Alle inzendingen over Dion

hoe alles wat ik schrijf verkreukeld wordt tot analfabetisme en dion karakteriseert als een bang gevallen jongetje.…

Lang nadat mijn ziel langs de vingertoppen van het hiernamaals kroop, ontdek ik dat achter de kinderen van ons wakker bestaan bloed doorzet en onder ons vredig komt van ‘s morgen goud tot schaduw’s laat.…

Op je zachte donkerblauwe golfjes vaar ik blindelings met je mee tot dat de dag ons vergoudt.…

Het geluid van de zomerlandse nieuwe spelend op de straten echode diep in mijn leegte. Dezelfde ruis als die van onder de gloed van schijnend zijden toen de zon van het land langs ”de laars” zich vermengde met het onweer van mijn dromenland.…

Over doorgestreepte tranen en uitgegumde tijd; schrijf ik de dag die vloeit uit mijn dromen, schets ik met verlangen jouw ogen in mijn zicht.…

Met uitgedroogde lippen probeer ik de zon te blussen, die sinds voortzetting overvloeide, naast mijn voeten getekend aan de boom, met takken als wimpers zaait. Als vierkant wiel, als realiteit (met masker van illusies) beveelt zeggenschap der onzekerheid: filter de galopperende wind, blad van duister, blad van gif, verwijder zijn afdrukken…

Ik ben de salamander met krokodillentranen, niet degene die ogen doet rollen en kassen doet kraken. Ik ben de omega van zichzelf, hooguit de hoogste lat van de onderste plank. Ik zaai wat niet zal groeien, wat ik hark met mijn wimpers. Maar ik sta nog stevig op 1 teen en vertroef liever meer dan 6 miljard kaarten dan de ene aas die me…

Als ik een keel was, zou ik baarden vangen en spreken als de wind, suizend langs ieder zijn oren. Ik zou echoën in hersenkamers, ik zou met geluidsgolven iedereen verdrinken. Als ik een keel was, zou ik niets meer slikken van deze wereld.…

Ik leg een bed vol idealen bloot die voorheen narcissen liet logeren en hun aroma liet verwelken naar schimmel op het smetteloze gedachtezicht. Ik heb de knik gevonden, de hersenwasser van dit denkstandbeeld… Ik loop op een wereld, een gezicht wat alleen diep gegraveerde lach rimpeltjes heeft. De glimlach die ooit misschien heel even was…

Effentellende doven droom van ergernis. Keet uren vast op hoofd debuut. Zingt zachtjes hoe de maan zich went.…

Ik laat me meevaren door zuchten van de kust in een brief, in een fles, in een zee, in een wereld, vol herrie, met daarop dit gedicht. Ik ben doof.…

De deken als de ozonlaag wordt het gordijn van de storm terwijl een koude opperbries door de regenval zwiert en zich bonkt tot brullen, verstrikt in de wolken. Een schurende omarming laat de hemel kruimelen en de merrie haar manen, wit als de maan, roteren om de nacht. De stilte schikt zich verderweg door de duikvlucht van natuurgeweld…

Zonder de vloeienderwijs wijze waren van woordwezens verdampt een emotie slechts naar de buitenlijke blauwheid. Niet te beweren, noch een innerlijk object te bewaren alleen te weren met gevoel. Zonder woorden een zonde voor zinnen. Zonder woorden, zinloos zo zinneloos.…

Zienderogen gooi ik nabij de in zwart gerezen pluim, de aarde, en dicht ik desperaat daarin tegen weer terug. Opgesloten door vlees en bloed, vlecht mijn gedaante tralies in haar materie. Versierd word ik verdoemd door kettingen van zwakte in gehoorgestoord, wezenloos vel Op de top der toren die slechts de bodem krabt jeukt kracht…

Ik sluit mij niet langer weg van de wereld, ik open; mijn raam, jouw toegang. Op weg naar bed suis je me door de bomen vrij. Op een manier, overtuig je me dat mijn gapen geen echte tranen maken. Ik probeer je te vangen, maar je vliegt van m’n pen naar het puntje van m’n tong. Je waait me droog. Op een manier... kan ik nu…

