ik voel me vluchten
in muziek van Enya
ze grijpt mijn zuchten
jaagt mijn zinnen na
in het stelen van
haar maagdelijk wit
rest niets dan zwart
waarin de tijd verhardt
in die ijle stem
verdwijn ik naar een
werkelijkheid die ik niet ken
waarin ik niets meer ben
behalve dan je slaaf
jouw tonen hebben mij
betoverd, je akkoorden zijn…
geluk waren het
ontsnapt aan herinneringen
welke onder het strijkijzer
puffend opstegen, het raam
opzochten en in de dahlia’s
krioelden, tegen wolken hun
verhaal vertelden, spottend
soms uiteen spatten, bellen
vormend in de slootkant vielen
als ze liep naar de slaapkamer
met de handdoeken op haar
arm, even draaide op ‘only time’
van Enya…