Alle inzendingen over Esther Jansma en Jan

- ik droomde dat ik ondergronds leefde dat regenwormen en emelten mijn buren waren met wie ik dagelijks het gesprek aanging het waren conversaties die 'k plezierig vond want ik hoefde me niet constant te verdedigen, we lieten elkaar in de eigen waarde, de regenwormen, de emelten en ik, Nu is mijn gelukzalige droom voorbij,…

Jansma alsof ze zich schaamt voor haar vader bij de voetbal Hagar Peeters zo jong nog nu al helemaal op zichzelf Marjoleine de Vos wel naar de volksmond wil maar dan thuis met haar Tommmie die zit heel apart te dichten op de deel…

Yellema Willem Kloos en Egmond van Herendael Martinus Nijhoff en Anneke Brasinga Gerard Graudiaan en Geert van Istendael Willem de Merode, Redbad Fokkema J.J. de Stoppelaar en Henk van der Waal Esther Jansma, Adama van scheltema Theodoor van Rijswijck en Albert Verwey Gerrit Kouwenaar en Anton van der Stok J.C.…

Ze ligt met een landschap van een man in bed. Hij is enorm en zij heeft nooit voor bergbeklimmer gestudeerd. Verkleind tot een verliefde kleuter klautert ze rond: tong in zijn oor, spitse vingers in zijn maag, verder omlaag - ze hoort niets. Een landschap praat niet. Hooguit gromt het zachtjes, liggend op de rug, zichzelf, waardig. -…

Als we ons dan toch moeten kleden, tegen kou bijvoorbeeld, of in naam van iets, in resten van dit of dat verleden, verhalen en geheugensteuntjes die niets vertellen dan dat we er al waren in de tijd die bestond voor dit heden - als wij onszelf alleen in het nu kunnen bewaren door onszelf voortduren uit te vinden in het nu dan liefst eenvoudig…

Bleek een monster met een vacht die slechts ontstaan kan in het donker onder stenen. Het was een wonder dat hij zag dat ik er stond. Er liep wat speeksel uit zijn mond. Praten kon hij niet en hij was bang; hij zag dat iets bestond buiten de kelder waar hij jaren in lag vastgebonden. Hij stonk, stond krom, zijn honger was reusachtig. Ik…

De generaties voor me, die waren toch niet meer dan grondstof? Die mengden zich toch met een doel, om mij, de jongste god? En ik zou toch een steen zijn, een vorm en de reden in een? Gewoon, ik, slotakkoord van de tijd? Maar plotseling ben ik zo groot. Het rammelt in mij en het groeit. Er komen nieuwe ruimten bij. Soms ben ik bang. Ik…

Hij sluit de ogen en de wereld opent zich. Hij valt terwijl geen ding op diepte duidt begeven wanden het, verzakt de vloer, stormt lucht naar binnen. Stort hij er in, maatloos. Elk slaapliedje is een proloog, een hoge stem die gaten in zijn hoofd zingt. Slaap bolt de rokken van het huis. Het nest zwalkt als een schip. Hij beeft, hij…

Is dit nu de werkelijkheid, deze stilte van uitgewerkt hout in een uitgewoond huis dat zoals geblakerd vaatwerk in vitrines een zaak van gewicht is, door onze voorouders gemaakt? Of dit: men leefde gebogen over akkers en houtvuren, verloor de kiezen jong, de kinderen jong, geleund op gereedschap met stelen loerde men met van tandpijn scheefgetrokken…

De tuinman: Ach, weet u, daar blijft niets van over - zo'n kleintje, denk-es in, da's toch alleen kraakbeen? Zo'n kissie (grote handen) Nee, díé kome niet meer; denke liever aan iets leuks, een nieuwe, ofzo. ------------------------------ Uit: 'Bloem, steen', 1997.…

Ooit moet ik haar witte hoofdje in mijn hoofd haar kleine handen in de vorm van de mijne niet geweten hebben. Ik weet dat niet meer. Ik denk aan mij terug als altijd al haar vader. Men zegt dat zij niet meer bestaat, dat zij door een ingreep, wat woorden, een blik, een intentie uit het heden verdampt is, maar ze moet als olie ontsnapt zijn…

Verlaat het rijk van de rot waar monden die koud zijn als was rond de tafel kauwen op wat van je rest - handen klapwieken trage motten rond je schedel, liefde duizelt als sigarenrook omhoog tussen de onscherpe messen van woorden - en ga de tuin in. Daar lopen ze ook. Ze zijn jong hun dunne armen wit en onhandig. Ze zien je niet. Graaf…

We hebben geen doden, we zijn alleen denkende weefsels in het heden die zich denkende weefsels herinneren, vertalingen maken zoals u bent nu tien jaar dood - tien jaar dood zijn bestaat niet. Wie herdacht wordt verdween vanuit het eigen perspectief dat er niets is tegelijk een miljard jaar en een seconde geleden. Verdween totaal. Er is dus…

