Alle inzendingen over Claire-obscure

hoe hij naar hen keek gezichten als getuigen van ingelijste leegte nog leger dan haar gesloten mond van leugens hij zag haar zitten bij de lindeboom, naast een ongeboren zoon, zag het scharrelen rond haar lijf hoe ze handen vulde telkens in nieuwe verhalen die de wind door zijn hoofd joeg gespleten tongen markeerden het zaaigoed…

Dwarrelende sneeuw zichtbaar in het gele licht van de straatlantaarn…

Genakend uit het niets verdoolde zadeloze sirenisch parvenu van klankillusies obscuur verborgen boventonen eucalyptisch zonder clair onbespiede zelfexpressie overwonnen huiver aan nog geen korrel graan ontstegen…

Als claire-obscure jij en ik Tot in perfectie Zo puur In zachte belichting Staat mijn wereld stil Alles mooier Met jouw vergroting Met nieuw perspectief wentel ik me dromend In de toenemende diepte Van onze foto…

Stilzwijgend door de straten Loopt een vrouw Haar slanke silhouet Tekent de schaduw tegen de muur Clair-obscur onder het Tl-licht De lichten doven De nacht valt in de diepte Met donkere stralen Verlicht het mijn wereld…

Samenzwering tegen de wereld, ontwaken in je kus die ik drink en drink maanmelk in het speelse licht en mijn borstenaltaar vangt je handen, je adem als dansende lelietjes-van-dalen tot mijn kelk vol is met jouw dromen... één keer nog zucht je mijn naam en dan vouw je me op in schemering en satijn.…

[Haiku] avondschemering zeven meeuwen op de pier onheilspellend wit…

ik zie de weeffouten in mijn levenspatroon donkere rafelige draden verbreken verbinding knopen, lussen, losse steken horen bij het tapijt dat jaar na jaar schering en inslag vormen het onvolmaakte is mij lief ik mag een mens zijn…

Wat was liefde, als niet onverschilligheid haar nu en dan doorkliefde? Wat is vrijheid, zonder de plicht aan een bureau vervuld met vlijt? Wat is solidariteit, zonder het alleen-staan eenzaam in de strijd? Wat is leven, zonder dat het door de dood wordt opgeheven? Komt niet pas inzicht, als iets door het ander, donkere wordt belicht…

Was dát maar wat hij zei enfin die viroloog als visionair corona duidend als expert te midden van de quarantaine, pandemie, intensive care virustaal, obscuur noch clair…

Je bent een foto op vergeeld papier ik hou hem vaak in mijn handen hier het clair obscur van een jonge vrouw jij was er al niet meer ik was nog niet geboren maar wie weet spreek ik toch vaak met jouw woorden ik had zelfs graag dat krulhaar willen erven en die mooie lach want onze levens zijn hoe dan ook sterk met elkaar verweven later…

Leven dat gedragen wordt Door draden gesponnen in Het spanningsveld van Licht en donker, Van aantrekken en afstoten, Van er totaal door omgeven zijn, Van opgaan in het licht, Of onder te gaan in het donker, Dunne grens van waarheid Die schuurt, een beetje wrang is, Maar wel raakt aan de werkelijkheid…

De triestheid van een valse saxofoon verbreekt de harmonie van de natuur en voor me zie ik in een clair obscuur wat ik zonder vreugde met me mee troon. De zomer is nog slechts van korte duur, in de lucht reeds de winter, kil en guur.…

. _______________________________ Geef dat schilderij van Dool met de rokende heren in het heilige der heiligen van de oudste alma mater aan de Witte Singel nabij Rembrandt Harmenszoon van Rijn grootmeester van clair-obscur Geef het doek van Reinier Dool met die sigaren rokende bedaagde lelieblanke vrouwontkennende oudere heren…

de wijzers in het groot radiant leunden tegen het avonduur ik had wat tijd en genoot riant van het dampende clair-obscur mijn gedachten spoorden naar de zon felrood onder het glazen fries bij de kiosk op het perron plantte ik hijgend mijn valies hier gonsde 't van gezelligheid onder de hoge stalen hemel wereldgeluiden stegen wijd…

wat zij nog weet van het begin is de huivering van licht die een zachte wiekslag brengt waarmee de nacht wordt verjaagd wat zij nog weet van de nacht is een hunkering naar kleur die de dreiging van stilte draaglijk maakt wat zij nog weet van kleur is de verandering van seizoenen en nuances in het spel van sneeuw en clair-obscur wat…

wat zij nog weet van het begin is de huivering van licht die een zachte wiekslag brengt waarmee de nacht wordt verjaagsd wat zij nog weet van de nacht is haar hunkering naar kleur die de dreiging van stilte draaglijk maakt wat zij nog weet van kleur is de verandering van seizoenen en nuances in het spel van clair-obscur wat zij nog…

