Alle inzendingen over Dickinson

René Char of Dickinson dichtten toch graag één distichon. Je vraagt je af: Kan dat dan wel, in netgedichten punt en el?…

van Heilig Moeten en Groot Verlangen afdalen naar Wilskracht en Strijd maar nee ook die kosten teveel energie wat rest is echt alleen wat is en stroomt en poëzie (met dank aan Emily Dickinson, gedichten nr. 536 + 569)…

(vrij naar Emely Dickinson)…

Hoop is 't gevederd ding hoog in de ziel gezeten dat zingt een woordloos lied; 't wil van geen zwijgen weten, en in de storm gehoord ken 'k zoeter klanken niet.…

vraag niet waarom ik wegga de wind vraagt toch ook niet aan het gras waarom het niet op zijn plaats blijft denk niet dat je na een schipbreuk midden op zee land ziet afscheid is nacht dit is een verhaal stel dat het voelbaar wordt…

wat ik wel deed: duiven verjagen de knop van de wasmachine indrukken; terug naar bed verwerken, ophangen onder zomerbomen door naar de boodschappen een ijsje eten, kijken naar mensen met wie ik ook niet zou willen ruilen vlaggetjes kopen voor tegen de duiven en eindelijk Dickinson wie zegt dat het niet genoeg is?…

hoe poëtisch mag ik zijn -zwartwit zware poorten open waardoor ik -kleuren zie godsnaam omturn in de natuur waarin grootsheid ligt verscholen zie dat Dickinson glimachend wenkt dat zij er ook zo overdacht en waarom ik haar citeerde in een vorm waar ik evenzo mijn eigen vrede vond…

Dacht dat ik je goed Gepeild had, die Elke dag zo nadrukkelijk In mijn blikveld aanwezig Bent, overduidelijk bezig Mijn vertrouwen te winnen Tot ik het vandaag Aandurfde buiten mijn Gezichtsveld te kijken En zag dat jij nog Niet half de persoon Bent die jij zegt Te zijn…

eenzaamheid Geen contact – wat zij ook niet zocht In de ban van klank en woord – boetserend, polijstend, balancerend op het koord In de ban van Leven dat zij niet leiden kon maar door haar schrijven wel delen mocht In de ban van haar geraakt, onontkoombaar, onomkeerbaar – dichteres van het stille woord Ter ere van Emily Dickinson…

Het hoofd dat Al maar door Blijft malen Aangestoken door Onrust en onzekerheid En druk bezig Blijft de mens In mij te verontrusten - En dan het hart! Dat voldoende heeft Aan vrede en verdraagzaamheid Van nu aan Tot in eeuwigheid…

hij weet nog niet dat zij zich opsloot om vrij te zijn hij weet alleen dat hij mooi drie dagen eerder vrijkomt als hij de mooiste van Emily Dickinson heeft gelezen als hij daarna slaagt voor de mondelinge overhoring…

Dat vast te leggen was mijn plicht Toen mij een bromvlieg onderbrak Met droef, onzeker, hortend zoemen Stond hij tussen mij en het licht Toen men het raam niet open kreeg Verdween ik uit het zicht, het zicht EMILY DICKINSON 465 I heard a Fly buzz - when I died - The Stillness in the Room Was like the Stillness in the Air - Between…

Ik dacht ik ben betoverd Was eerst een somber kind Ik las een vreemde schrijfster Het donker was gewild En of het nu ‘s nachts middag Was of midden op de dag Vanwege lichte gekte Deed ik, slapjes, geen verslag De bijen werden vlinders en De vlinders werden zwaan Zij pasten fier voor weinig gras En juist de wreedste leuzen Waarmee…

die nooit verdween En slechts mijn mand Eens denken, nee dat was het Zeker weten Ik zei geen woord, tenzij verzocht Dan nog klonk het bedroefd en mat Ik kon niet luidkeels leven Een hels lawaai vond ik gênant Hoewel het nog zover niet was Als ik bekenden hoorde gaan Had ik al menigmaal gedacht Hoe ik tersluiks ontslapen kon Emily Dickinson…

