Alle inzendingen over Erbarme

Mijn erbarmen ligt vast in geheel mijn wezen. Mijn erbarmen, ja dat kun je in de houding lezen. Mijn erbarmen spreekt niet alleen in woorden... mijn erbarmen dat kun je voelen: dat zal jóu ook verwarmen!…

Geef wat licht, dat straalt naar armen En wat lucht in helderblauw Nooit een wolk..., maar heb erbarmen Altijd zon, aan man en vrouw Dat zal voorts jouw pad verwarmen En jouw gang ontzien van kou…

hebt erbarmen met je darmen…

Vochtig spreekt hij erbarmelijk een taal van duizend woorden. Zijn ogen staan een beetje scheel en cijfers zijn uit z'n geest verloren. Dom noem ik hem zeer zeker niet. Dat klinkt té onbewimpeld. Een stempel wil ik hem niet geven, ondanks menigeen die al een oordeel hebben geveld.…

beider geslachten, woeste drift van het ongewisse in een warme golfstroom, geketend en voor altijd aan elkaar gebonden, onrustige gedachten berustend in een ondeelbare droom, waar lust en leven een kunst is van de overgave, heling door gelukzaligheid dat de begeerte overleeft, zich verlichten laat in zwakheid, zich te geven met erbarmen…

ik probeer je met m’n ogen te omarmen jij probeert mij met je borsten op te warmen je pupillen verwijden wie ben ik om je gespreide benen te omzeilen heb erbarmen heb erbarmen ik val niet of juist wel te benijden en dan dan verliezen en verdwalen we voor eeuwig in ons beiden jij en ik zomaar door die ene die alleszeggende…

o, oeverloze dagen zonder warme harteklop getart zonder erbarmen een levenloze pop spotvogels hinken om beurten twee keer op het linker en het rechterbeen opgetild uit het stof der aarde rondom witte wolken het blauw van zangvogels een grenzenloos erbarmen: de open deur waar kinderen in en uit lopen de ziel wordt getroost…

wachten vertraagd verlangen tot Erbarme dich je ratio breekt hart en ogen raken verlangend blijven waar je bent…

Vanuit Het zonlicht Kwam jij nader Zo breekbaar Zo onzeker Onbewust van het heden Slechts met een flard Van het verleden En toen Kwam hij Jouw teer geliefde Er kwam een lach Je straalde Een warme blik Vol herkenning Hij nam je In zijn armen Zo teer Zo vol erbarmen Hij kuste Jij kuste Hoe mooi kan liefde zijn Zelfs dan En nog…

in het schelle licht drukt het gewicht van uren dagen en nachten de tijd is het rotsblok dat Sisyphus tegen de berg duwen moet de onbarmhartige zeis snijdt links en rechts in noodlottige levens ze teistert het broze weefsel zwaait grillig de hemel dicht maar dan brengt Bach zeeën van licht voor een rituele wedergeboorte je…

hij rookt een sigaar het dagelijkse leven sluipt zacht naar de nacht luisteren naar Bach het lijden en het sterven het gewicht van spijt het hart loopt over Bach brengt veel in hem teweeg hij dooft de sigaar een drukke dag wacht aankomst van volle wagons stille mensenzee ongezien dichtbij ongehoorde smeekbeden Bach’s erbarme…

Ondersteunen, liefde schenken en erbarmen.…

o, oeverloze dagen zonder warme hartenklop eertijds tevreden kraaiend gezoogd aan jouw borst melk uit de moederspeen getart zonder erbarmen een levenloze pop spotvogels hinken om beurten twee keer op het linker en het rechterbeen opgetild uit het stof der aarde rondom witte wolken het blauw van vleugels een grenzenloos erbarmen…

Nee, hij is niet van steen Dat nu ook weer niet Misschien meer als was in handen van erbarmelijke lieden die als steen om zijn nek hangen Samen zinken ze diep in het half lege glas…

