Alle inzendingen over De verste verten.

In de verte is een zachtere kracht die tot ons spreekt zonder woorden. Doch telkens bij het ochtendgloren mogen we voelen, mogen we bekoren en wakker worden uit het donker naar het licht, weer in de cirkel worden herboren nooit wetend wanneer het einde in zicht, de kadans van tijd en dood die dit spel nog nooit hebben verloren.…

La Notte ( De Nachtmerrie ) als een donkere peilloze schaduwloze brutale insluiper komt hij zonder zich aan te kondigen binnen neemt – als een willoos secreet – bezit van je diepste ongekende machteloosheid verleidt je met zijn zoet gevooisde klanken hij voert je mee zonder tegenstand naar onbekende verten hij heeft je zwakheden…

Toen je neergeschoten werd En je naar het water kroop Ontstond de afstand Jij was het niet in het ijskoude water Die naar het eiland keek Een onbekend, vreemd oord Je hoorde schoten ketsen Op het rood gekleurde water Je lichaam werd ingesloten Serene kalmte voert je weg Van plaats en tijd Een glimlach op je gezicht In de verte hoor…

in de verte de ebbende zee die fluistert kom , kom maar mee zich terugtrekt en zachtjes weer opkomt en dichter en dichter been voor been drapeert zij een schuimkrans om mij heen een kokkel legt zij aan mijn voeten terwijl de wind de wolken roert en t spiegelbeeld mij zacht vervoert word ik de wolken en de zee http://www.youtube.com…

het was tijdens het Gouden Uur aan wolkenrand en verte brandend met geest en ziel van vuur en de tijd stond erbij net zo achteloos als dat toevallig paard in de wei hier werd nog een laatste woord gezegd ligt waarheid aan de zijkant van het midden is het hoofd te rusten gelegd hoeveel stemmen zijn er te gaan om stilte te breken voor…

Daar in de verte nog wat schemerend stil gevormd door water en wind spoelt de zee haar uitzicht schoon..…

Tegendraads kom je bij me in veronderstelling van gedachten niets wat ik beweer geeft een aanleiding voor het tegengestelde waardoor jij leeft ergens in een nieuwe wereld zonder commerciële gekte verlaat een vogel onze denkwereld ik voel een bevreemdende waarheid in een andere omgeving, ergens in een verte met de eindeloze expansie van…

het kind droomt van onbekende verten van onschuld en ultiem vertrouwen van donkere gestalten die zijn knuistjes doen ballen van intense angst onterecht de duisternis brengt licht dat zonder haar niet zou bestaan als de zon zijn kamer binnendringt op zoek naar kinderogen en de nieuwe dag zich openbaart ontwaakt het kind een…

het paard keek drachtig at omslachtig gras weg rond de bloemen de weg wilde niet recht maar slingerde rond heuvels in de verte verre wolken regenden een grijs gordijn bedekten droog en zonloos ons toevallig samenzijn we zijn op reis gestrand dit samenspel van krachten is groter dan wij ooit als doel konden verwachten…

niemand was ik warm me in onzekerheid aan buien voor de zon de jas aan bij gelegenheid ik sla in kwetsbaar zijn mijn vleugels uit en toon mijn lijf wacht tot niemand kijkt als naakt verleidt gaat open komen mijn woorden strelen langs je borst je legt mij aan en zoogt mijn dromen ik drink de toekomst in met jou de verten…

traag schrijden luwte en schemer betreden zienderogen vroeger dan laat dieper dan donker een verte verdwijnt de avond ontvouwt vormt nachtwolken op gedempte toon in het laatste schijnsel gloeit een bergtop na het glas leeggedronken dagelijks brood gegeten een omsingelde maaltijd borden onder de kraan geheimen en beloften betranen…

als ik 's nachts niet slapen kan probeer ik mijn geest te doden duizend schapen, duizend stemmen de geluiden van de verdwenen dag is het steeds dezelfde mug of komt stilte met honderden tegelijk in de verte hoor ik kikkers kwaken en in het donker zijn alle uitlaten kapot duizend engelen, duizend demonen 's ochtends ken ik er niet één…

in de verre verte witte vlekjes elke vlek is een schaap je angst is te groot om in slaap te vallen de slaap die teveel lijkt op de witte dood in bitterkoude grond te jong ben je nog om te oefenen met de dood nauwelijks 19 je kreeg geen tijd om het sterven te leren in het harde licht sterf je van honger…

't Raam is zo hoog Dat zij eerst de aarde ziet in wijde verte: De stroom omarmt het bos in blauwe boog; Door 't groen gaan rode vogels, ranke herten. Niets weet zij van het levensspel daartussen; Maar het moet schoon zijn, want zij mist het zeer.…