Zij trok zich steeds meer terug Ging media vita Halfweg haar leven Slechts witte jurken dragen Zonderde zich verder af En schreef er in Haar korte leven 1800 bij elkaar Doch haar publiek Kreeg daar maar tien - een schijntje - Van te lezen Haar hele oeuvre kwam Een mensenleven later Boven water…

Koningin van Het solitaire vers - Dichtkunst in volle Eenzaamheid geschreven Die zo velen Ook na jouw Heengaan honderd Jaar en meer Nooit ging vervelen - Jij die je aan De hoop nauwelijks Durfde over te Te geven, wist dat De menselijke geest Verder dan het Uitspansel reikt Schreef dit vers Om de medemens Die in…

in de spiegel nog raamvensters leeft haar stem rond de kamer van eenzaamheid sinds ik Emily Dickinson haar naam mompel uit het vergeetboek binnenshuis mantel ik haar poëzie, haar verzen (als lieflijk juweel) bewonderswaardig om nooit te vergeten in de leeskamer van boeken in het heelal van poetry waarin jij mij weet te ontroeren…

Zij zag de lelies bloeien met kromme handen maar met een geest zo scherp wist zij hen te beschrijven als Gods wonder zonder dat geloof was haar bestaan leeg zij hoorde zijn violen zijn engelen koren alles wat zij beschreef kwam uit haar hart tot zij haar pen niet meer kon houden toen verloor de lelie haar blad en alles wat voor…

ontsluiten Strijk langs het koele voorhoofd, vaak verhit Schik eens bewust het piekerige haar Maak losser eens de stramme, stijve vingers Voor eeuwig zonder vingerhoed en schaar Doe na de dolle vliegen op het raam De zon schijnt kranig door de vuile ruit Vermetel wiegt het web aan het plafond Een huissloof rust op madeliefjes uit EMILY DICKINSON…

De wind begon ruw gras te wiegen Op dreigende en lage toon Wierp hij een angstbeeld naar de aarde Een waanvoorstelling in de lucht Blad haakte zich van bomen los En ijlde richting verderop Het stof schepte zichzelf op Strooide zich uit over de wegen De karren snelden door de straten De donder rolde en zwol aan Bliksem toonde een gele muil…

Op diepe pijn volgt een formeel gevoel Zenuwen zwijgen plechtig als het graf Verstijfd, het menselijke hart dat vroeg Was Hij het Die gister en eeuwen droeg? Werktuiglijk gaan de voeten op en neer Los van de grond of lucht, zou soms Een trage weg in elk geval Genoegen kunnen kweken zoals steen Kristal en kwarts over het algemeen? Dit…

Geinspireerd door Emily Dickinson's gedicht: “Hope” is the thing with feathers - That perches in the soul - And sings the tune without the words - And never stops - at all - .....…

Diepe Gedachten lopen vast op een Zandbank – de Eenvoud vaart nog.…

Mijn leven was een jachtgeweer Geladen in een hoek Totdat de eigenaar het zag en Meenam, was het zoek Nu dwalen we door bos en dal En jagen daar op wild En telkens als ik voor hem spreek Herhaalt dat hoogte mild En als ik schater, komt de gloed Die de vallei glazuurt Dan is het of een kratermond Een lachsalvo afvuurt Wanneer ik na…

Zoveel weten we niet van Liefde, alleen Dat – Liefde Alles is.…

Ik was voorbereid, maar toen jij eindelijk kwam -- smolt dat in geluk.…

gezicht jij houdt mijn hoofd als een kurk boven water geeft mij weer geloof in een beter later ‘Sprankje’ jij groeit langzaam groot en bent geworden tot wat je nu bent mijn grote lieve enige Hoop * ‘Sprankje’ uit het diepste van mijn hart ik dank je *geïnspireerd door het gedicht ‘ “Hoop”, het ding dat veren heeft’ van Emily Dickinson…

een land met blauwe luchten en goudgele akkers vervuld met hoop samen strijden de makkers hebben veel te duchten ze hebben hun hart aan blauw en geel verpand hun hoop echter is niet al te teer maar nog veel te hard het zou zo zacht moeten wezen en zweven als een veer maar voorlopig spreekt hun hoop nog jammerlijk ongewild wreed…