Alle inzendingen over COA Nuis

U die met ons Door diepten Bent gegaan Verzekert ons dat Wij aan het eind In Uw licht mogen staan Bert, Nuis, 10 juni 2012 Een post-depressie gedicht…

Een herstelgedicht Een sokkel zal Ik voor je reserveren Zei mijn beeldend Kunstenares Jouw werk komt Op een voetstuk Te staan - zo ver Had ik zelfs in Mijn dromen niet Durven gaan NUIS, Atelier Grond, september 2012…

De zee heeft honger, heeft gruwelijk honger en verslindt alles wat voor zijn maalgrage kaken komt - Maar zie, zij hebben het overleefd: De stoppelige man, de gerimpelde vrouw, het in kleurrijke vodden geklede kind - Met in hun lege ogen een wezenloze blik en ondanks alles toch een sprankje hoop Staan ze hier bij de grens,…

Tussen lammeren en ooien, Omfluisterd door Ruisende peppels die Boodschappen van vrede, Liefde en verdraagzaamheid Nauw'lijks hoorbaar uiten, Voltooi ik mijn beeldhouwwerk, Mijn kunstwerk voor de eeuwigheid Atelier GROND, Nuis, 24 mei 2012 Opgedragen door mij aan beeldend kunstenaar Klaasje Smit…

Die al zo lang Zijn eigen ik is Kwijt geweest, zoekt naarstig Naar wie hij geweest is, Wie hij geweest zou kunnen zijn, Naar waar hij gewoond heeft; Een steen kiest hij uit Om in contact te komen Met de materie, in haar Te vinden waaruit hij bestaat: Hij pakt de steen, legt zijn Hand op haar, en voor hij Begonnen is met het…

veertien Gevangen in doeken Verhandeld als geit Krijgt voorlichting in Ter Apel over vrouw en veiligheid De huisregels zijn klip en klaar Geen tabak en alcohol onder de 18 jaar Haar pedoman heeft die nacht het kindbruidje verkracht We weten het, laten het toe Kijken opzij, worden moe Smoezen over een andere cultuur “Lastig” roept het COA-bestuur…

Lichaam dat Met gesloten Ogen tot Rust komt, Spieren en Vezels waar Alle spanning Uit verdwenen Is Alleen de adem Nog die merkbaar Aanwezig is, die In en uit gaat Met het aanrollen Van de branding Die ik in Het onderbewuste Hoor - Na de ruisende Vloed is het Totale rust Die overblijft Als het in mij…

Gehouwen heb ik je Uit boterzachte mergel Gewonnen in het zuiden Van ons eigen kleine land, Gevijld heb ik, geraspt, Geschuurd zelfs, en telkens Heb ik wolkjes fijnstof Uit je naden en kieren geveegd Met een vederzachte kwast Die elke paar minuten tastbaar Laat zien dat ik iets gedaan heb, Gewerkt heb, terwijl mijn ogen De vooruitgang…

Met opzet verdwaal Ik vandaag in het Labyrint van mijn Leven - talloze Cirkels volg ik Met mijn vinger Op wat een landkaart Van mijn leven lijkt Te zijn - En terwijl ik je volg, Lijn die best eens Mijn levenslijn zou Kunnen zijn, komt Er zo maar een gedachte Bij me op, krijg ik een beeld Van vrijheid voor altijd En een…

Te vaak hoor ik van jou Dat het schuurt, wat ik zeg, Wat ik denk, of wat ik doe Je kijkt er dan steeds Ongemakkelijk bij - Hulpeloos zwijg ik in antwoord Op jouw klagen, op jouw zuchten, En heb maar een verlangen nu, Dat al het klagen en zuchten Zal verwaaien in de wind Zoals het zachte mergelstof Gewichtloos door de wind Weggedragen…

We hadden een muis. ’s Nachts kwam hij ritselen in de papieren zak vol hondenbrood die eens vergeten op de keukenvloer was blijven staan. Vanmorgen was de zak leeg. Tussen de kruimels was hij blijven zitten. Hij keek ons aan door de geknaagde gaten, Zuchtte zwaar, was dood.…

De zee is Grieks en blauw, de passagiers turen zwijgend in drie talen: geen dolfijn te zien. Hagedis, kleine sauriër, met jou is het hollen of stilstaan als een dode tak. Beweegt je oog? Inslag! Daar spat de cipres omhoog. De olijfboom schiet vol uitroeptekens. Alles…

Motregen aan zee, een koude morgen, de grauwe kop van een bunker. Telkens dat beeld in hetzelfde licht. Nooit dichterbij of uit een andere hoek, zonder verhaal, droom of herinnering. Een teken? Maar waarvan? Hoe kom ik eraan? Geluidloos duikt het op, achter iemand met wie ik praat, of in de tuin tussen bloemen, het bevriest de glimlach, legt…

Het stille hart van wervelwinden in dit glas water, Nederland, waar ik mij steeds terug moet vinden naast dagtoerist en demonstrant. Bestaat dit echt of zijn wij spoken, figuren dansend hand in hand, gedurig in koud vuur ontstoken door woorden van dor zand? Ga maar bij dichter, boeren kijken: hun taal, hun grond, vast in de hand. Hier…

