Alle inzendingen over COMPONEREN ZWOEGEN OPLEVING

Volslagen doof schrijft Beethoven zijn meesterwerk de pen schuift hortend dubbend dan stotend over het papier de noten springen wild dooreen spreken van een ruig woud dat doorschoten wordt door felle bliksemstralen waar donder boven buldert houthakkers stappen moeizaam voort dragen stammetjes op hun rug hierin ziet de kunstenaar al het zwoegen…

Mijn hoofd is verdoofd Mijn gedachtes staan uit Mijn gevoelens gaan voort Er klinkt een akkoord Een gevoel komt naar boven Een chaos komt los Wie gaat dit ordenen Ik ben de klos Ik orden en orden Kijk wat waar past Ik geef ze een plek Maar loop even vast Blijf denken en peinzen Moet even grijnzen Ik ga weer van start Muziek van…

Oplevende bloem het ontsluiten van leven geslaagde aarde.…

Zoekend naar de harmonie verborgen in de tijd tel ik een vierkwartsmaat vooraf beroer de wit en zwarte toetsen breng vanuit de chaos een melodie tevoorschijn die ik nog nooit gehoord heb…

De laatste tien psalmen van de bijbel beginnen met wanhopige kreten in benauwenis of doodsnood geuit door sterke dienaren van God maar dit alles maakt spoedig plaats voor verzen vol blijmoedige eer en eeuwige dank aan de hoogste Heer moge de ziel van al die woorden ons elke dag weer voor de geest staan.…

Een museum is doorgaans een oase, een bron van kennis. Inspiratie doe jij hier op voor eigen en andermaal beleven Kunst; nooit uit de gratie De verrassing schuilt in schoonheid die je niet direct ziet Surprise voor relatie 'At the French Windows' bijvoorbeeld eind negentiende eeuw Wel of niet? Indiceert het ontbreken van onderarm…

niemand kan harmonisch verder componeren zolang er valse noten klinken die het geheel blijven verstoren!…

Het gaat pas echt opleven, als je het veel aandacht gaat geven.…

Deelnemen heet belangrijker dan winnen Beoordelingen in kleur Componeren naar de lezers bedichten Onregelmatigheden doping heel gewoon de eerste viool…

Zachte warme lentezon Doet mijn gezicht gloeien Harten sneller stromen Straalt verse energie uit Verwezenlijkt winterdromen Brengt nieuw leven Omarmt pril geluk Baart een jonge zomer Ontluikt een nieuw stuk Haast vergeten dat dat kon Zachte warme lentezon…

Lome lucht drukt zwaar; regen valt verkwikkend neer; damp schuift glanzend voort. Die eenzame ster, door stapelwolken omhuld, straalt onverstoorbaar. Ergens in de lucht klinkt, heel ver, zacht gesis. O, een zweefvliegtuig.…

Het luchtschip van zijn pyjama is krap bemand: weinig hens aan dek. Met sperwers in mijn ogen slecht ik de breuken en de deuken in de kamer, hang de schaduwen aan de kapstok en hijs hem in zijn gewone broek. Sporen van oude strijd zitten nog in de hoed, maar teruggebracht tot de laatste, op onvaste voeten. Zijn ogen dwalen door zijn lentetuin…

In aankomend duister glanzen de Kerstdagen al vol aansporing en belofte roepen alle mensen die gezegend werken in 't Olterterper Witte Huis tot eensgezind denken en doen geurige dampen zingen over warme spijzen welke binnen grote pannen wachten op hun geboortes om zich eervol te mogen geven aan smaakvol genot keurende ogen en handen…

Hoop speelt, komt opzetten net wanneer wanhoop zich aankondigt hoop geeft nieuw leven nieuwe adem en zicht hoop doet je licht opleven en stelt je in staat om te geven.…

Als er niets meer uit je handen komt laat ze dan maar leeg laat ze dan maar los laat ze dan vooral niet tot vuisten ballen niet laten gaan niet laten slaan Laat ze vooral elkaar kruisen je handen vouwen je ogen dicht moment voor gebed gedicht of hartenkreet Laat je handen dan schrijven dan componeren dan schilderen met het potlood…

