Alle inzendingen over De graaf

De Afrekening Het duinkonijn houdt niet van zee Ze heeft het land aan schuimende golven Het zoute water smaakt haar niet En spoelt haar sporen mee Met duizenden komen ze op een mooie dag Van achter de duinen naar de kwallen Ze vertrappen de holen en het gras En morsen brand, blik en glas Gestaag groeit het graven uit tot graf Holen worden…

En zoals het kind groeit in zijn moeders schoot, Gelijk zo groeit het woord op in mijn hoofd, Het graaft van meet af aan zijn eigen graf Stevent als een wilde op zijn einde af, En zie dan, de pijn bleef langer onverdoofd Als ik mijzelf het slapen niet verbood.…

Scheid ze dan in tranen af, Giet een helft op 't Heilig graf, De andere in een kloostercelletje. Laat ze dampen tot een spook; Dood daarna de vader ook: En vouw ze om een ulevelletje!…

gooiden ze een ander te creperen in je bed ik vond je terug op een tochtige plek alleen je haren leefden nog blonde pieken zwiepten in je nek maar jij was verder niets finaal gaat ook een moeder op haar bek gedaan dus met die schoon madam van wie de menselijke warmte kwam die mij als kind nog leven gaf nu sta ik naakt te rillen naast je graf…

de as Zijn ogen verraden het licht en hij is verrast door het kind dat in hem mee feest als de vlinder zich de bloem gunt in het open aura van de ziel en waar het beeld knielt voor zijn maker het aanzien zijner verschijning siert, hem stilzwijgend van repliek dient in een vraag naar een hogere hemel in een danspas rond het graf…

Hij ging lijnen en toen viel-ie af van het paard bij het sporten en kwam na een korte verpleging terecht in het graf. Hij heeft nog veel bloemen gekregen. Een dienaar van God sprak z'n zegen: 'Hij viel af. 't Leek een strop, maar tot slot viel-ie op, want hij is nu ten hemel gestegen.'…

--------------------------------------------------- Deze hartenkreet draag ik op aan de ouders van de overleden Tim Ribberink en is mede gebaseerd op "Graf te Blauwhuis" uit 'Nader tot U' van Gerard Reve.…

beloofd als Messias in de targoem nu versteend in het graf der timpanen Hij zich wellicht straks vertoont na den doem. http://youtu.be/ix664JkRMko…

Zittende op de top van Cheops piramide tussen vogelschijt en andere halfvergane grote en kleine noden overdenk ik: Het is niet erg Cheops, vriend ook ìn jouw graf heb ik de uitwerpselen al niet kunnen tellen In die duistere kamer uit rood graniet gebouwd heb ik - plotseling alleen - geen ogenblik getalmd en gauw mijn benen en de rest…

nieuwe dag met God waarbij Zijn kind liefdevolle zorg kan ervaren de moed zal hebben het kwade uit te dagen tot voortdurende strijd moge een ieder het Hemelse Koninkrijk dienen met de eerbied der Middeleeuwse boer die zonder bezittersdrang met volledige overgave en vechtgrage ijver het geleende land bebouwde voor de heersende eigenaar graaf…

Je bent niet meer Je praat niet meer Je lacht niet meer Neergeschoten ben je Samen met 297 andere mensen Neergeschoten door een stel idioten uit een ander land Vraag is of je ooit zult worden herkend Zodat men jouw lichaam kan begraven in een eigen graf Vraag is of je lichaam rust zal vinden In dit diepe zwarte gat Je bent niet meer…

Jouw stem nadert de betekenis van zwarte vogels boven het veen tijdens de herfstnacht en ik verzamel de kornuiten als zangvogels van tegenspoed in een obstinate droom hoe ze jouw graf hebben verlaten met het geluid van dode boeken ontmoedigd op weg naar de zon in hun duistervlucht over de meren waar zwanen dromen over dronkenschap en…

Je zult zien dat er genoeg is eten, drank en jij Ik graaf gaten in de grond voor een spoorlijn door het bos De honger doet geen pijn meer en mijn tanden raken los Als ik straks, een slaaf, bevrijd ben meet ik mij vleugels aan in plaats van boot of trein wil ik sneller bij je zijn Ik ben niet knap meer als tevoren tanden wit en ogen…

Meedogenloos en laf sleurt hij alles mee in zijn graf hij voelt zich machtig en groot en kent geen genade als de adem van de dood.…

overdonderd en verwonderd bij het zien van het wonder van de regen- boog gelijke meren in mineralenrijke bodem van de dunne aardkorst een veelkleurig mengvat in polymorfe krater Een turbulente massa drijvend lava metershoog gestuwd de stoom in geisers en verderop gestolde beeldenstorm van dode mineralen voor eeuwig zwijgend als het graf…

echt manifest gaat worden bij de donkere borders van de hof van getsemane lichtte het oogwit van judas al zijn bekentenis op hij heeft zijn koning verraden aan de romeinen die hem bekroonden en doden op golgotha’s namiddag geofferd als speelbal van intriges en list hem wacht de glorieuze wederopstanding uit het nog gesloten graf…

