Alle inzendingen over Déjà

onder moeders paraplu beleeft het kind een déjà vu alleen de regen valt nog in het nu…

ik ben die ik ben toen ik déjà was als onderdeel van wat geweest is en nog zijn zal…

zonder ben ik 3 coupletten zonder ben ik paraplu zonder ben ik sigaretten zonder ben ik déjà vu zo zonder ben ik zonder ben ik scheve schoenen zonder ben ik wortel-quiche zonder ben ik zuigend zoenen zonder ben ik lichte bries zo zonder ben ik zonder ben ik dode mussen zonder ben ik oude fiets zonder ben ik kaas ertussen zonder…

God in Frankrijk noemt dat déjà vu. Uit de tijd vallen is onmogelijk.. Alles beweegt. Niets vergaat. Nu bestaat.…

de herkenning wanneer je kinderen kinderen krijgen en ouder worden de déjà-vu van vertrouwde gebaren in onwennige handen vertederend nieuw het koesteren doet herinnering dagen vergeten verleden ontwaakt in toekomst…

Bevind ik mij in een déjà vu? Of een illusie die jou schetst? Jouw inzicht die blijft spreken. Een iris die eeuwig door kletst. Een geïllustreerd handgebaar. Geen waan waar ik in bevind. Maar het is een wonderwereld Die mijn leven optimaal bezint.…

Hoe Elsevier een 'Balkanpartizaan' met in zijn borstzak schimmige connecties liet plagiëren, maar zonder correcties, tot een z'n eigen tekst bij hèm zag staan en hij, verdacht van eender déjà vu, zijn Waterloo vond bij Nieuwe Revu…

Terwijl het beeld vervaagt in rimpels spoelen de golven van vergetelheid de laatste resten weg naar een blanco geheugen Geloof dat je vergeten bent tot de volgende déjà vu of flashback in een droom als een eeuwige druppel op een gloeiende plaat…

De linkse wolk wil af van ´t koningshuis Een déjà vu van honderd jaar geleden Door Jelles Troelstra werd destijds beleden “Weg met dat koningshuis en zijn gespuis” Ze ruiken revolutie…. voor geen geld Oranje Boven….. op naar ’t Malieveld…

Een déjà vu de leugens die ik hoorde. Want nu ben ik de enige die vecht. Een duister licht gebrandmerkt in je ogen. Gevlucht in stilte vóór de nacht begon. Gezworen en ternauwernood bedrogen. Toch hoopte ik en wou dat jij het kon.…

Daar loopt mijn vrouw, ik krijg een déjà vu: Kortjakje, Onder moeders paraplu.…

een dijk van een kerel die tegen zichzelf opslaat robuust als afzetting vaak ligt het anders met soortgenoten welke losbreken spuwend in het gelaat van de mensheid zie jij zijn déjà vu’s in flasbackdijken ? herken je die zware storm?…

De nevel rest te dalen terwijl de eerste zonnestralen koperen luchten verteren vol lichte kleuren smeren ik loop vooruit, ben hier, was daar tijd en ruimte lopen zo raar ik verplaats in de ruimte, de tijd die wegtikt in het niets zonder spijt herinner de ruimte herinner de tijd déjà vu kom tot leven dit moment is verheven de nevel…

levendige leeftijden blijven de stad verleiden autootje déjà vu alpinootje écru argeloos geëxalteerd halsje verkeerd onmiskenbaar waarachtig verborgen kreukelachtig vanzelfsprekend charmant op oubollig-goede stand lieten de graven van weleer zich altoos behagen door de oude dames uit ‘s-Gravenhage.…

Of ik wispelturig was, mijn déjà vu bewaarheid: ik heb alweer aan de verkeerde bloem geroken. De vakantie voorbij, het weer en je stemming sloegen honderdtachtig graden om. Sta ik plots met lege handen, voel ik me gebruikt en dom.…

