Alle inzendingen over Caleidoscoop

met vingers van waskrijt heeft hij over haar kleuren een zwarte laag gezet nu krast ze met nagels en gebroken glas rouwranden en bloed haar kleuren zijn complementair rode zee groene schittering gele hemel paarse sterren vogels in blauw en oranje dan hangt ze haar leven voorzichtig aan de muur want als ze schudt wordt heel haar wereld…

caleidoscoop kantelend hervormt zich het patroon…

Fantasie is een innerlijke caleidoscoop waarin je iedere keer iets moois kan zien…

had het laatste beeld van de caleidoscoop zag jou bewegingsloos en uitgeteld de speed zal worden bijgesteld…

Kleuren nemen andere schakeringen; het is als een caleidoscoop waarvan alleen het licht een constante is.…

negen kinderen de jongste is zeventig de ander ging dood een ander hoort er niet bij staren naar de caleidoscoop de waarheid waaiert over de tafel naar oneindig veel zijden uit de deellijn ontbreekt een ver vreemd verschijnsel…

passages van voorbij flitsende treinen mijn kleine leven groot maken stil meekijken over jouw schouders mijn zwervend bed door de kosmos klimmend op ongenaakbaar graniet werelden door een caleidoscoop bezien wie rekbaar reist kan beeldend verhalen…

Reuring in de stad de zon verwarmt je huid muziek opent je hart lenigheidsduivels tonen vol trots duizelingwekkende acrobatische toeren en clowneske acts caleidoscoop aan cultuur gezichten stralen gelukzalig nip ik aan mijn glas zomer in de stad…

al het plezier in je lach en ogen is gelabeld veilig geringd en opgeslagen in hun mooiste herinnering jouw caleidoscoop vol liefde en warmte maakt haar eigen vorm en kleur vol pure vrolijkheid die ooit samen intens is beleefd jij bent wat je geeft zonder misverstand recht door zee naar de havens van hun harten om daar het…

het is verlangen dat je spitst op een lach of snelle blik de oogopslag die jou ook zag achter een blonde lok soepel zacht bewegen spelend leven strelen in lichaamstaal of de kordate tred die felheid hakt in afgemeten pas een caleidoscoop voor elk wat wils te zien op het terras…

Het kleine oog gericht door het kleine venster in het licht van de wereld de kleine caleidoscoop, kleurt de aarde met één oog, telt de multiculturele regenboog, abstracte stukjes land en culturen afgewogen, verkleuren vorm en plaats, beweging door een simpele handomdraai, en een voortschrijdende tijd, om de carrousel te verfraaien, intuïtief…

ik voelde het hete bloed vloeien breekbare momenten zweefden voorbij de samenhang verdwaalde in fragmenten pas toen het stopte was de realiteit van mij de caleidoscoop had weer zijn juiste tijdverloop het voelde thuis in handdrukken en welkom zijn er zijn een paar uur zoek ontsnapt ben ik aan boeien in onbewust gekluisterd zijn…

eens is er de tijd dat mijn huid het lijkwit baart aan de dood gelijk en onveranderlijk dan is van aard nog steeds kleur ik naargelang ik ruik en de ander mij proeft of de ander kijkt terwijl mijn geest soms in een doolhof vertoeft de caleidoscoop van de verandering onvermijdelijk besloten in mijn vlees wordt voortdurend vaak…

Verworpen in eeuwige strijd van zelfbeschikking geen enkel doel dat heiligt, ook ikzelf heb mijzelf gestenigd, oneindig lang de tijd gepijnigd rollen vuurstenen aan om in het mooiste uur tegen elkaar te slaan, vonken bloed zwijgen in de caleidoscoop van een fossiele oer-natuur herschikken de scherven in het zielebeeld van mozaïek…

moet tegenwoordig twee keer kijken soms met vroeger vergelijken of het niet dan wel de waarheid is speelt werkelijkheid weer dubbelspel duik dieper in de zaken en laat me niet met oppervlakkigheid vermaken maar om tot het juiste te geraken moet ik in mijn herinneringen graven een caleidoscoop van mooie platen waarvan het verband…

waar aan verjaren nog een stoffig image kleeft is het bij jou altijd feest natuurlijk is er de terugblik op wat is geweest in een nostalgische caleidoscoop maar door je lach die nog straalt met jeugdige vitaliteit vergeet ieder die tijd kijkt in bewondering naar de souplesse waarmee jij je door het leven beweegt verbazing over…

steenvruchten vergroeid met tijdsbeelden als harde pit te kraken, ongenietbaar, verdicht tot hij de ogen sluit wordt hij uitgespuwd, op het geopende land om z’n overwoekering vrij te maken ontstaan winterharde pijnbomen, de ziel stijgen boven de kruinen uit, iconen sluipen het gedroomde binnen, van de lente, zomer en de herfst, caleidoscoop…

ik wilde springen maar jij hield me tegen om alles nog een keer te overwegen jij spiegelde ons leven terwijl ik stil bleef staan liet jij de caleidoscoop van jaren gaan de affiniteit was weg ieder detail was al eerder gezegd in perspectiefloos constateren in confronteren konden wij elkaar niets meer leren jij bleef de tunnel waar ik…