Die klagen over vriendschappen en over liefdes en innigheden over vertroetelingen en vertrouwelijkheden Over genegenheid en het in liefde loslaten Die toch de mantel niet zien, de mantel der liefde die alles bedekt Och armen: Erbarmen!…

De speelplaats van het verzet de verlenging van de levensduur het stoppen van de stroom in de vallei zonder erbarmen grijp mij, bekoor mij en tel de dagen het is een feest zonder einde zijn er nog accenten in de sleur van de waanzin…

Volhardend in dit teder vallen, niet kwetsend, maar vol erbarmen. Als een tedere ademhaling de sneeuwklokjes groetend en beschermend.…

ondanks de dikwijls erbarmelijke staat is het nog altijd een gewild voiture geliefd bij verzamelaar alleen moet er nog heel veel werk worden verricht…

soms wandel ik in grijze luchten tesamen met de aarde geuren van zwoele rotting zonder kleuren dan breek ik stilte zonder zuchten mijn stappen dragen dan erbarmen zwaar aan de groene waterkant waar de bomen rusten aangeland mijn donkere schaduw zwart omarmen als fijne druppels regen zwermen spoelen zij soms mijn treurnis weg en sieren…

‘k Verheug me om wat komt, de tere winterbloemen, ‘t goud van tederheid en van erbarmen terwijl we ons aan eerbied warmen, omdat het nu toch gauw weer Kerstmis wordt. De kinderen zullen zingen, zich geborgen weten. Dan komt die Vredevorst zal heten.…

Verhef mij tot de hoogte van erbarmen, tot waar ik stilval bij gebrokenheid en niemand nog maar enkel wil verwarmen omdat ik hoor hoe nood ten hemel schreit. Leer mij verstaan hoe alles van het leven eenieders hart een eigen kloppen laat, geen enkel mens iets zomaar wordt gegeven maar dat het om verbondenheid steeds gaat.…

Jij bent de blikopener voor de ongeopende blik jij als eerste doorzag het zien twee strelende handen hebben er tien jouw voelsprieten aan je armen willen mij stevig omarmen ook met veel liefde verwarmen verkreukel mij niet heb erbarmen…

Aldus, van 't zinken wél bewust in 't drab van onze' onzaal'ge lust, met jammrig-nutloze armen, gaan we door 't misten onzer jeugd, - barmhartig om ons koele vreugd en lieflijk-wrang erbarmen.…

De regen valt nog steeds maar lente speelt nu in mijn ziel. Er groeit naast al het groen verbondenheid en teder mededogen.…

Het rijke Westen heeft het in zijn macht Mits er voldoende steun is en erbarmen Dat op de wereldbol het aantal armen Toch minstens met de helft wordt teruggebracht. Maar als de helft straks hulpeloos crepeert Wordt ook het aantal armen gehalveerd.…

Verlangen blijft en ook het dromen van morgenlicht en avondrood, van steeds weer vruchten aan de bomen, van leven tot voorbij de dood, van tederheid en mededogen, van kijken vanuit kinderogen, van Gods erbarmen groot.…

de club voor vrijheid en democratie heeft Verdonk kennelijk aan banden gelegd zij had zichzelf al meer invloed toegezegd: een voorschot op haar eigen inflatie toch toont een luis in de pels ook haar charme ze legt verdeeldheid bloot, zonder erbarmen…

Devoot bad ik om troost en om erbarmen. Ik denk, nu op die dag niets is gebeurd, dat God die datum bláuw had ingekleurd.…

Zonnekracht verwarmt met erbarmen. Als twee armen kunnen met een steenkoud hart. Bij wat klopt kan niet worden vermeden dat zonnestralen samenvoegen een eens apart. De zonnekracht doet overleven. De zon overwint altijd. Zonder zon is er geen leven. Een geven zonder gevoel van spijt.…

Erbarmen vind ik een niet te omschrijven woord. Bijvoorbeeld jouw tandenborstel nog op de wastafel achteloos achtergelaten?...…