Alle inzendingen over Corona-tijd

we lopen vast aan de rand van de stad ongekende wegen liggen open wijzers snijden de uren in stukken de wervelwind strooit zand in iemands ogen onze tijd gaat in rook op bij iedere hartenklop…

achter maskers van dierenhuiden stromen hun herinneringen de onmetelijke vlakten de bevroren steppen de doden in de bomen het knagen van de gieren het wachten op de dooi het begraven van de skeletten de kale essentie van een ondoorgrondelijk bestaan in bemoste steppengronden…

Eindelijk is er een accepteren dat ik alleen maar toch ook saam in gedachten, door het raam ben bij elkaar, met iedereen hoewel niet echt, maar wat is echt fysiek contact, of in het zaad, nog ongezien en ongelaten veel méér contact daar, alles is ineen daar uiterst fijn structuur aanwezig, is er bezig, op te bouwen te ontvouwen…

Het voelde als een rivier die zich splitste, waarin de tijd voorbij was gegleden. De beelden van vroeger worden steeds sterker, naarmate de jaren gaan tellen. Het verleden is voller dan de toekomst. De tijd gaat nu steeds sneller.…

Dood, met mantel en hoed getooid je zit ons te dicht op de huid je snijdt recht door zee in harten en illusies je zet ons met twee voeten op de grond Dood, dagelijks marcheer je in maskerades voorbij in doorwaakte nachten fileer je onze zielen tot op het bot als een speelbal kantelen we in de tollende wind Dood! raak uitgeblust…

druppel voor druppel verjaart regen in de oceaan atomen van haperend vlees verwarren zon met maan o, hemel nergens zichtbaar in wolkenloos rookgordijn onbeschreven blad, leeg door verregaande letterpijn kantlijn klinkt als evenaar lachen als een hard gelag alle huid, mergel, aarde sterft op deze laatste dag…

Pas, als je iets hebt pijn ofzo merk je hoe heerlijk, het een voorrecht is om maar in die dagelijkse mallemolen mee te kunnen draaien, rond op het hobbelpaard elke keer je broer, je vader of iemand te zien die naar je kijkt. Als je ouder wordt, wil je soms doen wat je toen je jong was deed reizen, dansen, spelen nog met leuke partners…

Dwalen in verhalen uit andere landen, talen die gaan over bergen en dalen graan vermalen, hooibalen kanalen, over belasting betalen geheimen en gralen in duistere analen over brengen en halen over heel vlot en dan dralen draaiend de pedalen winnen en falen, diploma's behalen gezondheid en kwalen over eten grof of gemalen borden garnalen…

moedig aan een boek te schrijven het te lezen, met suggesties terwijl mijn eigen nog herschreven en correcties en vraag mezelf hoeveel verhalen een mens bevatten kan in zijn brein, 't lijkt een oneindig vat voor elk onderdeel een afdeling maar op papier vergeling en in verbeelding in 't hoofd een heldere verdeling alles dienend met de tijd…

mijn mond blies wolkjes in de winter ik liet het oude jaar voor wat het was dansende lichtvlekken lieten het dode achter diep boog ik voor de wind de aarde wilde me dragen mijn lichte voeten voelden de lente ze vonden ruimte in het ritme van de tijd…

aan het einde van de dag is kakelbonte taal overbodig veel te verliezen maar niet alles van de alomvattende duisternis de schaarse woorden houden we teder bij elkaar de mooiste stukjes stilte van de levensboom bloeien aan het einde…

de bemoste steen oud en het zwerven moe borg de meanderende reis met het ijs in zijn stenen hart onverstoorbaar legde hij zich bij deze onvoorziene plek op de aarde neer één met zichzelf niet bang om te breken…

op het natte asfalt een foto in zakformaat de vrouw houdt het kind vast achter haar de man met een jongen aan zijn hand gestolde ernst in een zwart-wit ogenblik handreiking aan een verwaterd verleden…

het was heel vroeg weinig lag vast in ons bestaan de tijd was nog niet ontwaakt in deze stille kamer ik wil je in verhalen weven en je bewaren waar vind ik de woorden en de draad?…

de hemel werd gevuld met bliksemschicht en donderslag vader genoot van het lawaai en het spektakel wat een surprise zijn nakomelingen hadden hem niets mooiers kunnen schenken hij wist nog niet hoe de Tijd het lint van het leven ontrollen zou…