De dubbele roos verbrak haar spiegelbeeld waar eerder een glimp van verlangen verscheen, handen minzaam haar lippen beroerden. De ranke wereld tot aan jouw lippen zal ik droogleggen achter een dappere glimlach, laten rusten op het kussen van de nacht waar een zwerfkei duizelt met een vlinder elkaar toedekken in tomeloze verbeelding bij…

een papier samen met de stilte tussen de woorden en een paar penselen is alles wat ik nodig heb in het klaarduister wil ik jou schilderen de donkere schaduwen verdrijven we naar de achtergrond bang ben je om te verdrinken je houdt van roze van springen op de trampoline en van jarig zijn en natuurlijk niet van ruzies in het helderdonker…

het schitterend licht valt overal binnen op al die onvermoede plekken hoe schilder ik je weidse kinderwereld ver boven het alledaagse uit ik kleur je trampoline-sprongen als je handen de wolken op ongeëvenaarde hoogte raken je blote voeten maken zich los van de aarde je rent lachend achter de kat aan hij is meestal de vlugste met zoete…

het onweer zwijgt als het kind vanaf die ongeëvenaarde hoogte valt waar is de beschermende rug van de vogel die het hoogste vliegen kan het geluid ritme van het onheil een botsende klankwereld verplaatst zich van links naar rechts achter en boven het weerloze kinderhoofd geen weg terug naar het huis die smalle vulkaanrand voor de kleine…

de expert zegt nu ook dat het Joodse Bruidje geen joods bruidje was maar een bijbelse figuur in Rembrandt's clair-obscur houdt men dat voor waar of ook weer keerbaar?…

ik neem je op de korrel gevoelig op de plaat in asa en din digitaal vang ik jou in pixels maar jij weet van niets ik had mijn camera verborgen…

Claire Vanfleteren…

De zon haalt de vorst van de daken De mollen bezetten de dijken De wind tracht een geest te bereiken Die los is geraakt van zijn baken Die duivels ziet, monsters en draken Die alles opnieuw moet bekijken Er zullen veel maanden verstrijken Die opgaan aan smerigheid braken Totdat hij volkomen genezen Het leven weer weet te omarmen Verheugd…

(elfje) zonnebloem zo groots zo Van Gogh kijkt op mij neer zomerweer…

waar trillende hete lucht zwevend ten hemel stijgt terwijl vogeltjes zich verschuilen onder dakgoten of in de meidoornhaag hagedissen liggen te zonnen op de rand van een stenen muur de zwarte kater van de buren is in een boom geklommen onze jonge buurvrouw is naakt in haar mondaine zwembad gesprongen lig te doezelen en te genieten van dit - Claire…

wat bewoog de dichter de zelfzekere kicker of het mazzelzwijn hoe te achterhalen wat de dingen waren voor ze neergeschreven zijn wat dacht die maker bij het stellen van zijn regels en het trekken van de lijn was het afzien of verstrooiing was er wilskracht deed het pijn waarmee de klanken zijn gevormd trilt wat na in rijm nimmer…

in een donker wordende kamer zit ik even lang waren zij vandaag nachtdag het duistere vrees ik niet meer licht daarentegen mot in mijn lijf is moeilijk te verjagen geur van kampfer dwaalt door het huis het elektriek laat ik voor wat het is uit ik schrijf morgenochtend wel noodgedwongen deur op slot raam dicht…

Weer varen boten langs mijn raam raken mijn vingertoppen de alledaagse dingen en strijken ze glad, strelen het verleden: vaal- geworden vergezichten, zelfportretten in clair-obscur, herinneringen - Paard dat draafde maar nu op stal staat te wachten tot het voorbij is, de winter, tot uit harde grond gras opnieuw groeit, zwaar wordt, snijdt.…