Alle inzendingen over Danielle Collobert

(voor Danielle Collobert) Je floreerde als Franse dichteres, je hart maakte geestelijke bloemen en je genoot van een rode lijsterbes. De bijen zaten om je heen te zoemen, omdat je schoonheid nectar bezat. Je werkte bij Galerie Hautefeuille, terwijl je grote inspiratie had en meestal een lege portefeuille.…

En haalde alle tentamens van de propedeuse In een keer, was er in een keer doorgekomen; Van Daniëlle en Maarten werd Na dat eerste jaar Niets meer vernomen…

Als u een zakelijk conflict hebt uit te vechten Denkt u dan ook eens aan de vrouw van Lange Frans Die is in dat soort akkefietjes heel wat mans En kan het zaakje in een handomdraai beslechten Dan komt ze samen met haar moeder bij je bellen En schiet je zomaar voor je rap, die Daniëlle.…

gesmoorde keel Word jij meer bekend Als ik je sporen zoek En elk gevonden deel Belees als open boek Dan beeld ik mij nu in Wie jij bent geweest En hoe ik jou verzin En ook die leegte schep Waarin ik onbevreesd Jouw ziel gevonden heb ---------------------------------------------------- Opgedragen aan de te vroeg gestorven Tianne Daniëlle…

Het is noch je vriend Noch je vijand Want als je gaat vechten Dan verlies je Helemaal niets doen Kan ook niet, mag niet Ik zeg niet moeten Want moeten moet vooral niet De Burn out Is vooral van jou Zit vooral in jou Zit er niet mee Leef ermee Koester het niet Maar verwerp het ook niet Want wie verwerpt die verwerpt zichzelf De burnout…

er was een overvloed aan tekenen geweest waaruit al bleek dat het in het geheel niet goed ging langzamerhand kwam ik tot het verontrustende besef dat ik mij stukken beter voelde als er dagenlang niemand thuis kwam want juist als jij mij heel zacht vast houdt (en toch stevig zoals ik dat het prettigst vind) ben ik blij dat juist jij diegene…

m'n trage streling doet je zachtjes zuchten de warmte van je lichaam trekt me aan jij die sinds kort het vrouwenlijf ontdekt hebt en die nu weet hoe zulke dingen gaan je ligt naast me en ik voel de strakke spieren van je perfect geschapen slanke jongenslijf dat door mijn lippen teder wordt geliefkoosd je vlakke buik die ik voorzichtig wrijf…

We horen bij elkaar We zijn voor elkaar geschapen Zoals een traan is geschapen voor verdriet Een melodie geschapen is voor een lied En de nectar gemaakt is voor de bij Zo ben jij geschapen voor mij We zullen altijd samen zijn Samen als de sterren en de maan Wij zullen net als twee vlinders Altijd samen door het leven gaan Zonder jou kan…

die altijd warme zomer, zo licht en zo groot, kinderen die vrolijk spelen, in het warme avondrood die altijd warme zomer, vol bloemen en vol leven, en een paar witte wolken, die een klein beetje schaduw geven die altijd warme zomer, vol zand en vol strand, zoveel verliefde stelletjes, altijd hand in hand...…

Soms lach je Soms huil je Soms wil je niet huilen Maar dat gaat dan niet Dan kijk je in de spiegel En zie je alleen nog maar verdriet Soms wordt het gewoon te veel En stapelen alle emoties zich op Ogen vol tranen Bij de laatste traan Ben je opgelucht En vind je rust in je hart Huilen is zoals lachen Het is een gevolg van een oorzaak…

Het onbereikbare Zo frustrerend, zo onbereikbaar Waarom is het onbereikbare onbereikbaar? Onbereikbare, reik naar mij Ervaar het bereikbare Met mij..…

Ik word elke morgen wakker met jouw smaak nog op mijn tong, ook al ben je nog zo lang geleden vertrokken. Ik was naïef, maar echt niet meer zo jong. Jij was nooit eerlijk. Jokkebrokken. Ik voel je handen altijd op mijn heupen als de rivier mijn taille raakt. De omhelzing van het koude water, de strop die jij voor mij had gehaakt zijn…

De gil die je giechelend slaakt, ja ook jij Daniëlle. Je bloesembokaal bulkt vol leven en je lijf laait een donkere jeugd. Als een klaproos spring je open. Je geurt naar de roes van papavergekte. Als een peul springen je doperwten uit je onmetelijke wezenloosheid. Je gonst gutsend de onvervalst voldragen stoot van Zeus.…

Tijden zijn al vervlogen Maar herinneringen blijven Heb op je gewacht, maar Kan geen nieuwe geschiedenis schrijven Na zo’n lange tijd Eindelijk wat gehoord Maar niet wat ik verwachtte Je bleek bruut ver..... En staat nu bij de hemelpoort Ik heb je al lang niet gesproken Zo lang niet meer gezien Maar toch ben je gebleven In herinneringen…