Morgen leeft vaak met dag en wat volgt gaat dikwijls over het graf van de onzekerheden; die de koers bepaalden van een geleefd verleden.…

Ze heulden met de vijand -landverraders- en beuren nóg wat Hitler hun toen gaf, een smerig judasloon tot aan het graf. Verdienden zij geen schot van doodseskaders? Hoe weerzinwekkend was toch dit gespuis dat vele gruweldaden heeft begaan Datzelfde tuig wordt nu in bad gedaan omringd door zorg van het verpleegtehuis.…

vandaag geloof het vasten is verlopen de kater van de carnaval laat zich ook weer herdopen waar is het avondmaal het kraaien van de haan de profetie van de verrijzenis ook judas zat daar aan wie ziet nog de drie kruizen na spot en foltering joden angstig in hun huizen tot het noodweer overging de stille zondagmorgen de steen, het lege graf…

de jouwe blonken fel mijn kettingen in paren een nieuwe wereld maken het vermijden van de pijn om anderen te raken schakelde voorzichtig zijn in woord en beeld ontsnapten zo de dagen liefde werd in kus gemaild wachten was niet te verdragen we droomden kleur schermden warmte af en met het sluiten van die deur groeven we ons eigen graf…

Zwijgend als het graf kon hij In vredestijd zijn ei niet kwijt Ik heb die slapende vulkaan Zien barsten, krater stuk zien slaan Een fiets knalt hard tegen de muur Soms was ik stuur dan achterlamp Nadat het gif der lavadamp Zich mengde met het zwavelzuur En dreigde dan de volle laag Kwam zij, stoer zonder weegeklaag Tussen ons beiden staan…

gewet,zal buiten het willen tot voortbestaan, in hardheid ingeboet, als ik door die zandstorm raas, wast mildheid, het been tot op het merg, als ik de vertraagde aftocht afblaas, in de laatste woestijn, dekt een schroeiende wind mij toe, mijn spoor (nog) niet aangepast, voor dieper graven ben ik te moe,waar het ook zal zijn, ieder graf…

Wie ligt er in dit ondiepe graf waarop ik zit terwijl de maden over mijn been gaan en wellicht op zoek naar vers nieuw vlees, doch ze vinden geen ingang en blazen de aftocht door de kieren van het graf naar benee Maar wie ligt er nou?…

wordt een arme koksiaan met hang naar raskolniken in zijn jaszak huist een hongerige chinchilla in zijn hand een glaasje oorlam de queest naar zijn gezond verstand brengt hem de sphynx van Thebe in haar blikken wacht een lynx op het ontbreken van een antwoord de burggraaf heeft de vraag niet goed gehoord vroeg in de ochtend wordt de graaf…

Een doffe, droge, felle pijn omvat en wurgt mijn ganse denken; mijn ziel en zinnen zijn zo leeg ik kan geen aandacht schenken aan de helderwitte morgendauw die als een sprei van fijn satijn ligt uitgespreid; 't graf bedekkend. De pijn dreunt als een droef refrijn. Waarom heb ik steeds vergeten te zeggen dat ik van haar hield?…

bodem gaan dan maar jij bent mijn enige echte houvast het leven is zo eenzaam en zwaar laveloos van drank en verdriet zijn hoofd diepgestoken in zijn `kraag` schuimt hij straten af achter het stuur de lantaarnpaal stond als hinderlaag gebroken door de manier van leven de hals genekt door vriendje fles geen bloemen geen speech bij zijn graf…

Dood zijn wij en tóch zijn wij in leven zij aan zij staan wij naast elkander in ons nauwe graf Struiken, modder, ijs en steen, vertellen niet, kunnen doden echt niet leren spreken zoals men ziet het gelaat gaat snel verbleken het wordt koud Slechts even was het streven de hel te overleven al wat ons na al die tijd nog steeds in leven…

Laten we de strijdbijl maar begraven ook al zullen we nooit vrienden zijn graaf een gat en gooi die bijl erin de opluchting daarna is fijn 'k weet niet eens meer hoe het gekomen is want zelfs vrienden waren we niet toch vlogen we elkaar steeds in de haren en juist dat geeft toch verdriet en al zullen we nooit vrienden worden wat natuurlijk…

diep gevoel van binnen Heeft hij voor mij Nooit de sluier opgelicht In de loop der jaren Komt hij steeds dichter op mij af Telkens herken ik in mijzelf Van hem iets wat hij nooit kon openbaren Het is zevenentwintig jaar geleden Dat hij het leven gaf Maar ik herken hem In mijn sober leven en mijn gestage wedloop naar het dreigend graf…

Een jonge vrouw gehurkt voor 't graf vertelt haar groot verdriet aan 't doodgeboren Thymen-kind, maar hoort hij 't wel of niet? De bleke avondzon verschuilt zich achter wolkenflard om zo de neerslag kans te geven; die komt en ook heel hard.…