Alle inzendingen over Brandend Getij

ik herinner me weinig meer dan het hunkeren naar je warm vel voorgoed bemind te zijn in de stilte na de jubelende stemmen op weg naar huis met de ganzenhuid nog op de armen ik herinner me weinig meer dan dat zangvogels uit de boom niet kunnen vallen door wind en brandend getij terwijl ik de stenen van de tijd hard en ongenaakbaar…

De lengte van mijn leven sleep ik achter de toorts voor mij, brandend Vol van leven vuurt de fakkel Het getij staat op stormvloed…

Een brandend veld als een blauwrood lint met vlammend haar samen dwaasrood van schaamte steekt je hand uit boven het laberint.…

binnenkort kantelt het licht weer mijn uitzicht in hoop verpakt en natuurlijk bemanteld oprijzend uit de laatste dagen van een verjarend gewricht het is een verlangen vol van gezangen het is de roep naar een heimelijk baren; de geboorte van een bevruchte zonnestraal in de maagdelijke engte die met vruchtwater mee uit wil varen…

vreemdeling zij moeten zich van haar onthechten om te vergaan op de bodem van verwachting waar zij zich met het aardse zullen vervlechten zelfs mensen moeten vaak hun thuis verlaten vluchten dan voor natuurlijk of barbaars geweld met de onzekerheid of anderen hen zullen dulden : zij die leven in vrijheid en waar welvaart telt dit kerend getij…

Schijn me binnenste buiten vloei druppelsgewijs terug naar de zee verdwijn in de golf wees wassend gelaat mijn gedachten zijn vrij strooi ze af en terug getooid met schelpen het geluid van de baren brengt ze fluisterend dichter bij © Rudi J.P. Lejaeghere Opgedragen aan Iris Van de Casteele Juni 2008…

Misschien wanneer je op een avond langs het strand loopt mijmerend over de zee die steeds weer land verplaatst en wast nadat zij nieuwe golven vond in haar verzinken zul je begrijpen dat er ook een morgen komt al heeft de nacht mijn schaduw nu gedoofd…

Gevormd door de striemende wind de getijden zijn vervlogen Zacht adem ik over zee jouw naam golvend en zo bewogen…

eb en vloed en eb het getij van het leven sterk wisselvallig …

Munnekemoer bij eerste beschouwing lintbebouwing aan weerskanten van het kanaal het was een veenmoeras van klooster Ter Apel gingen monniken erheen om turf te graven ? iets om je af te vragen ze hadden het Kloosterveen. Munnekemoer zo ver je kunt kijken velden en weiden en ergens daar door stroomt de Runde daarmee begon de Ruiten…

Het klinkt heel stoer, doch geenszins badinerend Als die Rebellion zich niet zou bemoeien Met bomen die niet tot de hemel groeien Dan demonstreerde ik driest èn belerend En liep met spandoek 'Stop de Uitstoot Nu!' Geen vuur of vlam - dat is mij veel te cru…

En het getij keek mij aan op de kust uitgerust om te keren en de vloedlijn gaf het sein een nieuw proberen zijn elke golfslag een nieuwe dag in opheffen en neerzetten de branding tussen zee en lucht natuurwetten die bergen verzetten in mij het getij…

de vlammen dansen op het ijs ze gloeien tot diepe putten creëren zwarte schimmen in een witte wereld schokkende watervallen kleurig licht de waanzin van het leven de waan dan weer de zin de brandende waanzinnige wijsheid ondanks alles is er straks een nieuw ijzig beginnen een duidelijke natuurlijke stelling waarvan wij niets begrijpen…

Brandend als een vlammenspel, Dansend in het vuur van liefde Los ik op in rook. Liefde, hoe vaak verloren. Niet gezien, niet gevoeld. Zonder hoop op liefde Word ik levenloos. Geven, nemen, ontvangend. Waar is diegene die mijn liefde blust? Vele malen het gevoel gevolgd. Steeds weer neergeslagen. Liefde vult mijn hart.…