Een gezicht nooit meer zien. Een gezicht zien dat niet bestaat. Langzaam duidelijker, totdat ook de kleinste rimpels, putjes in de huid een oogwenk helder zichtbaar zijn. Maar het is geen gezicht. Het was misschien een man die honderd jaar dood is, en gestorven zonder ooit te zijn afgebeeld. Er zijn er zoveel. ---------------------…

Gedachteloze woorden raken dieper dan doordachte, weloverwogene, ze snijden door het zachte web dat onzichtbaar de vertrouwde dingen bindt. Vastknopen kan dan niet. Geen goed woord dat ik vind. Ik voel me dwaas - en even dwaas is alles weer terecht als je gedachteloos 'dag liefje' zegt. --------------------------- uit: ' Tirade', nr. 200…

Tussen zeven katten woon ik om nog te zwijgen van paarden en honden. Het gras rond mijn huis is te lang. En wat zou dat. In alle vroegte beklim ik de trein, draaf door het land, praat met deze en gene, haal veel te veel verhoop. En wat zou dat. Hee de week ben ik driftig op stap en als ik thuis ben meestentijds afwezig. Je zult er maar…

Als jij tegen de lamp loopt Neem jij steeds een beetje licht mee Neem jij je zelf groot en vragend voor Kan deze kleding er wellicht mee door Binnenkort gaat het vriezen. Haal je ijzers maar uit het vet Lang nadien flonkert nu wellicht iets In ogen na op een vervreemd domein Heeft deze dag gelag betaald licht ontmoet Nu alles taalt, ware…

’k Ben vogelvrij en moet worden gevangen Terwijl ze weten van de hoed en rand Altijd in dienst van volk en vaderland Maar desondanks moet barbertje toch hangen En als een dubbel paspoort geen bezwaar is Waarom mag ik dan geen dubbel salaris…

Dit pand wordt beschermd Door tijdlijk gebruik Voor hoelang en waarom En waarvoor en door wie Dit pand staat te wachten Op nieuwe bestemming Het wacht en wordt doelloos En leegstaand beschermd Veiligheidsregio's Leegstand bij COA IND, leegstand Vergadercircuits En 't kwalijke is Het staat niet alleen Op mensen te wachten…

Voor Harjanne de Boer Verdwaald in mijn Dromen ben ik af en toe Ik weet niet meer hoe Ik er uit kan komen Ergens ver weg gloort Mooi zijden zacht Gefilterd licht Met aan ' t eind Een kleine held're ster En dan weet ik het Mijn geluk is niet meer ver…

Die, zonder dat er Ook maar een traan Aan te pas komt, Het verstilde verdriet Inkrast in het gladde Oppervlak van deze Nieuwe dag - en zie, Het is niet eens De diepte van de Groef die aangeeft Hoe diep het was, Maar louter het feit Dat wat was nog steeds In gegroefde lijnen Zichtbaar is in de tijd…

Vakantie in het altijd mooie Twente Waar was ook weer dat heerlijke hotel? Niet dat ik al te hoge eisen stel Je at daar copieus voor weinig centen Helaas, we hebben het voor niets gezocht Want het hotel blijkt net te zijn verkocht…

Waar modder wordt Uiteen geslagen Blokkades opgeheven Adem die stokte Weer wordt vrijgegeven Stolsels verpulverd Als waren zij er Nooit geweest Alles stroomt in mij In handen van Hem Die in mij alles Goed maakt en geneest…

Andere tijden met Akkerland en weidekoeien, Kippen die alle tijd Van de wereld hadden, Die meer scharrelden Met elkaar dan met Een voortijdige dood - Eenvoud en geborgenheid Het vertrekpunt, Ontwikkeling die eindeloos Doorging en nooit stil mocht Staan - tot de tijd mij inhaalde, En het moment aanbrak Om mijn ontwikkeling…

Die met handen van liefde Uit kostbaar albast gevormd Het licht doorlaat In zeldzame zachtheid De aderen toont die ook Jou tot leven hebben gewekt Kent een nauw'lijks zichtbare Opening waar zorgen door verglijden Van gisteren Van vandaag Van morgen…

. ----------------------------------------------------------- Potdicht 4, in pastiche het gedicht (nr. 4043) “Binnenhof” van Aad Nuis.…

Die uit grauwe As herrijst Met strakke kop En fonkelende blik, Samenraapsel van Verkoolde resten Van dit menselijk bestaan - Het dodelijke lijf ingekapseld Door de blauwe kantlijn Van hoop - omgeven door Een oceaan van zacht Oranje die mij het Ademen mogelijk maakt…

Treurend om de Eindigheid van mijn Bestaan klaarde ik Zienderogen op toen Ik een prachtig Beeld gehouwen had Met eigen hand - En Albertus Ipse Fecit Voor eeuwig graveerde Op de achterkant…

Van binnenuit Naar de kern Naar buiten In steeds Wijder wordende Cirkels terug Naar wie ik Was in het Begin…