Plaats in een cirkel de stem in je hoofd die langzaam rustig zegt, daarin hemelsbreed een zee en het geluid als een schelp om de kusten. Leg nu de nacht op ooghoogte en daarmee de mond als een liggende maan. Sluit vervolgens het lichaam verlammend daaronder.…

vaak kan ik mijn woorden niet vinden en ben ik verdwaald, ergens tussen m’n oren zoals een vrouw die een bijpassend topje zoekt, bij een nog te passen rokje. maar nu zie ik niet langer twee v’s van vliegende vogels maar een w van worden.…

In jaargetij zo mooi waarin de Bij, klein in omvang, zoekend, van opwinding al blij. Hij jengelt met de vleugels door de blauwe lucht, op bloemenjacht, bijna het einde van zijn vlucht. Utopisch en mytisch is de bloem die hij vind, van nature prachtig, één die iedereen bemint. Altijd troostende schoonheid die haar siert, naast magie die de Bij…

Wilt gij weten, lieve Schone, Zielvermeestrend als Dione! Hoeveel kusjens ik verlang, Als ik, van uw arm omstrengeld, Door de zoetste min verengeld, Hijgende aan uw boezem hang?…

Gij, gij vloekt de koude vitter, Die, met al zijn geestgeschitter, Hart noch ziel voor Dichtkunst heeft: Die, ontrefbaar voor het schone, In de rozen van Dione Niet dan vlek en rimpels telt; Dorens zoekt om aan te haken; En haar geuren niet kan smaken, Of van spijt en wrevel zwelt.…

Het geeft me wel een branderig gevoel, Nu Nederland een duo mee laat dingen, Dat eigenlijk niet uitblinkt in het zingen, Hoe moet dat straks in mei in Liverpool? Op deze wijze eindigt het nog laatst, Tenzij het zich in beter daglicht plaatst.…

Ik kon die avond pas héél laat naar bed, Want één ding moest ik absoluut nog weten, Voordat ik op een snelsonnet ging zweten: Heeft ‘Burning Daylight’ het alsnog gered? Zo bleef ik turen op de scoreborden, Tot ik er draaierig van ben geworden.…

terwijl dat kistje langzaam zonk zong cécile dion :vole, vole,vole! een leeuwerik schoot tierelierend als een pijl de hemel in. witte ballonnen losgelaten uit kleuterhandjes vlogen dartel hoger en hoger naar de lenteblauwe lucht zonder één schapenwolkje. hemel en aarde werden bewogen.…

de maand van nevel bracht jullie de liefde een zoon die als god is die bedwelmend als wijn proeft bij feest en festijn de derde loot aan de stam super leuk en spannend vraagt ook zo zijn zorg van papa niek net zo goed als van mama willemien de tranen op hun gezicht getuigen geluk en hoede opdat mika opgroeien zal tot een leuke jongeman…

Maar er zijn mensen die sterven waarvan je denkt moet dit nou, er zijn van die geliefde, lieve personen die niet zouden mogen sterven, net als lady Di, en nu dan de man van Celine Dion.…

blijft leven en wordt sterker het overleeft zelfs de dood maar het mes laat achter een spoor Uit de couveuse naar moeders armen gebracht weer die warme veilige omgeving moeder en kind zijn weer herenigd ze ziet wazig hoe hij naar haar lacht nu sterk braaf soms in oproer vol zelfvertrouwen en moed lijkt niks op dat kleine kindje dat is nou dion…

Dat privé ook volledig privé is, stoort nieuwsmakers vaak niet. Wat ze mensen al doende aandoen, is met geen pen te beschrijven. Wat nieuwslezers gaan lezen, moeten ze zelf maar zien. Wat feiten zijn. Wat niet. Wie slachtoffers worden. Wie daders zijn. Schending van privacy is nieuws, dat nieuwsmakers zelf schrijven, maar als lezers zelf…

En steeds weer stuit men op besmet verleden in Geert zijn blanke populistenkliek. Maar… eigen Hero komt met veel kritiek, zo wordt de zaak van binnenuit bestreden. De poten onder Geert zijn stoel wegvagen..., juist Hero! Dat is wat wij héél graag zagen!…

Met zachte drang slaan de trommels van de liefde -- mijn deuren open.…

Dit is mijn dag De dag van Europa EuropaDag Zeg geen Dag tegen Europa Zeg Hallo, wees Welkom, Blijf mee eten, blijf slapen Blijf zo lang je wilt logeren Voel je thuis, voel je top En vandaag nog meer mijn dag De dag ook van Europa Van het Eurovisie Songfestival Van liedjes met heel veel spektakel Lichteffecten en verwonderingen Van de…