dodenhof
de weg hierheen
loopt over scherven
verglaasd verdriet
leidt naar je stenen bed
bloemen op zwart graniet
jij lijkt geborgen
je naam is al wat rest
van jaren teder zorgen…
Voor jou boog ik zo diep
- voor de dromen in jouw mooie blik
Laat mij nog eenmaal in jouw hart gedijen
sluit mij in met tederheid
- voordat de herfstregens kletteren op mijn Dodenhof…
richt ik mijn ogen
nog zo omhoog
en mijn diepste een sterk
verlangen kent naar
het Hoogste mededogen
toch blijf ik zoeken
naar aardse hoop
sterker nog,
ik word juist met de
menselijke onmacht
meegezogen
ik ben van stof
ondergeschikt aan de natuur
in mij brandt de vergankelijkheid
dat dooft na korte of lange duur
wat rest is mijn dodenhof…
Wind gaat lijkkleurig van het zerkenstof,
Kan niet van 't eiland af, een dodenhof,
Dat diep de bodem van de zee doortrekt
En deze ver-om aandoet met bederf.…