't Is bejubeld en beklonken door het volk hier in de buurt. Volgens hen zongen er eng'…

Dun als mager riet is dit gedicht. Smalle taal. Zuinige woorden. Vandaag waren echte woorden als pijn en niet te zeggen...…

Nog nooit liep ik zo dicht langs de afgrond van de hemel. Geen grond onder de voeten dan mul zand dat voelde als vette klei. Hoewel de zon scheen werd ik geleid door een maan die me wegen wees die niet te gaan maar slechts te waden waren. Nochtans was ik gelukkig en prees de dag.…

Met de rug tegen de muur onderga ik het geweld van het luidkeels "Stille nacht". Het geschitter en geflikker van miljarden lichtjes doven het licht dat schijnt in de duisternis. De voegen tussen de stenen trekken sporen in mijn rug. Het gedreun van orgels, trombones, trompetten en cornetten in het "Ere zij God" doet het gedoofde…

Soms, onweerstaanbaar, breekt het licht door, zoals een kind geboren wordt, onweerstaanbaar. Geraakt worden ze door het licht, dat soms schijnt in de duisternis en dat door het duister niet gevangen kan worden. Dan openen handen en ogen en monden zich en komt God aan het licht.…

in mij smelt de sneeuw en breekt het ijs de wind verjaagt de koude drukte iets van lachen of van snikken is te horen het vallen van een steen…

De milde regen vult, zonder haast, de glasbuis van de regenmeter. Je koele hand rust op mijn warme huid. Als zachte druppels regenen je woorden in mijn koortsig hoofd. Straks meten we de millimeters van ons geluk.…

Voor mijn liefste speelt en zingt en huilt mijn saxofoon de wrange zoete tonen van de blues die door mijn adem levend wordt en haar ontroert en mij de adem weer beneemt als ik haar tranen zie. Ik speel de blues en heb haar lief…

we zwegen jij ik lang treinreizen lang bijna voorbij de laatste halte de trein daverde langs wissels te hard te luid we konden het zwijgen niet verdragen we leden voortdurend onder die stilte iemand moest spreken ik jij wie opent zijn mond en zegt het goede woord we bleven zwijgen waar we moesten spreken bang…

Denk niet aan weemoed, heimwee, liefde en dat soort zaken als je de blues speelt, maar denk aan rode strepen op een zwarte huid en vloek.…

Zes rijtjes huizen naast elkaar, een heel klein schooltje, een bazaar, een pleintje afgezet met draad: de Gravenstraat. De huizen, scheef gegroeid en moe, zijn bijna aan vervanging toe. Ellende is ze aangepraat: de Gravenstraat. Op 2 en 6 een Turks gezin, een Poolse woont daar tussenin. Een neger is op 5 gezien, een Ierse leeft op 17.…

Niets is van de dag in de nacht. De tijd is vreemd, de kleuren uit, geluidenritsel en gerucht. Vertrouwd is dan het lieve lijf dat naast je schuilt en heeft bemind. De tijd is goed, de kleuren aan. Geluiden en geruchten? Ach...…

Tussen de cakewalk en de achtbaan speelt het leven. De kist blijft leeg ook als je er een handvol konijnen in verbergt. Je ziet iets en je ziet het niet. Het is er en het is weer weg. Alleen je hoofd is vol en soms je hart. Maar voor de rest is het de cakewalk en de achtbaan.…

Weer voel ik warm mijn vaders hand en hoor zijn stem in mijn gedachten, als ik de geur van spijkers in een roestig blikje ruik, die lang vergeten in een schuurtje wachtten…