's ochtends als de dageraad de wereld langzaam lichter maakt de schemer van de grond losraakt als dan het licht zo aangenaam de bomen en het gras beroert een houtduif in de verte koert de morning glory slaperig haar paarse kelken openvouwt luchtvochtigheid het land bedauwt dan voel ik mij zo zegenrijk helaas duurt zo'n moment maar…

ik ruik geen zoete avondlucht langs het pad dat oeverloos mij de verte aanreikt die ik toch nimmer had kunnen belopen er grenst tijd veel tijd aan de meerpaal van mijn schorre gedachten, want hoe zilt mijn adem ook de zee verwacht, drijven dijken als valse gronden door de sluizen van mijn knuisten…

In de verte zie je dat boven in de mist een luikje opengaat. Een mensje eruit staart. Het nog even zwaait. -------------------------- uit: 'Hoi feest', 2012.…

vandaag valt in herhaling staat de zon in kunstlicht doden we tijd daartussen groeit stilte is alleen de supermarkt nog open en verstrijkt het ogenblik tot avonduren in een spiegel van kalm water waarin we de toekomst zien die op onze verte lijkt voorlopig blijven we afstand verlengen in overeenkomst met ons zwijgen -steeds afweziger…

het is een dag van novemberstilte, kort en op gedempte toon langs urnenvelden loopt, haperend in de verte, een gestalte voor mij uit hier in dit niemandsland, tastend door de achterkamer van het daglicht ben ik in het midden van mijn afwezigheid meer verloren dan ik kan vergeten oprapend, paden kruisend, tegen de richting in gedachten…

als ik laat in de avond thuiskom, met in de verte nog net het rood van de ondergaande zon, ruikt de tuin naar vochtig gras en kruiden, en voel ik verlangen naar ’t verleden. de klank van kinderstemmen, zachte vogelgeluiden van zwaluwen en grutto’s, de jonge eenden die schuw langs de rietkraag zwemmen.…

vroeg of laat wijzigt het wolkenlandschap waarmee de boom zijn lucht ontneemt, doorzichtig van aard waarvan al sprake was bij naderend vertrek gezien de verte van de akker als boegbeeld van een horizon nadat een voornemen in vroegte en het late uur zodra wij verstommen in taal verzinken, het herhalen verzaken ieder zijns weegs en…

Er staat een frisse wind er waait een nieuwe wereld door de stad, ik zie mijn leven in de verte aan mijn voeten liggen Jongemannen dingen naar mij ze geven me alles wat nodig is voor de nieuwe tijd Zij zijn de belofte ik draag haar fakkel Zij zijn de daad ik ben de belofte Ik beloof de hemel op aarde, mijn borsten zijn vol, mijn…

Wat ga je doen, daar in de verte? Geloofsbrieven aanbieden of eindelijk al je verzen volkomen screenen om daarna 'high' terug te keren?…

Hoe zulk een, die veroverd had van aarde-oppervlak tot aan de helle hoogten van gebergt', de diepten van de Oceaan, Die des turkooizen hemels vriend en onbeperkte gunsteling de verste grens van het heelal in zijn grootmeesterschap omving, En zeggen kon: mijn stalen arm noopt de bevolkte wereld gans, dat hij zijn opgebrachte cijns uitstorten…

De leeuwerik antwoordt jubelend tot in 't verst op elke zaaier die zijn hoop ziet gloren. Voor de eerste maal na de verruwde dagen dalen de dieren naar de waterplekken. En de stalkalvren die zulk licht niet zagen, schuren verblind hun kop tegen de hekken.…

. — Zoo stolt zich nu natuur, die vlottender en weker was in de vrouw, vol van 't oer-element instinkt, tot verstand dat zichzelve kent en het gebied tot aan zijn verste transen afzoekt met eigen glansen.…

Herinnert ge u, als de avondstond Uw lieflijk landschap enger rondt, Uw baai verkleend schijnt en verlaten, Daar vale scheem'ring 't mastbos huift Waaruit u 's daags van steng en staggen Een wemelende rij van vlaggen De groet der verste volken wuift; - Gedenkt ge in zulk een uur 't verleden, Het klene jacht, de klener jol, Het eerst…

uitgelicht in het spoor van hen die in het lot zijn uitgetreden, verwaaid door de geest en zwaard, begeleid door de gilden van de straten hun adem stokt uit de mond van de gulle gaper, z’n ironische lach verwerkt tot verbazing waaruit de verste herinneringen zijn opgeschort, een voortschrijdend gevoel, opgehangen aan de macht gevangen…

Ik zie je gaan in de verte herken je tred voel 'n traan Dichterbij 'k wil sneller lopen nog even voelen eens hoorde je bij mij 't Verleden komt terug waarom zoek ik 't op de toekomst ligt open loop ik nu té vlug 't Verleden is geleefd vooruitkijken 'n nieuwe start wie vindt de weg naar mijn hart ?…

In de nevelige vroege morgen Nestel ik mij in warm nat gras En staar ik naar de zon die ras De resten van de nacht doet worgen In de verte zie ik contouren Van mijn oude stad, het doet deugd Zij herbergt mijn begin en jeugd Wat heeft mij toch kunnen ontvoeren Ik zal later haar schoot betreden De wijken waar ik ben groot gebracht Rouw…