Alle inzendingen over Dorst naar meer

drinken uit de goot de hond zal wel dorst hebben van kroeg naar kroeg…

Heer, vergeef me mijn dorst naar het leven op momenten dat ik meer wilde dan U mij had gegeven.…

Een grote dorst drijft hen, de dorst naar geld Der niet-bezittenden. Een grotere dorst drijft hen, maar niet hun eigen. Het is de gouddorst van de heersenden. Een grotere dorst drijft die, maar niet hun eigen, Een allergrootste wereldgrote dorst, Het is het dorstig Monster Kapitaal. Die drinkt de Natuur en de Mensen op.…

De hitte is ondraaglijk Jij kijkt in mijn ogen En drinkt mijn blik Het vuur is verzengend Ik kijk in jouw ogen En drink jouw blik De dorst is groot Het zand schuurt De pijn is rauw De nachten koud Zo lopen wij verder Voorbij de oase Omdat wij denken Dat het een fata morgana is Te mooi om waar te zijn En de dorst die blijft.....…

Hij begreep, dit is het einde van de fles, hij had zijn dorst gelest..…

Er ligt een diep verlangen in het landschap te wachten op de komst van nieuwe regen na een lange periode van droogte en zonneschijn niet alle planten en dieren is het gelukt te overleven dorst, en nog eens dorst, zo dorstig zijn de bomen in dit eenzame land zonder helderheid van dromen wanneer zal de eerste nieuwe regen komen en zal het genoeg…

zonovergoten herbergt elke dauwdruppel opkomende dorst…

zomerdroogte - zelfs de appeltjes aan de boom vergaan van de dorst…

als ik de planten en de bloemen van water voorzie dan hoor ik in de verte een mooi refreintje in een prachtig liedje wat kleine blauwe bloempjes die samen smekend zingen “we hebben grote dorst ja, we hebben zo’n dorst och alsjeblief…Johny vergeet-mij-nietjes”…

Ademnood Als lood in mijn borst Ik dorst naar lucht Diepe zucht…

gouden dictator regenwolken roeit hij uit een volk dorst naar hoop…

Hemelwater stilt de dorst van droge aarde in een goede bui.…

nippend aan jouw beker drink ik als elixer je liefde en les mijn dorst in de meest radeloze momenten waarin ik vrees mezelf te verliezen enkel gekleed in eenzaamheid…

Vervormde wereld Gevangen in waas van blauw Lest langzaam de dorst…

paard en goudvis delen hun dorst als boezemvrienden tenminste zo wil ik dat graag zien…

Het gehemelte droog En nat de grond Om de dorst te lessen Nam ik het in mijn mond Het schuurde mijn tong En knoopte mijn maag Maar het leven gaat door Tenminste vandaag Een schietgebed naar god Voor een kelkje wijn En een droge korst Zou ook welkom zijn Dus les me de honger En stil me de dorst Anders zal me dit leven Niet meer waard…

er was eens een vrouw uit Best die wenste haar dorst gelest maar o wat een pech de srv-man reed net weg zo werd zij geflest.…

Met mijn dorst trap ik op jouw hielen, hijgend in de kraag. Mijn tongpunt proeft een romige dij. Wijn en brood vegen we van tafel, ik hap naar jou: de geur van nat zand en een zucht bereikt me. Dorst in de woestijn en dan in een luchtspiegel: de waterval en een tongkus als beloning voor het toeval.…

wat wil je dan zijn ofwel de kruim van het brood of misschien de korst wil je gerstekorrel zijn gerstebier dat stilt de dorst…

Automaat rinkelende munten vallen naar beneden gevolgd door een doffe klop dorst…

er zijn lieden die zweren bij het vat en anderen lessen hun dorst uit flessen maar wat ze ook beweren ze worden toch wel zat…

vanuit een gulzig verlangen opent zich de liefde als een onlesbare dorst naar immer meer nooit meer minder…

kan verwarren het karkas met het lichaam vaak waren de dag en nacht eender gekleurd en zonder tranen, en doof maar nooit iets anders dan dit het zacht maken van stenen het vuur maken uit water het regen maken uit dorst het regent ik drink ik heb dorst. ------------------------------------- uit: 'Gedichten 1948-1978', 1982.…

Hersens die langzaam Het vocht verliezen Waarop ze leven Cellen die verdorren Waar ik bij sta Denken dat opdroogt Als een modderpoel In de hete zomer Wat over blijft zijn Gedachten op hun Allerdorst - en in Mij groeit het verlangen Naar gerechtigheid, het Recht waar ik naar dorst…

vandaag sterft de dood met volle overgave op hout, niet uit het lood de mens kan zijn dorst weer laven…

Met mij is er geheel niks aan de hand, Alleen, ik heb van dorst héél veel verstand.…

Zo als hert heb ik dorst niets dan dorst en beweeg naar het water. ---------------------------------------------------- Uit: 'Vonkt', 2017.…

Een groene belegger uit Horst Spaarde appels voor de dorst. Naar mijn weten Heeft zij ze zelf niet gegeten Maar gedronken, uit volle borst. Een appèl Voor de appel.…

‘en profil’, wat een lief gezicht ze heeft het Rotterdamse lef ‘ech wel’, ‘ja toch’, ‘pleurt op’ raakt veelal de kern van de zaak slaat nachtvissen aan de haak in haar nachten, die lege nachten die donkere kale nachten met toch zoveel verwondering, openbaring en een lach. een traan, een knuffel zij is openhartige televisie mijn ziel Dorst…

in mijn droom was het zomer we liepen door de hoofdstraat van een slaperig dorpje in het zuiden van Frankrijk waar 's morgens een vide-grenier was geweest het was er doodstil en aan de zonkant van de straat trilde de huizen in de hitte laten we wat gaan drinken stelde ik voor maar toen ik ontwaakte had ik nog dorst…