Alle inzendingen over Escher

Het is ergens sneu dat hij het milieu van Maurits Escher heeft gemist.…

Ik ga tevreden door het heden, mijn heden kent een rijk verleden dat langs mooie, volle treden afdaalt naar een stil beneden waar mijn wieg stond lang geleden mijn ikje kent nog geen verleden, de weg omhoog nog onbetreden, dus toekomst gaat met lege schreden terug naar mijn tevreden heden. Men zegt: er komt een laatste trede, dan ben…

In dit paleis loop ik verwonderd rond, want leerde ik al heel snel in mijn klas dat alles stroomde en zeker eindig was, nu zie ik ontkenning: een morgenstond gaat over in avondrood. Pas voor pas lopen mensen in een eeuwig verbond op een trap, waarbij niemand boven komt, oneindige ganzen op een stropdas. Tussen alles wat mij hier zo bekoort…

Een papieren draak hoog in de lucht wispelturig door de wind bereden, illusie aan een rode draad. Vrijheid? Aan de voet van de berg in de tempel in de rotstuin harkt een monnik rituele arabesken. Saffraankleurig is zijn kleed, een eiland, in een zee van verstening. Minuscule mossen rond een dwergeik in zwart- en goudgelakte schaal:…

Net als Escher Zette ook Vasarély Je met zijn werk op Het verkeerde been: 't Lijkt bewegende kunst Door de manier waarop de Lijnen zijn gezet. (*) (*)Informatie uit Quest 10/2006…

Steeds trap ik door om niet weg te kwijnen Het Moors paleis met eindeloze herhaling en regelmaat Vlakken Met gedreven liefde voor topstuk islamitische kunst wekte Escher wrevel; de Dolfijnen In een glorieuze harmonie met oceaan, het gewelf zee-rots Zeer zichtbaar en verborgen hebben zij toen Escher geleid tot werk, houdbaar tot in…

heb jij jezelf in de hand of bekijk je jouw omgeving van een andere kant laat je jezelf zien of is het toch een ander misschien? je toont een spiegelende bol zoals die hoort of is hij toch gedeeltelijk hol je suggereert dat je het zelf bent maar wie jou kent begrijpt de lol die jij als kunstenaar hebt aan dit werk waarmee je…

Escher gaat de logica vaak over in verwondering het kan eigenlijk niet maar toch weer wel de wetten van perspectief zijn niet meer eenduidig maar blijken meer dimensies verborgen te houden zonder computerprogramma’s maar door kijken, denken en veel schetsen schiep hij werelden die onze fantasie nog steeds prikkelen…

waar lucht en water elkaar raken ligt het snijvlak van ieders vrijheid geen van beide zowel de vogels als vissen kunnen hun eigen missen ze lijken in elkaar over te gaan omdat ze elkaar verstaan*…

een niet gekende weg mijn innerlijke stem vult het komend niets en ik, ja ik ben het die die dobber uit de stroming dreg en deze schraap langs de wachtende vezels, een voor een in een taal, veel later dan t’oude Diets maar wel degelijk vermaagschapt en met veel daaruit te leen zo bouwt mijn schrijven als het waren een Escher…

Ik hoor verdomd een muzikale ets van Escher: ladders op en ladders af, niet van deze wereld. Van het ene been op het andere: calypso, blues, een polonaise van een eeuw. De sax, de baard, de ogen stralen. De colosale man staat eenzaam in het witte licht.…

verdwaald in het labyrint samen met vissen vogels en reptielen allemaal op zoek naar de uitgang die niet te vinden is in dit perpetuum mobile slechts één ingang is er en het wordt steeds voller in wonderlijk Escherland zonder die meesterhand…

Het huis vol zomerzon En tuin en op het schoolplein En ook op mijn gazon Ramen staan nu open De deuren wagenwijd Schoolpleinkinderstemmen Tekort kom ik aan tijd Jongens leren schaken Op een tweemeterbord Meisjes in d'arena Gaan op in badminton Plots verschijnt een tourbus Met groepen acht en zeven Terug van een excursie Naar Escher…

waar je de trap bent afgedaald kun je hem ook weer beklimmen waar je ooit hebt gefaald valt ook weer veel te winnen waar je hebt gevonden heb je ooit gezocht soms lijk je hogerop te komen soms blijft het slechts bij dromen verklaar jij jezelf zonder enige zonden dan richt je je integriteit ten gronde en staat de waarheid op de tocht…

Zijn blik zoekend naar betekenis zocht al lang veel te fel en hij scheurde plotsklaps door zes steunmuren van het appartementenblok, gebouwd naar Escher's model. Nu had hij alle muren bespot en de gewelven ondermijnd. De werkelijkheid leek te grijnzen in brokkelende zinnen.…

vochtige ribben tot dikke tralies en benemen me de adem Dit verstikkend grijs verwordt me tot een gevangenis het steenkoude lijkengewaad van de drenkeling Het bloed onder mijn ribben krampt en pompt, vermengt zich met het slib der aarde voor een heilig onderkomen Ik lijk hopeloos verloren gelopen De snode dood plast rond in dit visioen van Escher…

Op de horizon lag weer die rode gloed en in het toch al zo kalme water was een gladde streep getrokken ik voel me raar in mijn hoofd, ik kijk als Escher, was het jouw schip misschien dat daar voer?…

Water stroomt hier niet en wel. Gerimpeld klimt het opwaarts, versplinterd stort het neer terwijl de loop de zwaartekracht vernachelt, het rad de roerloosheid verdraait. Spiegelen en glanzen doet het niet. Geen golf verdwijnt, geen drup verdampt. Ondanks verval verglijdt geen fractie tijd. Intussen blijft het klotsen, kabbelen en ruisen…

Hij had de juiste vleugels om over de rand van de aardbol te kijken, zijn val leek een fragment van Escher, van kraai naar engel en vooral veel vuur stichten in het tijdloze gekrioel van een tanende onvoorstelbaarheid.…