Alle inzendingen over Fleur

Tharukshan en Fleur voor jullie had het leven geen enkele kleur, toch vind men in pesten steeds weer gein dus zullen zij niet de laatsten zijn. Fleur Een sprong een schreeuw wielen die remmend knarsen te laat, het is voorbij.…

als je dan in het zaaltje tja je moet wat doen draai dan petite fleur voor mij dat is mooi ik in mijn kist jij op het stapelstoeltje dan moet je huilen huilen om mij en petite fleur dat is genoeg dan is het voorbij…

de prachtige tuin staat alleen missend die haar koesterde de bloemen bloeien nog steeds zoals de zon steeds nog schijnt de regen echter voelt als tranen voor hen die zij achterlaat de schoonheid van de tuin geurt mooie herinneringen bij wie haar moeten laten gaan omdat haar de tijd gekomen is om in onze harten te blijven om…

Die arme Fleur, maar ook die arme ouders, Wat krijgen die verdomd veel op hun schouders.…

Als de zon niet meer zou schijnen, En de wind niet waaien kan. Als het bier niet meer zal vloeien, En voetbal speelt met 9 man. Mag ik je dan kussen..heb dat nog 1x gedaan. Maar mag ik dan vooral lekker liggen, Tegen jou ….en je geweldige kontje aan?…

Een Afrikaantje staat bibberend van de kou zonder een jasje mijn tuin mooi op te fleuren in zijn oranje truitje…

gedachten rustig in draf wild in galop emoties takelen af fleuren op ‘ k weet nie ‘…

in de fleur van mijn slijtage sluit ik vriendschap met mijn ouder worden verzetten heeft geen zin aanvaarden daarentegen... laat een mooier uitzicht op een gelukkiger...leven!…

Wetenschapper die de Tijd in formules splijt, Dichter die de tijd In woorden vangt, Zo is dit brein vermalen In de tijd, van zelf en ik En eigen voorgoed ontdaan Van nu aan, voor altijd, En staan we op tegen pesters Tot in alle eeuwigheid Tot in alle uithoeken van Dit land wordt gehoord: Pesters hebben NOOIT Het laatste woord…

glinsterend tegenvlak met de vraag of er nog gemorreld moet worden stoppels gekortwiekt lippen in glanzende lijnen wimpers zonder klontjes geur, kleur en fleur avonduur tegemoet een avontuur in spiegelschrift…

ze symboliseren de onsterfelijkheid Voor die ons dierbaar zijn geweest bloeien de bloemen ten gepaste tijd ze symboliseren de onsterfelijkheid fleuren de natuur in haar naaktheid zijn voor de vriesnachten bevreesd Ze symboliseren de onsterfelijkheid Voor zij die ons dierbaar zijn geweest…

Vanuit mijn stoel zie ik het aan, het hele plaatje, geeft zoveel fleur... aan mijn zo klein bestaan.…

Zo'n strofe vol fleur - zo natuurlijk Gezelle strooi ik, bij uw beeld, bloem na bloem…

'Men heeft mij, en zeur niet meer aan mijn kop, Gewoon verkeerd verstaan, ik zei: 'Fleur op!'…

Ze geven kleur en fleur en hebben een meesterkeur. Uit hout gesneden geverfd en gemeten. Ze zijn ons etiket zelf als je ze voor de deur zet. We kunnen niet zonder ons Nederlands wonder.…

in jouw sporen verwelkten de bloemen al gauw zodra de dorstige zon opkwam slurpte ze de dauw kleuren en geuren die de wereld op fleuren met bloemen in de knop gebroken nog voor ze zijn ontloken…

Hells Angels als gemeenteambtenaar… Als die daar met hun Harleys komen scheuren Om Amsterdam eens vrolijk op te fleuren, Dan zijn ze daar in Mokum gauw mee klaar: Tattoos en piercings en vaak paardenstaartjes, Er zijn wel grenzen aan visitekaartjes.…

Bloemen Inspiratie: 'Nooit Meer', gedicht van Jean Pierre Rawie geschreven voor Fleur, t.g.v. oudjaar 2012 - alsmede mijn eigen herinneringen als ervaringsdeskundige.…

