Alle inzendingen over Boomen

Toen ik in de trein voorbij reed en je zag, tussen oorverdovend stil geluid, de wind verlaten wit tussen de takken, zó breekbaar. Je stam een zachte, zoete zuurstok, maar niemand proefde je; behalve ik – ik heb jouw alleenzijn verbrand in de haard en samen zitten kijken naar gezelligheid.…

Even oud staat naast haar, nog stram en fier, zich traag krakend buigend bij harde wind de boom, die ik bewonderde als kind, een meer dan twintig meter hoge populier. Ze stonden er al vóór ons huis werd gebouwd; zijn met mij gegroeid, staan er nog, als eerbetoon, al ruim honderd jaar.…

Het vloog van boom naar boom, van tak naar tak. Ongewoon mak en vrij. Het maakte ons stil en een soort van blij.…

Van jaar tot jaar, klimaatverandering en seizoenen worden doorgeworsteld met heel veel energie en een uitzonderlijke moed Zonder tegenslag of nare gebeurtenissen zal je deze strijd niet verliezen O lieve boom vol wijsheid, een fascinatie, inspiratie en meditatie, telkens weer.…

Vol bewondering en verwondering kijk ik al vroeg in de morgen hoe jij als een reus lijkt uit te rekken met jouw reusachtige, gespierde takken waarop de vogels bekken, snavelen onder elkaar en poetsen hun verenkleed voor de komende vluchten in pastel dageraadlucht. Voel tegelijk het geritsel van bladeren die op het ritme van de seizoenen en het…

Ik ging nog hoger dan de boom zelf, zo voelde het tenminste. Je kon je geweldig verstoppen tussen de bladeren. En had ik het moeilijk, dan vond ik er de rust. Ik heb eronder geschuild voor de regen. Het was mijn parasol voor de zon. Boom, oh heerlijke boom, snel zal ik je weerzien. Weg,...…

Over bomen gesproken... en humor. Een "bomenman" een "wegenman" en eentje die de "boel" controleert. De eerste praat over logisch, de bomen. De tweede, vanzelf, over de wegen. De derde doet het over alle twee. De vierde zei, ik doe ook nog mee!…

Boom, wat sta je toch gebogen, je was zo recht, zo fier en opgetogen De kruin buigt zich tot 't zachte mos, zo lijkt het donker in jouw bos. Kijk verder dan jouw herfst waarop je 't blad laat gaan. Hef op je kruin, een nieuw gewaad komt er nu heel snel aan.…

Ik maakte met een vriend een tour Gewoon er even uit Plots stopte hij ergens langs de weg en zei: 'dáár, bij die boom... Daar overleed mijn broer...' We stonden even bij die boom en hij, hij keek heel lang herinnering, voor hem een droom die gisteren leek zijn gebeurd Ik keek naar zijn gezicht, hij haatte deze boom...…

veel verdriet Snijdend koud voelt de harde wind zielen dwalen rond in deze ruimte Onwetend is het kleine kind maar het gevaar dat komt van buiten Gedrogeerde mensen op de straat in elke hoek, ver in gedachten Het is de stilte voor de storm en hoelang is het nog wachten Voor de mensen op het einde voor de natuur en het bestaan De bom…

Mooie boom Hoe lang sta je al? Mooie kleuren Zo sterk en indrukwekkend Aangetast Door jaren Wat ben je mooi…

bomen groeien ongevraagd gezuiverd van menselijk lawaai en alledaags gewin alleen bewogen door de wind en door de stilte van de stilte…

Mijn gevoel wortelt wijd in trage aard, waar het sap onttrekt aan lage schimmels, gedachten zuigt uit begraven schedels, waar herinnering sluimert, lang bewaard. Bruin blad van de herfst reeds lang verzonken, een lentelach en een traan op de grond, woorden van haat uit een bijtende mond, gestorven vriendschap heb ik gedronken. In het woud…

Daar onder die boom Staan wij tezaam Ik eet een appel Jij plukt een braam Het leven lacht ons toe Schijnend door de boom Doch plots ontwaak ik En blijkt alles een droom…

