Alle inzendingen over Dichter des vaderlands

Een snelsonnet wordt dikwijls snel gemaakt al klopt dat niet voor elke dichter want mijn geheugen is soms lichter en is de draad wel ooit eens kwijt geraakt. Maar niemand hoeft dat ook te weten en zelf ben ‘k morgen dat vergeten.…

Ik had een goed verhaal En zij was goed in taal Zo vonden wij elkaar En werden een schrijvend paar Nooit samen op de bank Maar ergens op een plank Staan we nu al zoveel jaar Dichter dan wie ook bij elkaar…

Om haar te schenken aan het vaderland: Maar waar de vijand aan de grenzen ligt, Waar pestilentie heerst, aardbeving dreigt, Men ’t volk verdrukt, klooster op klooster sticht, Ketters ombrengt, ontdekkingsroem verzwijgt, Heeft men slechts hoon veil voor het heldendicht.…

" Had ik een eigen huis en haard Gevonden in mijn Vaderland: Dit smartlijk uur was mij bespaard - Vaarwel en reikt mij nog de hand. Goênacht, vaarwel! - Goênacht, vaarwel!…

Zwart vol wolken is de hemel zwart vol tranen is mijn hart zwart van zouten zijn mijn ogen zwart van snikken is mijn smart Want voor altijd is dit afscheid nooit meer zien wij haar terug Straks sluit de toegang tot haar graf en de zon verdwijnt van haar gezicht. Ze kon haar noodlot niet ontlopen zoals geen mens ontsnappen kan dan dooft…

onder de bladeren woelt een kever de oppervlakte nabij met een bal vol dromen tussen zijn roestige grijpertjes in een herfstig landschap hijgt hij tussen geel blad en afgevallen appel en rolt zijn garen tussen de mestkeverballetjes door een gevoelstroom vol leven om kalm en als mist weer in zijn warm hol te verdwijnen…

Soldaten het buskruid, zo ‘t behoort, gelaten, en Dichteren het woord! ----------------------------------------------------------- twee reken: twee regels is niet gemeen: is geen gemeenschappelijk bezit zijt gij bron: indien gij bron zijt dezen die: zij die heur: zich…

Op zondagochtend naar een thema graven De middag voor het vinden van de grap De avond schrijf ik, dicht ik en ik schrap Om in de vroege nacht nog wat te schaven Om klokke twaalf upload ik, met plezier Na twee minuten staat er al een vier…

‘Mag het licht uit ? ‘, vraagt ze zacht ‘ga slapen, het is al over middernacht’. ‘De winter sneeuwt gebroken wit in jouw beslagen ogen. Blikken vervagen. Het matglazen beeld neemt nu bezit van het scherpe zicht. Vlokken vragen’. ‘Dichten is dromen’, laat ik haar nog even weten. Ze knikt en schikt haar kussen, ze schokt en ondertussen…

Het ongekend gevoel ontkiemd in ‘dichters volle geest is niet doordringbaar. Daar waar woord en ziel versmelten en het metrum strak en ongerijmd de zinnen samenvoegt, bestaat in ongeschreven taal inhoudelijke waarheid wat hij zeggen wil.…

Liefste hagelwitte schoonheid, elke dag verwijs ik een van jouw vriendinnen naar het kerkhof, neem haar leven en schets het in mijn atelier van glas en plastiek en nu ook jij tot de rand met mijn liefde gevuld bent, breek ik je houten botten.…

- ik zie wolken van sterrenschijn de overlevering diende anders uitgepakt te worden Hoe moeilijk kan het zijn om in een stuip een stelsel te bevatten en te bespelen het is zwaarder om uitdrukking te geven waar ieder mens zo zijn misvattingen heeft Ik zet er een streep door schroei mijn lippen dichter dicht maak inkt van het duister en…

Ik drink op de kunst, op de dichter en zijn gedicht. Ik drink op zijn wijsheid zijn schoonheid, zijn licht. Ik drink op de liefde, de hartstocht, de spil. DE WAARHEID is waar ik op drinken wil!…

Gelijk een spelend kind, in zoete waan, Haar pop aan 't liefdevolle hartje drukt, Van 't zielloos mondje menig kusje plukt En meent haar kindjes hart te voelen slaan, Het vlassen haar met bloem en lintje smukt, De kleertjes aantrekt, die zo mooi haar staan, De wassen wang, wier rooskleur haar verrukt, Warm streelt - de verf hangt lipje en vinger…

En 't lied begon te groeien uit mijn handen lijk uit de mei het gras; nog voor ik aan die wasdom bloei en zaad kon wensen stond heel mijn herte rijp van liekens voor de mensen zodat ik dichter was.…