Al kan ik in Elises ogen kijken, Verbaal kan zij mij amper nog bereiken, Maar wat ik componeer zal nooit vergaan !…

Doet me zwoegen en verbazen, toen ik me nog in liefde waande. Nu het schuilhouden van de 'ik' in stilte, dromen over verre lichten, in weemoed en alle prilte, schijnend op die prachtige gezichten.…

Met lijdzame dorst schudt en spreidt hij het hooi op de zonnige helling vol geelgroene stoppels blikt somtijds naar die vertrouwde sneeuwtop hem het verste wat is zijn bronzen gelaatsplooien bergen de bescheiden bloei uit onweerstaanbare kracht van kleine rotsvaste stee bemoedigd door verdwaalde vleugjes altijd zoekende zeewind.…

de ouders zwoegen vullen gele snaveltjes de grootste het eerst…

Het is weer zondagavond en ik moet Een passend maandagversje componeren Eerst actueel berichtje selecteren De aanloop naar een slotzin...gaat niet goed Dan zie ik u, mijn mede sonnetteuren Uw plichtsgetrouw gezwoeg en denk: 'Niet zeuren!'…

De Tory-overwinning overzee maakt dat ik deze zaterdag alweer een snetje over Britain componeer met in de hoofdrol Boris, leave-premier. Is straks de prijs voor onafhankelijkheid het trotse Schotland dat voor zelfrecht strijdt?…

Fascinerend, de opleving van de natuur. Mensen, dieren en de natuur in magnifieke sferen. Prachtig is het om dit als mens te ervaren. Opzienbarend, is de natuur.…

Bij zonsondergang zwaaien over de heuvels van Lage landen naar oplevende schaduw gericht naar de horizon waar schitteringen met omarming van het licht tot oneindigheid slaperige zintuigen de dageraad betovert die herinnering door dal van Lage Landen met een souvenir waar de echo nog weerklinkt keert als een boemerang…

Het zal zijn in mijn liefdevol vergeven, waarin de intentie van elk mens in mijn diepe gedachten het leven op aarde doet opleven. Ieder vergeven brengt nieuw en mooi, schoon leven.…

Lucht bezwangerd van licht in stralende ochtendkleuren waar duister der nacht zwicht tussen droom en dagelijks gebeuren. Nevel over vergezicht tot wouden parelen over velden van smaragd landerijen die daglicht trouwden zon als bruid die vriendelijk lacht. Langzaam tooit zij in bloemgewaad haar bruidsboeket geurige rozen terwijl haar bruidegom…

ik kan geen liefdesliederen componeren zoals schubert of johannes brahms. ik kan geen droomgodinnen of venussen creëren zoals rubens of milo. maar één ding durf ik met simpele woorden aan jou te vragen: hallo! maak ik bij jou een tikkeltje kans?…

Onze woorden zijn het zwijgen opgelegd De mond snoert de adem die van het missen alles heeft gezegd Fragiele beelden resoneren wegstervende noten die ons verleden componeren Ik neem je mee en laat je gaan In tijdloze liefde heb ik je aan de dood afgestaan…

de laatste keer, keer omme wanhopig verheugt de tijdskromme zich op wedergeboorte, opleving dit lijden is over, kijkt terug in onverwachte tover ontsloten poort, onaardse beving jonger dan de dood kan men niet sterven immer weer de weg die wijst naar nieuw leven, krijst, jonger dan de dood zal men erven…

Het virus is nog slimmer dan een vos, Als straks de ‘r’ weer in de maand gaat komen, Dan kunnen we nog van de bok gaan dromen, Dan is de beer aan alle kanten los. Dan staan we haast met één been in het graf, Het is echt bij de (wilde) beesten af.…

in samen klinken gaat ons geen toon te hoog wij componeren dirigeren in een lieve lust stemmen steeds beter af na klein improviseren ons applaus is stilte als de echo is geweest een feest dat wij in rust en a capello vieren…