Een goedemorgen Fatima Morgana Zijt gij een droomvrouw of een déjà-vu Een nachtpauwoogsurprise prèsque nue Sirene, engel, elf of een mirage Een schijngestalte van de achtste muze Gesluierde Ondine, parvenu? Waar schuilt uw diepste mysterieuze macht Uw zinsbegoochelende toverkracht Waart gij in mij, o wachtster van de nacht?…

Tijd kwijt voor altijd rest verloren spijt vage hoop op déjà vu verder leven in het nu…

Als ik dat hoor en zie bekruipt me nu Weemoedig een gevoel van déjà VU.…

Vandaag kreeg ik een kaart en een déjà vu en mijn wens werd een wortel die reikte naar pieken van jaren. Zilver reikt verder dan men denkt.…

krabben de weggedroomde uren van mijn mager gebeente wanneer ik mezelf zie langs dode bomen en het vergezicht nog verder dan het veld dat doodstil ademhaalt of later, de regen hol door het lachen van gebroken tijd tot de avond komt en zijn tocht voltooien moet op mijn kromgebogen rug voor een nacht vol stormen en verzen, déjà-vu…

Helaas, het Herhalingspad, de rue déjà-vue (In het Mediapark te Hilversum krijgt Mies Bouman een allee,Willem Duys een vijver en Joost den Draayer een rotonde.)…

ze leven door na wekenlang geweld al is er geen stukje grond dat geen littekens van de oorlog draagt ze hebben de angst achter zich gelaten en durven weer te rolschaatsen in het park kortstondig déjà vu alsof oorlog en vrede van Lev Tolstoj zich weer openvouwt eind goed al goed?…

Om het stilzwijgende van liefhebben en het bewegen in licht en op een dag zal ik naar huis terugkeren om het afscheid te beginnen; in de schaduw van een déjà-vu.…

abdijbrood blinkt bruin op de plank ligt al een mes, een vork en boter als de glans gestorven is, neem ik een hap geolied door de aanraking van vers gegist door het moment wendt diens smaak zich tot mijn tong ik proef de arbeid uit een harde tijd handen die het graan vermalen -een machine binnen nu- gedachten dwalen tot een déjà vu…

alles déjà vu reutel ik de resterende dagen. heb alles behalve dit ene.…

Ik verklein, in minima gehuld ik zinspeel op zilte lucht waar het treft in zaligheid waar handen raken, in geduld En ieder lam gaat tot zijn slachting het raakt mij nu, die zwaveldamp blaas mijn déjà vu vol nieuwe dichtsels als plaksels op mijn nieuw behang Naast mij ligt de dwangsom in voleinding zinnen slepend waar niemand teder op de…

Er boort zich een echo in zijn gehoor een déjà vu uit lang vervlogen tijden het is vogelzang achter het behang voorjaar ontwaakt met nieuwe spruiten iedere noot gerepeteerd is jong geleerd en nooit vergeten, dit is alles wat we weten er knaagt zich een echo van een kanarie in de binnenstad tijdens een safari het is alsof hij zijn jeugd weer…

vlucht die iedere schrijver kent in zovele kunstgrepen, elk thema neigt naar overdrijving, zwart op wit van dwangmatigheid z’n dwaling te herschrijven, een voor - en naspel tot z’n wedergeboorte lijkt geheim, de schrift naar beleving opgerekt naarmate de schaduwen langer worden, raken dichters op drift en alles eindigt op rijm, een déjà…

Wij leven door in hier en nu Met af en toe een déjà vu Van alles wat je hebt doorstaan De lente swingt de bloesem uit Een paashaas grijnst zijn tanden bloot We lopen in een dierentuin Een zeeotter wast er zijn snuit Drijft op zijn rug, sterk uitvergroot Blaast een kolos op zijn bazuin Het Andrieskruis staat dubbel schuin…

warme winterjas zorgen dat ik nat verhit verstrikt raak in m'n lange das ik zoek een uitweg en zie dan de etalage van een winkel rijk getooid in kerstgebeuren gouden slingers, kaarslichttwinkel versiering in een wolk van kleuren ik worstel me door het winkelend publiek en word - zodra ik binnen ben - ontvangen door Mendelssohn een déjà…