Je loopt op het strand: de zee, de einder, het geluid dat de kom van de wereld tot de rand toe vult - nee, kleiner. Je zet je schoenen in het zand: koeienhuid, geërodeerde bergen, het een laat een afdruk na in het ander - nee, anders. Je bent ergens, het doet er niet toe waar, altijd aan een rand, dit keer tussen land en water, het gaat…

Wat zou gebeuren was er altijd al, volmaakt gespeld door een beker die stuk viel scherven waarin afdrukken van duimen het rilschrift van naalddunne takjes staan. Het is geen verhaal dat wij maakten maar iets wat er was en er is in de sporen van greppels en staanders en lang gedoofd houtvuur. Het hoefde alleen maar gevonden te worden.…

Door prut naast de tramlijn door zwartgereden regen langs de stromende overgang tussen asfalt en rand van de stoep omhoog naar grijzig ruitsel tussendoor gras via muurankers naar gespleten ooit misschien wit waar het kiert en jij past diagonaal door die holte naar de schoren in dat snoeioud en krakend gebint het raam uit de dakgoot over…

Een paar hoeken om en je staat in de stilte op een bodem, tussen oude muren, lagen metselwerk in zomaar een winter. Uit de tijd gestapt. Het vriest. Kinderen - theemutsjes op lompe beentjes - rapen takken en sneeuw van de grond net zoals zij eeuwen geleden deden tussen de stenen het gemetselde lapwerk in het zwijgen van het hof waar als je…

Nadat de onderwijskrachten met man en macht op vrouwelijk zuchtend voorovergebogen begrip simulerende wijze waren uitgewoed – en weet dat daar woede bij zat, banieren grof rood door het hoofd, intonaties die intenties uit koers rammen – hadden de van schrik en noodlottige toekomsten verstijfde tegenover de krachten op hun verzoek aan knielage…

Vandaag kreeg ik je brief. Ik heb hem niet geopend. Ik heb hem op mijn bed gelegd. Stilte, achter mijn raam in de lucht een vliegtuigje, hier in de kamer steeds meer schaduw - ik wil deze dag terug, mijzelf bewaren: meisje met brief. Daarom open ik je brief niet. ----------------------------- uit: 'Dakruiters', 2000.…

Het was laat en het ging over de waarheid. Essenties vind je in het kleinste meest gewone zei iemand, zelfs een aardappel heeft zwaartekracht het grootste wat ik deed in mijn leven tot dusver was niet schreeuwen maar dag zwaaien, dagdag naar alles wat verdween en begon, doden, kinderen, alles verandert nu eenmaal, de thermodynamica stelt…

daar sta je weer in die slome houding en dat eeuwige haar in je gezicht zelden een stommer wijf gezien je vader pist in pretparken als in een donkere steeg wat kon hij anders voor dochter krijgen daar ligt het toeval niet maar mijn hart breekt in een meer van tranen als je langs me kijkt…

Ik was alleen, het leven was een sleur, Ik was het beu alleen te slapen, eten, Daarom besloot ik om online te daten, En hup, daar stond m’n buurvrouw voor de deur! Zo zie je maar, het is als in een boek: Hou vol, vaak ligt geluk nèt om de hoek.…

Help mee in de strijd tegen deze uitwas van onze tijd, want een dappere Esther zal moeten komen van hier.…

Ik schreeuwde in Ahoy' eerst nog voor Esther In Thialf juichte ik voor Wennemars En had mijn gil voor Jim al iets bizars Mijn oerkreet voor Jamai was nog funester Dus provinciale bobo's: tot mijn spijt Ben ik mijn stem vandaag dus even kwijt…

Perquin Komrij, Nasr en Naomi Esther Simon, Gerrit en ook Anne Vegter aan Tsead de eer des volks poëet te zijn voor 't Moederland; doch wie wij node missen is de vox populi van Driek van Wissen…

Mama, als jij speelt dat je de moeder bent, dan – zal ik het kind zijn.…

De mooiste foto's nam ik niet: het aankleden – het onderweg zijn.…

Het Boekenweekgeschenk heet dit jaar ‘Broer’ Hij noemde Gerritsen helaas Verhoef Ze treurde niet, kwam gnuivend met haar troef Een routineus gebrachte goocheltoer: Een muntje, glas en krant, waar gaat dat heen? Twee dingen blijven over, wat verdween?…

Het is warm Fatima moet zuchten het jeukt zo zwarte doek om haar brein ze wil vrij blij en los maar het moet van Allah het is warm Gerdina moet zuchten het plakt zo zwarte kous om haar been ze wil bruin bloot en zon maar het moet van haar God het is warm ook Esther moet zuchten het kleeft zo zwart bloed aan haar hand ze…

Opkomen doe ik zomaar helemaal voor niets voor de vrolijke verdrietige zieke en gezonde voor degenen die met het zwaard om vrede strijden voor hen die met één woord haar bekomen ik kom op voor Levi en Esther Mohammed en Fatima voor de Koerden en Jihadisten de IS en voor allen die ze verwonden of meeslepen in een zelfmoord…