Alle inzendingen over Brieven aan mijzelf gericht

Ik heb een brief geschreven, aan een mens die ik in de spiegel tegenkwam, een spiegelbeeld, een zwakke configuratie van yin en yang, queeste naar cognitief evenwicht, slaat door naar een optimist, die uit de goede vijver vist die ander zich tooit als een populist met z’n ego naar binnen gericht en de quota van de waarheid mist ,…

Je zou mij nooit vergeven, wanneer ik opeens verdween en als mijzelf verscheen. --------------------------------------------- uit: 'Over de zee sprak het water niet', 1990.…

Waarom ben ik verliefd Want ik kan er niet meer tegen Voor mij is het een vloek Misschien voor anderen een zegen Het geeft mij weinig rust En het doet me heel veel pijn Ik doe veel gekke dingen En kan mijzelf niet meer zijn Die meid beheerst mijn leven In mijn gedachten en in mijn slaap En ben ik dan eens met haar samen Zet ik mijzelf…

Ik heb je laten weten wat ik voor je voelde toen maar ik wist het nog niet zeker tot onze eerste zoen Het was een hele mooie tijd met veel liefde en geluk tot er iets vreemds gebeurde en alles was opeens stuk Ik heb het nooit begrepen wat er gebeurde zo opeens en zelfs na een aantal weken weet ik de reden nog niet eens En ik zal het…

Twijfelen aan mijzelf betekent: BANG bang om af te gaan bang om te vallen nog banger om weer op te staan bang voor een spottend gezicht bang voor de aandacht op mij gericht bang voor mijzelf bang voor de buitenwereld bang om te twijfelen twijfelen aan mijzelf betekent BANG niet meer 't duurde al veel te lang…

op school hebben wij sinds kort geschiedenis de juf vertelt ons iedere week over alles wat geweest is over wat opa's en oma's en hun opa's en oma's vroeger deden en hoe zij soms onder oorlogen en aan besmettelijke ziektes leden overal heeft zij plaatjes bij en vaak ook filmpjes met geluiden zoals over de 80-jarige oorlog met het spaanse…

Gesloten gordijnen, schrijven mij brieven over nooit geziene beelden, die mij als kind al – achtervolgen en verschijnen als deuren die openen in het licht.…

schraagt, Of de onafhanklijkheid van zijn beleid, - Dan hoop ik dat een zeggen zal: wij weten Dat hij als mens, dichter en vriend, als kracht En leider 't zijne deed, maar nu de spil Van 't denken stilstaat en in zelfvergeten Zijn mond zich sloot, zien wij zijn sterkste macht: Een op de onsterflijkheid gerichte…

langs rode pannen glijden loden luchten in de dakgoot levensgroot springt doodsverlangen naar beneden…

Kansen reiken horizon breed het toekomstbeeld beschijnt jouw visualisatie en verlichten het gewicht van het verleden…

bevochten verdriet breng ik een straaltje licht ik wil hét antwoord zijn voor de lach op jouw gezicht Ik wil de spiegel van je ziel zijn wanneer jouw ogen stralen de lijntjes om jouw mond zijn de sproeten in je gezicht Ik wil het puntje op de i zijn in elke nieuwe zin de iris in jouw oog zijn wanneer jij zegt ik bemin Maar bovenal wil ik mijzelf…

mocht je denken mijn gedachten zijn slechts gericht de ander te krenken neen, ik getuig; niet elke waarheid hoeft men te gedenken niets van zulk een zwaar gewicht heb ik mijzelf toegedicht gering zijn mijn daden doch ga voor zuivere ideeën op zonneschijn gericht schenk u mijn rode gladiolen, de liefste feeën ja, zomaar mijn idolen…

Dan kijkt hij met vermoeid gezicht, naar de brieven, niet aan hem gericht, maar toch, hij gaat even later, de postzegels weken boven ’t hete water. Zijn wereldje is heel klein geworden, de kinderen druk, zijn belangrijk geworden, voor hem bezoeken hebben zij geen tijd, of is het gewoon…onnadenkendheid.…

Onder druk van Mijn ongehoorde verleden Zing ik het lied Voor jou zoals me dat Op het conservatorium Is aangeleerd, met alle Technische details van dien, Toch klinkt het anders Dan ik zou willen, Woorden klinken anders Dan ik ze bedoel, Vanuit het verleden Klinkt de pijn door In de klankkleur, en zing ik Alleen nog op gevoel…

Hij pakt met vermoeid gezicht, brieven - niet aan hem gericht - en gaat dan even later, de zegels weken boven ’t stomend water. Kinderen met een drukke baan, gezegend met een rijk bestaan. gekozen voor een leven van vlijt, hem bezoeken blijft weinig tijd, Dagelijks voelt hij de pijn, van het alleen en eenzaam zijn.…

