Alle inzendingen over Doorbraak

als je alle kruizen op een hoop gooit zie ik een brandstapel een oudere vrouw zegt dat iedereen toch het eigen kruis pakt geslapen als een os gewerkt als een paard geslapen als een os met mijn blote voeten op het ijskoude beton maak ik een foto een bedruppeld web tegen de gesloten hemel achter de tralies van het balkon…

Daar is hij dan de grote doorbraak die maakt dat ik weer schrijven kan elke kreet die ik slaak is er één van puur geluk mijn dag kan niet meer stuk.…

laten we ons aanmatigen de mist met handen en voeten eten, het land voorbij de grens betreden in dubbelgang voortgaan doorwaadbaar, hadden we al een vliegende schotel gevangen, dichter dan nabij naar een mateloos helder- laten we verblijven, hier, nu…

ze houdt haar mond uit angst voor ongenoegen steeds meer raakt ze bekneld haar man maakt haar onvrij geen dialoog is er dagen worden schraler woorden raken opgedroogd alles lijkt taboe haar stuwmeer vol woede stijgt emoties klotsen hoog de dam zal breken éer zij er aan stuk gaat…

En dan begint het ijs te kraken. Licht heeft zich voorzichtig ontwikkeld... Water en Catastrofe lijken het eens te worden. Pas op: reken niet buiten de wind. Klokjes en krokussen zijn er zómaar, zorgen alvast voor een glimlach. Een handreiking aan wie het ziet. Tijd om dingen bij hun naam te noemen. Overtolligheid in de ban te doen. Volop…

Gewassen verdienen onze bescherming. Planten moeten we volop water geven. En zonder gewasbeschermingsmiddelen, kunnen gewassen echt niet leven. Wie durft beschadigd fruit te eten, dat wormstekig in de winkel ligt? Ook mensen willen beschermd worden. Tegen eng en smerig ongedierte. Zonder beschermingsmiddelen, worden mensen onbeschermd ziek…

Rebel, noch leger doorbrak je pantser. Maar jíj gaf ons wel een nieuw land. Je overspoelde ons met kolkende cijferreeksen en wervelende letteralfabetten. De realiteit verborg je onder een berg metataal. Het duizelt ons nog steeds. Je doorbrak onze menselijke ongenaakbaarheid. en bracht ons Solidariteit met een zoutsmaak.…

Rubberen namaakneus Doorbraak op hedendaags Peutergebied Dolgraag bedicht ik die Hajirerundesu Maar waar de klemtoon hoort Weet ik dus niet…

Urenlang op de lippen In een flesje zonder haast En voor jou: uit de kast Uitzonderlijk binnen handbereik Hartstochtelijk veel De spiegel van het plezier Bliksemsnelle doorbraak Nog een vleugje? Afspraak……

De tijd leunt tegen mij En ik ben niet bezweken Tegen mijn botten schuurt hij, Holt mijn beenderen wat uit, Schuurt het bot en krast Tot een doorbraak Komt het niet, want Het merg blijft heel, Het wordt niet aangetast…

De was verandert de kleur van regen, verborgen onder zoden gras, totdat jij doorbrak, stond de horizon te laag en leek of die achter een violet gordijn verborgen was, druppels kaarsvet parellen traag op verse bladeren, die er kennelijk gisteren nog niet waren, om in schril contrast de moed weer te laten wegen, want morgen wordt het beter…

Waar wolken treuren In egale grauwheid Huilend tranen Storten Als een lijdend Somber verdriet Troosteloos de einder Tot vaagheid Verschiet En de wereld Zoekt naar warmte Straalt toch licht Van de zon In kleurrijke bogen Op donker verleden Hoop voor toekomst…

even doorbrak ik je, toen de stad ons splitste je hormomonen kwetterden dat wij nesten zouden zijn en warm en een hol je oksels dropen veiligheid heftig zal ik altijd verlangen naar nesten…

Na 't eenzaam verzet van Youp van 't Hek tegen menig helpdesk-bottleneck trok 't Vlaams cliënteel massaal aan één zeel en doorbrak het dovemansgesprek.…

ik ken nog het gevoel van golfjes op de zeebodem klei tussen mijn tenen waad door kreken zoek naar kwelders na de doorbraak met de brakke handen open, zodat ik vangen kan zie de stormvogel hij wenkt…