het niets had niets om het lijf schijnbaar onopgemerkt werd de tijd er in ledigheid gevangen als de klok hele uren sloeg raakten wij al spoedig de tel kwijt morgen weer een dag hoorde je alom…

een vergeelde verdwijning uit de lijst die toen zo goed paste bij de kleur van de kast de lege lijst rust klein en stil bij de Kringloop in een doos van stevig karton samen met andere al dan niet ingelijste portretten niemand zoekt iemand in de blauwgele Chiquita doos die een opening heeft aan zowel de onder…

een moment opgeworpen in steen dit ogenblik stolt tot aanhoudend voorbijgaan wat plaatsvindt is nog ergens na te lezen overal kalmte voortijd van avondmaal dichtbegroeid op den duur ontbost rustend graan is koren op de molen wolken verjaren met binnendrijvende zon stille genade benadert iets van troost alles is eeuwig…

blijf liggen murmelt de regen vandaag geen leeuwerik die zich op grote hoogte met een lied laat horen daal af naar je diepste slaap waar geen sterrennacht is rust nu maar onder dunne stille bomen vertrouw de duisternis waar het licht niet langer vecht voor levenslucht slaap nu maar stilt de regen…

Ik heb een versteende man in mijn tuin is een steen beter dan geen? Heb er ook één van hout in mijn kamer hij is deel van een kolossaal paar dat naar elkaar kijkt of geacht wordt naar elkaar te kijken Maar meestal kijken ze langs elkaar heen door uitdroging zijn er grote barsten in hun lijven.…

Nog zijn het schimmen en nevelslierten dunne draden die horizonten spinnen naar onbekende verten in een tijd nog sluimerend in cocon hier is nu, daar is later stemmen die zullen klinken leven dat zich een weg zal zoeken ongebonden en beweeglijk als water.…

iemand is de tijd kwijt een ander vindt hem terug een kind tekent de tijd in kleur de meester gunt hem uit de hardloper rent voorbij de tijd zijn vrouw haalt hem in een gewichtheffer torst gestolde tijd een warm mens laat hem smelten de kip voelt de tijd als veertjes de haan vindt hem gebakken lucht het kind zet de tijd uit zijn…

ze neemt de verkeerde deur in het verzamelpand onbedoeld stapt ze de werkplaats van de kistenmaker binnen ze ruikt het zaagsel ziet de houtkrullen en snippers op de grond ze kijkt naar de leesbril op de werkbank ziet op schragen een grafkist in aanbouw onbedoeld barst ze in huilen uit ik moet hier niet zijn snikt ze ik…

Dat ik de dagen niet meer tel, dat zij niet langer spookt achter mijn ogen, niet langer huist onder mijn vel. Ach, ze weet het vast nog wel.. een mooie voorjaarsdag in mei, we laafden ons aan vitriool en lieten vrij wat in ons school slechts één verlate poestvrouw was erbij. En of ik ooit nog aan haar denk? Dat gebeurt, soms, als ik nukkig…

Al die negativiteit Is geheid Een teken van de tijd…

tijd het is geen droom als je me meeneemt ik droom niet als mijn gesloopte lijf iets anders wordt niet meer het mijne is het is geen droom tijd als broze botjes bijna breken het vermoeide hart hardnekkig hapert nauwelijks kloppen kan geen droom als mijn ogen zich naar binnen keren als het tijd is tijd…

We zijn nog niet aan het oppervlak gekomen Niets afgerond het verhaal is niet af Doorbreek het metrum geef het rust en ruimte Zeg alleen het hoogstnoodzakelijke De wind blaast de rest van de lippen Laten we met een komma afronden…

je knipt vreemde bloemen uit het groen laat bladeren bloeien in de kleur van toen het licht is al geweest je speelt met schaduwen handen puzzelen de dag maar maken haar nooit af je verglijdt in tijd die haast vermijdt verslaapt het onderscheid in korte dromen het is weer kinderlente en je winter lijkt voorbij in foto's zoek…

het is geen spel meer als de wonden open rijten die in een lang proces gesloten zijn ernst brengt nu herinnering de fout die jij beging staat weer te kijk, je was er nog niet van bevrijd omdat je liefde snel door haat verving het maakt je kwetsbaar in gesprek als de draden worden opgewonden zal de knoop snel zijn gevonden want de tijd…

Je moet tijd rekken als je tijd ervaren wilt -- zo vluchtig is het.…