Ik schrijf jou brieven honderden brieven elke dag een stroom van woorden op het ritme van de golven witte letters op wit papier lege brieven geschreven met lucht in de wind duizenden gedachten in brieven onzichtbaar onontkoombaar voor jou…

Lichaam wat ben ik boos Waarom doe jij dingen waar ik niet voor koos Je hebt soms van die dagen Dan heb je van deze vragen En dan is er weer die pijn Dit maakt je als mens weer onzeker en klein Ach, ik zal niet te veel zeuren En mijzelf weer even opbeuren Door het schrijven van dit gedicht Aan mijn eigen lichaam gericht!…

vandaag geleerde woorden is hernieuwde oudheid die zich verder spreidt met het verstrekken van de tijd nieuwe woorden zijn er niet meer zoveel een koppeling van oude of een intonatie verschil toch voer ik mijn gedachten langs gedragen truien en lentebrieven ook al ziet niemand mij dromen in deze tuin van oeverloze taal ik verlang…

er is het onderhuids verraad dat elk verweer aan stukken slaat mijn verweer -- het geweer op mijzelf gericht de eigen klap in het eigen gezicht de opgebroken straat het huis dat aan het water staat herinnering aan het foetes-zijn: de deur intrappen met ogen dicht en reeds het bankroet van de laatste snik de laatste adem het laatste gedicht…

met een bleekrode blik ontwijkt men het zware, een knik als het waren, niet op zuiver zien gericht men ervaart voor een periode zekere gevoelens buiten proporties handelt dan vaak ook manisch verblind voor latere aardse geboden dit opperste rose genot wil ik mijzelf nimmer ontzeggen het zou wellicht windeieren kunnen leggen maar…

soms wil ik schrijven over mijn gevoel het komt ooit niet verder als denken of alleen praten hoe ik mijzelf bedoel immers je wilt zo graag delen en aan ieder jezelf schenken maar als sluimerende pijn van de ander niet wordt gehoord en ik enkel op eigen schaduw ben gericht dan raakt het geven en nemen verstoord worden wezenlijke banden ontwricht…

Als er één stilleven schoon is, dan is het er wel één met de fascinerende zwanen. Weinig of geen KLM in de lucht, maar de zwanen kwamen met een prachtig machtsvertoon uit de startblokken. Het is schitterend, wat brengen ze een kracht teweeg met hun enorme vleugels. Uitzonderlijk mooie dieren in een stilleven op een foto kunnen krijgen…

Vaker wilde ik je schrijven van hoe mooi het hier toch is hoe zielsgelukkig sterrenlicht valt tussen omgewaaide bomen vader die mij meer dan eens zei hoe de wereld mij nog mist ik kon hem bijna niet geloven maar hij heeft zich nooit vergist Ik ben allang niet meer dat kind dat achter poppenhuizen zit niet meer dat kind dat ramen tekent…

Hannie Bedankt voor de brieven die je hebt teruggestuurd Ik heb ze ooit geschreven maar durf ze niet nog eens te lezen Liefs Cees…

Die moet ik nog schrijven, en die dat ik gezond ben dat ik gisteren dronken was in een grieks café daarna in een turks café, in een noors dat ik me instel op ene hoge zeer hoge gasrekening en andere dingen aan anderen - grasduinen in een steeds onverklaarbaarder wereld dat iemand zei: gij hollanders, ge zijt allemaal hetzelfde terwijl…

Ik weet nu dat mijn brieven niet zijn aangekomen Ik mocht alleen van een ontmoeting met jou ...dromen Ik zag erin je ogen dwalen over voor-en achterkant de bladzijden als spiegels van diezelfde ogen Misschien is medeleven blijven steken in mededogen?…

In een vlaag van helderheid hebben een vriendin en ik ooit brieven die we van elkaar hadden gekregen, gefotokopieerd en de kopieën aan de auteur geretourneerd. De vriendin is al vele jaren dood, onze soms aandoenlijke correspondentie is blijvend herenigd. Ik doorblader die weleens. Het is de balsem op een tere plek in mijn hart.…

Het issue dat alles weerkaatst bij daglicht laat het hoopvolle openen van deuren; zonnige warmte straalt over op teruggave gericht, in samengaan door zielen uit grondig kleuren.…

ik boetseer in duister licht de beelden van mijn droom ze zijn op volmaaktheid gericht terwijl ik ze met vreugde omzoom mijn handen raken gejaagd als ze zoeken naar de zwarte klei die in gedachten wordt gelaagd totdat ik het heb gemaakt gelijk zij ik durf haar niet de morgen te schenken wellicht zie ik dan mijzelf zal slechts de maan…

de wind wervelt door mijn avonden wanneer ik terugkeer naar het begin de draden tussen jou en mij zijn beladen en ik kan enkel lopen met wapens onder mijn ogen gericht doet het mij schamen is het een onvermogen om jou in mij te dragen of verdraag ik mijzelf niet verdwaald in een verstand vol mist de dood zal mij niet vroeg…