Omdat haar ouders vrezen voor ontvoering wordt er bij haar een chip geïmplanteerd, zodat ze steeds wordt gelocaliseerd. Maar voor hun dochter geeft dat veel beroering. Want privacy is er straks niet meer bij. En vriendjes maak je daarmee toch niet blij.…

het mooie van een potlood, het fijne van een pen. je schrijft iets op een blaadje, verstopt het in je laadje. niemand hoeft te weten, wat jij niet wilt vergeten.…

wat ik zocht.....zag ik niet wat ik zei.......hoorde je niet wat ik vind.......vond ik niet voor mijn zogenaamde vriend, degene voor wie ik mezelf blootgaf, waarvoor nou achteraf, voor de leugens die je vertelde? of is dat de reden waarom je een ander belde... denk niet bij het lezen van dit gedicht dat ik ooit nog voor je zwicht, hopelijk…

Terwijl het licht zich een weg baant Door mijn gordijn, langs zijn neus Draai ik mij nog even om, En laat mijn blik over zijn schouders glijden De perfectie van een mens, Hier naast mij onder dekens weggekropen Terwijl het zonlicht probeert, Ons leven binnen te dringen Ik sluit het nog even buiten Nu nog even niet Laat deze perfectie zijn…

Wieg me in de stilte Onarm me in het gevaar Geef me de veiligheid van gisteren Want de morgen is te zwaar Keihard sprekend, toch niet gehoord Letters vervlogen, woorden vermoord Toch leven en niet willen bestaan de dood gevangen in een enkele traan Gedachtes deinen in de wind De duisternis die dagen verbind Zonnestralen zijn het…

Daar zit ze dan Links Hobbelt al jaren mee Terwijl ik ga Liefde, Warmte, Geborgenheid Nooit zal ik haar vergeten Daar zit ie dan Rechts Heeft zijn plekje daar Laatst ingenomen Trots, Creativiteit, Ondeugendheid Nooit zal ik hem vergeten Het goud Op mijn schouders Geeft mij de kracht Om door te gaan…

De weg van steen zal mij verraden, het harde pad ondersteunt en wil mij beschermen, tegen voetstappen zo instabiel en ondoordacht. Maar ik weet dat het geen steun mag zijn, vertrouwen moet ik op mijn enkels en niet op de harde weg. Het brandt aan mijn voeten, de blaren zo dik. Doorlopen, doorgaan, doorzetten, niet vertrouwen op dat onder mij…

Hangend, liggend het maakt niet uit Wanneer mag ik hier uit? Donkere schimmen razen voorbij ijzeren kooien mijn genoten Harde stemmen roepen vrij koele handen kun je niet ontlopen Zon, groen, bossen zijn mijn dromen vrijheid om te lopen Geloof, warmte en goedheid zullen overwinnen Misschien in een volgend leven kunnen we beminnen…

Wanneer ik daar door dat laantje loop stil mijmerend over de vergane dag met zachte stap, dat bergje oploop, steeds nader dichterbij... dan denk ik aan jou mijn liefste dier, slapend in het zilte gras, slaap rustig, slaap zacht, onze herinneringen blijven daar waar geen mens weet hoeveel jij voor me was... Hoeven lopen over je vergane…

Je komt en gaat.. je gaat en komt.. Innige momenten verglijden.. waarom ik, waarom jij, Toeval is er niet.. het is gewoon zo.. niet meer of niet minder.…

Wat een pijn een gemis aan zijn doorloopt mijn lijf kijk om me heen zie geen redding voor dit zeer een morgen komt zonder meer waar jij ook zijt ik dwaal met je mee...…

Ik hoor je maar ik zie je niet Ik zie je maar ik hoor je niet ik voel je maar ik zie je niet bedwelmd door je zachte lijf verlies ik me ...…

Heerlijk dit ritje, toch ? door het Meerdaalwoud op die zachte rug van jou... Krakende paadjes, stekende winterzon, een schuchtere ree kruist ons pad, de buizerd lacht... Jij bent mijn vriend gehoefd, niet getrimd, vrij zoals het hoort... in lichte draf of galop zo lopen we het jaar in, wij op kop...…

De avond is grauw, grijs en nat de wegen lopen leeg voortschokkend als met een paardenkar rijd ik zuidwaarts Toch blijft een hitte hangen in mij een warmte die me verschroeit die zo afsteekt tegen die kille nacht dat ik de slaap moeilijk vat licht priemt door mijn gordijn.. is het de maan.. of de zon zo fijn die me wakker kietelt net…

Een rode draad loopt langs haar been uit het kleine lijfje heen Daar staat ze met wezenloze blik terwijl de familie danst en de bruidschat winkt Wit is haar gelaat pijn doet haar hart geen kreun, geen traan... Hoe moeilijk moet het zijn, zo eenzaam te zijn...…

Treindeuren sluiten zich we glijden richting kust maar gelukkig ook langs de Bozar met zijn geëerde kunst Daar wacht een vernissage met bubbels en cullinair vertier en wordt een groots Vlaams schilder uitbundig gevierd Verwachtingen ... hooggespannen druk zowel voor de hapjes als voor deze bijzondere kunst Objecten staren ons net…