Vaart die fluistert Dat het leven ook Zonder fleur en franje Zo bijzonder zijn kan Heeft in zijn fluistering Zeggingskracht voor de mens Die alleen maar denkt Aan de geringe vaart Van de crisiseconomie Die hem daag'lijks zorgen baart Vrij naar Daniel Lohues…

Want Gerda, Fleur, Els, Ans, Jantien en Herma ontvangen uit het buitenland hun sperma.…

Het was een beeld. Bericht in de krant. Niet meer. Boven een eiland hebben twee geoefende springers elkaar geraakt. Hun verstrengeling duurde heel even. De parachutes liepen leeg. De lijnen luisterden niet langer naar bewegen van ledematen. Als stenen kwamen ze neer. Hadden ze tijd om elkaar aan te kijken en wat zagen ze dan, hadden ze zicht…

Hoe ver moeten wij gaan: tot aan het punt waar alle harde angsten samenvallen in nog heter zand? Waar is dan rust; waar kruipt de slang niet meer naar de dichtstbijzijnde, de weerloze; waar ligt zij stil, zonder haar venijn? Voorbij het boze oog. Voorbij de zwarte vrouwen van de evenaar huilt de hyena nog. ---------------------------…

Wat zij ziet is een groene zee, vissers die vrouwen verleiden. Vis die kuit schiet. Vereelte handen in klei - Ondergelopen land. Veerboten heen en weer tussen wat gezocht wordt, gezonken blijft - Bodem die bij eb boven ligt: de ongevormde, de diepste laag De oorsprong. Slijk. -------------------------------------------------- uit…

Als een worm aan een haak, voel ik mij doorboort. Dankzij de mens onschuldig vermoord. Ze gooien mij te water, en laten mij zinken. Wat kan het hen ook schelen, dat een worm zal verdrinken? Ik voel mij klein, men kan mij niet verstaan. Als ze me zouden horen, zouden ze me dan laten gaan?…

Mijn gedachten dwalen af… Af naar mijn wereld… Waar alles perfect is… Waar ik vrij ben… Waar ik kan leven als mezelf… Mijn gedachten dwalen af… Af naar vliegen… Vliegen door het duister en het licht… Op naar vrijheid… Waar ik durf heb om te doen en te laten wat ik wil… Mijn gedachten dwalen af… Af naar mijn vrijheid… Die ik nooit zal…

Kom want ik wil je de zon laten zien zoals ze hier haar laatste licht laat vallen tussen de bergen, zoals ze druiven rijp maakt en nevel uit de nacht perst. Kom want ik wil je wil je in mijn eigen taal zeggen je in mijn herinnering naast me neerleggen om naar de zon van het zuiden te kijken zoals ze haar laatste warmte afstaat zonder terughoudendheid…

De straat wordt onderbroken door een blinde muur. Was de muur altijd al blind en dwars op de straat? Hier liep Regina - afwezig - in de val hier werd ze van dichtbij beschoten. Stond niemand stil, hoorde niemand het schot in haar hoofd, in haar droom? Was de muur, was de straat altijd al blind, de stad doof voor de dood? Hoorde…

Ach de graven. Niet die in het zand niet de lange gaten in oogverblindend witte muren niet de gevulde urnen of de sarcofagen aan het eind van een onderaardse gang maar de graven in de hoofden, de ongebalsemde beelden die 's nachts tot leven komen. De monden die zich laten horen als het stil is. Geheimen die zich openbaren. Paden die niet…

Haar handen omklemmen licht. Wind houdt haar gaande, steeds verder weg van wat zij weet, van wat haar voorkomt als echt, het bestaande, tastbare: van een lichaam het gezicht, van eenheid de breuk. Verkoolde rest van wie, brandend, onverbrekelijk waren. ---------------------------------------- uit: 'Van eenheid de breuk', 1991.…

Het kerkdijkje is dichtgegroeid met wilde struiken, het land licht braak. Verder dan hier kan ik niet terug: het prikkeldraad - geroest - waaraan Gijs B mijn haren vlocht en hard wegliep, en lachte zoals ik later heb zien lachen in de buurt van prikkeldraad; het desolate achterlaten waar vluchten wordt bekocht en schreeuwen als de regen…