Ik ben een maker van punten en Komma's. Mijn woorden staan daartussen. Ik stamel poëzie naar het einde van Mijn zinnen, wanneer ik smachtend zing Aan de waanzin van dit bestaan. Ik rijg prachtig dit alles vol zin aan Mekaar, nagelaten als een slangevel Voor de gelukkige vinders van zeldzaam Wrakhout. Of een handgranaat. Ik denk ook wel…

dingen maakt van papier Een roos voor de vrouw die hem verwart of een puntmuts als hij huilt van plezier Een parapluutje als hij huilt als een kind Een bedje dat tegen stormen is bestand Een molentje dat danst in de wind of een bootje dat golft door het land Soms maakt hij vreemde prop-art op zijn eigen, vreemde manier Het is een dichter…

wist als de bloedende maan begluurt een naakt papier de zwijgende schrijver die donkerblauwe woorden doopt in zijn uitgelopen droom schreeuwend kreuken nepgouden vingers geschreven verzinsels vol schrammen en builen huilen haar regens de woorden van het vaak gevallen kind dat onbezonnen dromend zijn harde waarheid vindt…

Ik heb alleen de woorden, gij de geest, En zoveel als geest meerder is dan woord, Is in dit werk meer dat aan u behoort Dan aan uw dichter, die het schrijft en leest.…

U kan ik zeggen, wat ik leed: Ik haatte, omdat ik liefde niet kon geven, En wilde minnen, daar ik dichter heet!…

Als gekurkte flessen in een rek liggen mijn gedichten daar in schemerduister op hun stek in stof gedompeld rijp en klaar Gevuld met rood of wit of wijn nooit gekend naast fraai bekroond een teugje awater of een slok azijn lauwerkrans naast nooit beloond Sprankelend drupt op zielloos dood soms liggen ze te kruisbestuiven de geur en smaak…

haastte de intellectueel Die komt pas na een paar bier zei de drinker Een tunnel graven zei de clown in alle ernst en de dichter was vooral op zoek naar de simpele ziel die hij zelf misschien nog 't meeste was.…

hij vervloekt de inkt die zijn verdriet niet verdrinkt slechts weet te vloeien…

Mijn vriend Jean Pierre Rawie, de muzenvriend, Die ook vaak wordt bezocht door wraakgodinnen, Verzet nu in Italië zijn zinnen. Hij zoekt de rust die hij wellicht verdient. Daar zijn nu vloedgolven en modderstromen. Je vraagt je af: hoe zou dat nou toch komen?…

De maan glijdt langs de ruiten En blikt mij vragend aan. 'Wat moet dat, bleke zanger, - In uw ooghoek glinstert een traan?' Zo gij de maan zelf niet waart 'k Zou zeggen: loop naar de maan. - Wat mij het oog doet glinsteren, Dat gaat er geen schepsel aan.…

gelijk de oude Hanlo meende dat jij was gelijk de dove Burssens zeide dat gij waart gelijk de domme Nijhoff vond wat u in boeken las gelijk de verwaten Hermans zag wat zich te Brussel openbaart gelijk de grote Lucebert u afrolde en als luchtmens u liet zweven boven de afgrond die uw leven is gelijk de machteloze Elsschot aan het dolen sloeg…

‘ik ben dichter, beste fluiter dus een even rare snuiter daar ik als een zonderling langs de straten deuntjes zing en, ver weg van de natuur deelneem aan patat-cultuur’ waarop hij mijn geoffreerde stuk patat grif accepteerde en daarmee tot mijn verdriet haastig het terras verliet ook mijn zomerdroom verdween ‘k nam mijn fiets en…

Een dichter schommelt mee. Kwijnend rust op de verschansing De zangrige elleboog. Glazig staart naar Friesland Het bleekblauw poëtenoog. Soms is 't of een klaaglied De schampre lippen ontstijgt. De hofmeester denkt, dat mijnheer dan Een aanval van zeeziekte krijgt.…

Toen streken de elementen Over haar het vonnis des doods. Op zeekren morgen kon men In de Leeuwarder krant zien staan, Hoe het trotsche Oud-Staavren eensklaps In de Zuiderzee was vergaan. Sinds verliepen er honderden jaren; En men hield het er algemeen voor, De bodem der zee droeg langer Van Oud-Staavren geen enkel spoor.…

VI "Vergeef mij," huivert de dichter, "'t Is onbescheiden misschien, Maar mag ik ook vragen, wat dame de eer heb vóór mij te zien?" - En de schoone glimlacht: "Wel zeker!…