Alle inzendingen over Dwalende

De immense drukte op het plein Getuigde van een ieder op de been Er was een echte heilige gestorven Niet zomaar iemand naar het scheen In rouw trekken miljoenen langs baar Vereend wenen zij zo allen gemeend En ongezien ongekend tussen massa Dwalen miljoenen zieltjes nimmer gespeend Zij begeleiden de gezalfde in het wit Gaan hem voor in…

Leeg te midden van drukte Niets raakt me Zoektocht naar vervulling Onrust vragen Heen weer waar Weg wanneer Geen leidraad, signaal Teken aan de wand Mijn eigen pad Mijn eigen hart Betrouwbaar als Los zand Ik licht mijn hoofd op Strek me uit naar iets daar ergens dat moet toch wel Hart is ‘t spoor bijster Dwalende vragen…

ik ben het weeskind van mijn gedachten roerloos in de schemering met een energieke boodschap beiden hebben mij verlaten, zwalkend honen doorgaande straten sturen mij de laan uit, doodlopend bewandel ik de steeg pleinvrees resteert, ik kom niet meer buiten, bang dat ik de weg kwijt zal zijn…

in de verlatenheid toen ik bukte en naar mijn schoenen greep terwijl ik naar de modder keek die onder mijn zolen kleefde nadat ik weer was uitgegleden op de moerassige wegen waar ik het lied van mijn hart gezongen had voor jou Mijn vrije adem dat voor jou is uitgestort in het huis van jouw geborgenheid dat je steen voor steen hebt afgebroken dwalende…

Dwalend door dromenland met uitgeschakeld verstand Dromen worden werkelijkheden mijn toekomst in het verleden Er was een mate van zekerheid in kinderlijke onschuldigheid Dromen hebben geen realiteitszin kunnen zich voor doen als waanzin Fantasieën in beeldende vormen ontdaan van werkelijkheid en normen Zonder enige vorm van zekerheid uit…

Worstelend in een wereld van gevoelens die zelfs ik niet helemaal begrijp. Een wereld waarin twijfel baas is waar mijn echte ik moet luisteren vooral onderdanigheid ervarend. En in zo’n wereld loop ik rond, bijna de hele dag. Wezenloos. Zoekend met mijn ogen dicht, bang dat iemand tranen ziet.…

Geef jouw hand laat je leiden door de stilste, steriele wildernis aller tijden waar alles wit lijkt flora is verdwenen fauna als albino, maar niet leeft liefdeslijnen doorgesneden juist zijn hand volgt het goede spoor geen oost of west, maar het intuïtiespoor zwevend in dit witte tussenland zonder nacht, oost of west geen anker…

je zweefde weefde een lieftallig schaduwpatroon als lust om naar te kijken een cirkelende symmetrie die ons dwalend achterliet zonder totaal verloren te zijn jij bent nooit een doolhof geweest door de transparantie van je lach die vele ontsnappingswegen gaf warm en toegankelijk waarin zorg de loper is die jij altijd uitrolt…

Geen groter schrik dan bespied gewaand, geritsel van kleine mensen, die ruimte zoekend als druppels water, hunkerend om hun transparantie niet te missen om uit het stroomverval van het leven te geraken, om in een ogenblik een verloren liefdete achterhalen, gewonnen in een tijd die je werd geschonken, op een andere mannier beklonken,…

overdag loop ik door donkere nachten in opgetrokken kraag vol zwarte gedachten…

met een koffer vol met niks trek je sleurend door het leven maar waar moet je naar toe als je niet van deze wereld bent…

waar ben je rennend door passen en dalen ver weg van hier dwalend in een doolhof van gangen heb je het licht al gevonden of het licht jou jouw taak hier is nog lang niet vervuld vecht je weg terug…

over de vlakte van vergetelheid almaar draaiend in 't rond ben ik opzoek naar jou; mijn zoon wil je vinden hier terstond zoek ik je in de bomen en zoek je in het gras maar hoe zeer ik ook hoopte dat jij hier aanwezig was droogt de wind al mijn tranen sla ik mijn armen om mij heen zal ik je ooit hervinden erger gevoel dan leegte is er…

Verloren soldaat Dwalend in het niemandsland Door aarde omarmd…

Fantasieloze kinderen, dwalend door het leven, lijken de moed al te hebben opgegeven Fantasieloze kinderen, als eeuwige toeristen, dwalend door hun eigen stad Ze verdwalen, ze vergeten de weg. Alleen kunnen ze geen stap ondernemen, ze zoeken altijd naar een helpende hand Fantasieloze kinderen verdwijnen langzaam in ’t zand…

met mijn ogen toe zie ik die mooie van jou dwalend in dromen senryu…

dakloos dwalend door de stad vond ik de lege huls van een huisjesslak zij paste precies…

Langs de altijd stromende Maas loop ik dwalend door holle wegen kijk uit over uitgestrekte velden in een glooiend landschap waar bossen en akkers elkaar afwisselen. De wegkruizen langs de wegen zijn de stille getuigen in het landschap. Zij vertellen ons dat God leeft in ons leven van alledag.…

morgenstond ....ochtendzon een bootje dwalend op de golven en de wind... steeds zoekend.. naar jou.. naar jou mijn kind.…

Dwalend Maneschijn Dansend over wateren Vliegend door de nacht Gedachtestromen Rustend in de Maneschijn Naakt onder sterren…

Gedachten, dwalend uiterlijk Van omhoog gesprongen eikenhout Met een drift Ja de dag zal weer gaan lengen Hoornig verfomfaaid…

Dwalend door jouw gedachten de mooiste bezielde vlinders verzin jij in geheime fantasie alleen in een ongeremd leven waarschijnlijk minstens veertig vlinders allemaal op zoek naar jouw schoonheid!…

Ik ben Zomaar Op weg Dwalend Ik weet Niet Waar heen Hoe De weg Zal gaan Vertrouw Op de Oneindig Sturende energie Die me De weg wijst…

ik kijk mijn moeder in de ogen zij spreekt van verre, dwalend in het bos ze wordt in het heden door haar verleden bedrogen de waarheid laat steeds meer los…

Zoekend naar het leven naar de rede naar de liefde loop ik dwalend in de dag droom scherven in de nacht wens ik de stilte die mij wakker kust…

blootsvoets dwalend door het bos de gevallen herfstbladeren knisperen onder haar voeten haar haren wat verward gaat ze op bezoek bij haar stil geheim haar liefde in een notendop…

Mist Geen kleur Geen verschil Grijze brei Geen vooruitzicht Malen en Meer malen Dwalend op een vlot En geen oevers meer te zien Geen nacht en geen dag Geen leven meer…

Dwalend door het beukenbos Ben ik even weer dat kind Dat eens met jou door het lover liep En hoopt dat ze je vindt Ik zoek tussen beuken en berken Door bladeren en natte mos Het bos waar je zo graag kwam En hier laat ik je los Je geest deint op de wind Elk briesje neemt je mee Laat je zweven door het woud Laat je dalen naar benee Dwalend…

plant een boompje wil het anders doen iemand ziet de kaalslag op de vermoeide tafel ziet iemand de knokige vaste hand die behoedzaam de dwalende taal terzijde schuift…

slechten Niet voor elk probleem stil gaan staan Mijn immer zoekende gedachten Dwalend door het doolhof van mijn brein Zullen elke klacht verzachten Die op mijn pad een obstakel zijn…