Brand, de stad brandt! De stad is getroffen midden in zijn hart. In de tweede week van mei Vloog een vijand hoog voorbij; En lieten stalen vogels hun zware last neerdalen. Brand, de stad brandt! De stad kon slechts met haar ziel betalen. Het hart werd een gat, Dat eens bruisend klopte tussen de rivieren. Een transplantatie heeft ervoor gezorgd…

In vreugde en smart in nood en klagen Zal 't Godvruchtig volk naar de Here vragen Plotseling overstelpt door de wereld met vragen Jezus Christus en zijn bruid Zijn heimelijke vijanden blijven zagen Over het Coronavirus in onze dagen Vallen aan op hun buit Een brandende pijl door glas en lood Gevecht van leven en dood In Zijn Huis daar voelt…

die hitsige faun staand voor haar in vuur en vlam brandende liefde ...aan de Noordzeekust... duinpan legerstee een verloren gewaand land liefde's dwaalwegen ...once upon a time... sterrenbacchanaal haast half verblind door liefde paradijsvogel…

Lekker meedeinen op het ritme van getij adem van de zee.…

De pelikaan lonkt naar de vangst van een visser laat de tijd rijpen als het getij over het strand stormwind raast woester dan woest kille lucht waait de schelpen naar een nieuw getij als ooit op een dag vandaag is geworden en later ontluikt tot in het einde van de tijd…

Zij hebben gezegd: de Herfst was 't schoonste getij, Al was hij dan ook droefeniszwaar en de baar van de zomer blij, Zij wisten zich een groot geluk, toen hun leed Met 't getij één was en sterk kompleet. Maar zo kan ik de Herfst niet voelen, zo is hij niet in mij : Het gulden doodgaan in rijk-trillende getij.…

Glijdend langs mijn hand verzand ik in gedachten getij keert mijn hart…

Brandt zoveel mogelijk een kaars als het donker wordt, somber blijft Want een brandende kaars geeft: licht = hoop = warmte = gezelligheid een fijne herfst en winter toegewenst!…

Een poging om zich uit te spreken in een zon beladen droom, wordt het begraven , in de zoom van het getij, waar het z’n voeten heeft geplant, proeft het van de natte klei, waarop de groene zoden waken, gevormd door de wortels van de tijd, die het zoeken naar de doden heeft gestaakt.…

Wisselend getij Geluid van water verder dan de horizon gebroken golven. Cirkelspel In zekere zin is elk eind een nieuw begin het werk is nooit af.…

liefde is als eb en vloed een nimmer aflatend getij dat geeft en neemt lejo…

dans dans voor mij hier op de grens van het getij je bent mijn ebbe en vloed de schelp die op het strand zich vlijt het parelmoer waarin ik naar je kijk als je voor de eeuwigheid met mij vrijt…

Laura bezeilde 's werelds getij achttien maanden tussen loef en lij maar vlucht naar een land aan de and're kant voor de Hollandse regelneverij.…

Ons heelal kent geen getij, en dijt daarom wakker uit. Wanneer ontwaken wij?…

Een brandend kaarsje dat licht verspreidt Licht in donkere tijden van droefenis Troost, als wij treuren om het gemis In alle bewogenheid en eenzaamheid. Een brandend kaarsje om hen te gedenken Waarmee wij lief en leed hebben gedeeld En al zo lang aan elkaar waren toebedeeld Dat God ons allen Zijn troost mag schenken.…

Een brandend kaarsje dat licht verspreidt Licht in donkere tijden van droefenis Troost, als wij treuren om het gemis In alle bewogenheid en eenzaamheid. Een brandend kaarsje om hen te gedenken Met wie wij lief en leed hebben gedeeld En al zo lang aan elkaar waren toebedeeld Moge God ons allen Zijn troost schenken.…