Je kan me de boom in, en niet zo'n klein beetje ook. Misschien nog ietsje verder, tot bij de vogel die net floot. Je kan me de boom in, kijk de koekoek bij dat nest. Hij wil daar zijn ei kwijt, want dat kan hij het best. Je kan me dus de boom in, je zit me nogal hoog.…

met mijn voeten in de aarde en mijn armen wijd gespreid voel ik mij een boom van waarde een monument in eeuwigheid met de vogels op mijn handen en hun jongen op mijn kruin groeit er mos tussen mijn tanden ben ik het middelpunt van jouw tuin met mijn vingers kromgetrokken trotseer ik regen, wind en storm blijf ik sterk en onverschrokken…

Bladeren in alle kleuren bloesems met heerlijke geuren Kleine vruchtjes hangen aan de takken alle kinderen proberen ze te pakken In de winter lijkt hij dood alsof hij geen tegenstand bood Zo kaal en zo stil kan niet doen wat hij wil Maar dan komt de zomer weer en er komen vruchtjes, steeds meer In onze achtertuin, zo loom staat onze mooie…

Geen zuchtje ontsnapt zijn bleek geraamte wit drukt zwaar op z'n schouders Diep geworteld hoopt hij op een warme bries die hem weer laat opbloeien…

Eeuwenoude boom Zag generaties komen wordt morgen gekapt…

Ik voel mij als een boom wiens takken zich verwrongen naar de hemel strekken in blauw niets Schreeuwend om aandacht als kleine hongerige vogelbekken elkaar verdringend voor elk eetbaar iets Krachtenloos en talrijk boven ben ik aan de voet geworden tot een massief geheel verankerd in de aarde Gesmoord, bijna geluidloos komen er…

Ik hoorde Gerrit Zalm destijds verstandig Verdonk betitelen als takkenwijf Helaas hield hij zijn poot daarbij niet stijf Dat vond ik nou van hem weer niet zo handig Als in Den Haag de waarheid wordt gezegd Wordt die altijd zo snel het kan weerlegd…

Ik voel me soms een boom met mijn kruin reik ik naar boven adem vrijuit als in een droom ik wil graag in de liefde geloven. Met mijn takken zoek ik de vrijheid, alleen of samen met andere bomen reis ik door de tijd, zonder ooit ergens aan te komen.…

Hij staat nog de kerstboom een kunstboom en het maakt mij blij ‘ja belachelijk ik weet!’ hoor ik nog bij idealisten onachtzaam lopend met De Volkskrant vooral zichtbaar onder hun arm okselhoog in lekker warm maar een kunstboom geeft wat kleur ballen in goud verpakt wit hert met gewei verandert niet in mei knutselfrutsels van een volkskrant…

Was jij een schitterende boom, zo had mijn wens geluid; maar lieveling, je bent een mens; je hebt geen koude blik van hars, je hebt geen houten huid... Toch wens ik vurig in mezelf: "maak ons yang en yin en laat me zijn jouw nimf, jouw elf of jouw natuurgodin."…

Soms als ik door het bos zo ga, hoor ik vaak de bomen praten, aandachtig luister ik naar hun gefluister, twee bomen stonden daar te bomen, een dialoog op hoog niveau.…

zij is pas negen hij is net elf ze zijn zo volwassen vinden zij zelf hij klimt de boom in zij staart hem na hij vraagt:'kom je ook ?…

Ik vind je zo prachtig je laat je blaadjes los je laat ze gaan De wind voert ze mee naar plekken die jij nooit zal zien Loslaten is een kracht Boom, hoe vind ik die kracht?…

door dit pad in het bos zag ik de bomen weer keek er naar en raakte zo ontroerd door dit pad niet één blad die naaktheid slechts de stam zo prachtig ik was er zag het pad daar lag het nam het mee slechts een blik met een klik stralend licht zonneklaar er weg van digitaal vastgelegd voor eeuwig deelname expositie…

als een bom sloeg hij in emoties spreek voor zich lopen zonder een woord te kunnen spreken dwalen in je eigen wereld waar in alles nu anders blijkt te zijn dan je dacht even hart en diep zuchtend en de rook blijkt verdwijnen gedurende in de tijd blijkt allemaal niet zo slecht als de rook verdwenen is…

de wind doorstaan wortelend onaangedaan bladerend verloren takkend, knoppend opnieuw geboren deze plek kan ik niet verlaten want hier valt een vrucht niet ver van mij…