Een doorbraak, ja, daar lijkt het zeker op: de landen gingen de discussie aan en zijn niet ruziënd uiteengegaan. Wie weet, een overeenkomst in de dop? Een mening roepen stopt de oorlog niet. Met luisteren komt vrede in ’t verschiet.…

Dat kan funest zijn Een doorbraak kan voor zo'n artist de pest zijn Hij onderscheidt zich juist door wat hij míst Want wee de faam die hij in zijn bezit had: Zijn hit was juist dat hij nog nooit een hit had…

Maar als een doorbrak plaatsvindt… Dan is alles weer voor eeuwig, geen afscheid meer, altijd: tot ziens……

Hun doorbraak is haast niet te overschatten: nu Nederlandse Frankensteinpatatten.…

Zo gaan de dingen al sinds Genesis: Wanneer het volk de tirannie doorbrak, Dan moest de oude heerser naar de bak, De nieuwe kwam uit de gevangenis. Heel even dacht ik: is zij het wel echt? Maar toen herkende ik haar blonde vlecht.…

Er was weinig zinnigs tegen hem te zeggen Dus mijn ongewilde stilte wraakte zich alom Het verwurgde en was alles verstikkend Hij borrelde met een strot vol verwensingen Gevoelloos stripte hij zorgvuldig mijn huid Doorbrak grof mijn broze defensie Vernederd doch opgelucht stond ik buiten…

Al mag je Vinken eigenlijk niet missen, De grote doorbraak kwam met Driek van Wissen.…

We kruipen economisch uit het dal Er wacht ons weer een stijging in de koopkracht Ofschoon ik mij geen echte misantroop acht Vind ik het vrij voorbarig, al met al Heel dat gespeculeer rond groei en doorbraak Lijkt net zo’n luchtkasteel als -ooit- de oorzaak…

het pad bevat, links en rechts, opgeschoten fluitekruid overwoekerend hebben beschutte plekken het zicht onttrokken, geen prachtschubwortel meer te zien een verloren ooghoek schittert takkenstralend nerveus een bosblauwtje ja, kleine vlinder ik heb je gezien de zon doorbrak het bos, bekende kleur en ik vervolg mijn pad…

er was geen gat toch groef ik in de tunnel van verlangen naar een opening steeds blokkeerden stenen uit je leven de doorbraak naar een nieuw gezamenlijk begin we hebben puin geruimd de paden eindelijk verlegd gezegd wat ons zo irriteerde in initiëren is onze toekomst blootgelegd afhankelijkheid wordt omgezet in samen existeren…

De schaduw verliest zijn anonimiteit in de hitte van het moment waarop de zon genadeloos weer toeslaat Bochtig is het pad langdurig de weg voordat je ineens vrij helder beseft dat het toch niet aan anderen ligt maar in jezelf zit…

Ik wrijf een open plek op de beslagen ruit die toekomst heet maar ook de buitenkant zit vol met druppels ik breek het glas de scherven kleuren verwonderd gewond ervaar ik de keuze die richting ruimte geeft…

Achter zwarte klei die open scheurt zwermen meeuwen gulzig krijsend op zoek naar leven uit de grond uit alle zeven hoeken van de liefde zoek ik naar een teken van leven achter de façade van een open wond probeer het teder, boos en stoer onbeholpen, vleiend en begrijpend maar alleen humor ontsteekt de lont als een lach tenslotte openbreekt…

De contouren zijn grijs en zwart Ze doen denken aan de sluier rondom mijn geest aan de afgrond waarin ik ben geweest Maar deze donkere kleuren ontleden alle smart Zij ontsluiten het zuiverste licht Haar gedeeltelijk verschijnen Alle pijn gaat verdwijnen Door haar vage gestalte een nieuw leven gesticht Raden naar hoe zij is in het echt heeft…

ander je weet van je zelf wat je uitstraalt zou de echo nu een dimensie extra geven je bent maar een stip op de horizon ga op zoektocht naar de eenheid in het AL hoor ik er wel bij, ben ik een beter mens geworden ik voel het samensmelten met de weg naar het LICHT zelden ben ik dichter bij de waarheid geweest hier is mijn echte thuis, de doorbraak…