Of treed je bij haar binnen, vermeng je je met haar en word je zelf lente al is het voor korte tijd opgenomen in de dynamiek de caleidoscoop van weer een nieuwe lente? Of vang je haar in taal: in klank en beeld, een melodie gespeeld op de fluit of op de mondharmonica, wat ijl in de stille meiavond?…

Naast mij een levensvorm die zich uitstrekt wanneer ik naast haar lig en de perfectie bemin van een repeterend beeld wat zich op het netvlies voortbewoog in een caleidoscoop zich steeds herschikt waarin de wereld werd gewogen naar ziel, zin en norm, geschapen alleen voor een oog dat het wil zien de precieusheid rekt de nacht naar…

de tijd gaat voorbij aan mijn binnenbeeld zij toont de varianten van dezelfde ervaringen van het begin tot nu of al dan niet daarvoor geteeld maar duidelijk van meerdere kanten in een caleidoscoop van verklaringen ik geraak dan dieper bewust het leidt vaak tot plotse openbaringen alsof ik uit een slaap ontwaak er is dan even niets dat…

Hij kleurde alles onaantastbaar, de strijd tegen het kleurloze bederf op de ladders van creativiteit, altijd in een vernieuwende gelid, bleekte hij de grauwste sluiers weg in zijn geaarde onderkomen, nam ons mee in het slag – en vuurwerk van zijn wisselende dromen, in de creatie van z’n Odyssee ongeëvenaards de caleidoscoop…

lief speelt onze geest met dingen die we zien een caleidoscoop van herinnering completeert onze eerste blik in de verschillen van beeld proeven wij verandering vallen kleuren vorm en ogen op wordt de stem als uniek fenomeen meteen geautoriseerd alleen jij komt binnen als een hemels paradijs zonder enig vergelijk ruimte vullend warm…

Door klanken licht door de ruit, strekt zich een chaos uit, het snijpunt van veelvoud, levend wit en zwart, gevulde caleidoscoop van een wisselende mozaïek met een prozaïsche verwachting.…

Duizenden miljoenen onbewust van seizoenen hangen ze in de ruimte als snoeren edelsteen zonder zwaartekracht, allemaal ver vaneen De wondere kleuren die wij bespeuren zijn als een oneindige caleidoscoop en onmetelijk ver weg van onze telescoop Met wazige blikken vol fantasie aanschouwen wij dit mysterie Door te kijken raak je verloren…

Toen Andromeda werd geofferd Wreef Keros zich in zijn tentakels En gluurde hij door de caleidoscoop Toen de maagd was vastgeketend En het verblinde monster zich verlekkerde Kronkelde het gruwzame lot naderbij Toen de wanhoop bezit nam van de prinses En alleen schaarse sieraden haar lijf bedekten Vielen Perseus en Pegasus uit de hemel…

ligt in duister voor mijn ogen doemt het grijs waar is onze ziel gebleven weg is het een-twee samenspel verdwenen onze stijl van leven onze hemel werd de hel ik besef, het is de waarheid en ik weet: jouw tijd was om ons verleden: mooi, uitzinnig de toekomst was van edelsteen lenteachtig en waanzinnig de diamant sprong stuk, uiteen caleidoscoop…

De danszaal als mijn eigen caleidoscoop. Moeder, wat zie ik nu. De jeugd is wazig als kijken door tien glazen whisky. Maar ik zie je dansen; ik zie je op een paard zitten, zoals ik zat, radslagend, roodgespannen spinninglessen. Ik zie reisverhalen onder jouw naam, gedichten langer dan mijn muren, van toneel opgetrokken.…

De regen vormt gestaag Een druppel op m’n raam Het licht weerspiegelt En verspreid een Caleidoscoop aan kleuren Gevangen in een glazen bol Krachten absorberend Ontstaat een nieuwe wereld Kijkend van dichtbij Word ik beweging gewaar Een wereld op z’n kop Groeiend en groeiend Om me heen Verdwijnt mijn eigen wereld Verleid door fantasieën…

(voor Sophie Podolski (1953 - 1974)) Je keek voortdurend door een kleurrijke, maar gekmakende caleidoscoop, die zich ontpopte als een boa constrictor rondom jouw slanke nek, met dikke gordijnen van zwart haar.…