Alle inzendingen over Frederic Chopin

ze durft het niet te vragen Pappa is verdrietig, pappa kijkt ver weg Pappa luistert naar muziek, De Nocturnes Van Frederic Chopin, klanken die wegzinken in een snik Pappa luistert naar muziek, ik schommel en huil mee Blauwe lucht en rode golven om verdronken sterren Niet teleur te stellen ga ik mee omhoog tot de regenboog Een diepe zucht, ik…

Voor 't matineuze losmaken der handen het vingervlugge duizendnotenspel in razendsnelle duivelse Etudes afgesloten met een Impromptu In Parijs schreef hij tientallen oden aan zijn geboorteland, in Polonaises, Mazurka's schreef hij als om tijd te doden Maar moest ik kiezen, liever een Sonate een Fantasie, Berceuse of Ballade En…

Chopin raakt altijd mijn hart als ik hem hoor, Lankmoedig als hij was prachtig zijn werk, Ootmoedig en nederig bij als zijn werk, Vooral zijn nocturnes zijn waard om gehoor Te geven, hij neemt je mee naar zijn wereld, Vol fantasieën en naar zijn sentimentele wereld.…

Een deftige dame uit Londen verloor bij een boottocht twee ponden Ze riep: "OOHHH, James!" "Spring quick in the Thames!" en ook haar butler werd niet meer teruggevonden.…

witte kat starend in de zwarte nacht wit licht donker silhouet afgetekend op de muur twee katten wit en zwart, twee tegengestelden nu staar ik terug naar jou, je brengt mij rust en geluk lieve ronkende schaduw in de nacht...…

Hij speelt mazurkas het zijn dansen ja dansen ze zijn van Chopin het is niet zomaar dansen het is dansen alsmaar ja…

Chill with Chopin daarmee begon hij de dag het klonk als water uit een fontein dat van het helderste moest zijn…

Sierlijke grillen fladderen op Onder de vleugel die stram openklapt Het klavier gebiedt de hamers De snaren door vilt gedempt Een labo van klanken waar hij woekert De vrije vorm koppelt aan het vingerspel Op zoek naar de fijne, tere toets De verbeelding op de spits gedreven Geschreven voor salonkringen Verdiept, verinnigt hij het stuk…

Een flard emoties door het huis Ik zie je zitten, witte haren Lang wuivend in de ruimte De vleugel in een hoek Je vingers vliegensvlug Je kleine lichaam vol Vervoering, zoveel kracht Vol liefde voor het spel Toverspelen kon je goed Mijn omalief…

Je handen zijn als twee lenige acrobaten die dansend langs de bleek ivoren toetsen dwalen Wonderlijk teer, smartzuiver vol van donkere schaduwen schoonheid en geluk met verwondering luister ik naar jouw vonksproeiende verhalen Ik hoor de nachtegalen de zee in wilde maat hoge golven tot diep in de landen rouw onder blauw o mijn…

reizen tussen vogels van allerlei pluimage eten de spijzen die haar vreemd zijn en niet doen verrijzen tussen bloesem en gouden regen liggen de kromme wegen doorweekt van tranen loopt zij met mondmasker door de oproerige duistere straten de scherven van een onheilspellende kosmos thuis in mijn huis luister ik naar de zuivere muziek van Chopin…

Dagje niets omhanden zo van niets moet en alles mag Pedalen los en de ver van mijn bed show imiterend Wat maakt het ook uit, who cares? Pyamadagje, der F.Chopin op gesmeten ook nog weggesmolten Voltreffer voor herhaling vatbaar Aanbeland in de Achtste Hemel. Volstrekt ledig agenda bestaat nooit En ieder geeft ontzettend veel om me, helaas…

Dansend zwevend door helblauwe luchten Zwoele zinderende zuchten. Hemeltergend schoon ondraaglijke lichtheid des bestaans Paradijselijke rijkdom reikend tot groots puur fraais. Koningin blij vrij niets evenarend, majestatisch Hoogste hemelen wenken, energie borrelt op zo statisch. Prinses in dromenland me wanend Hete tranen vloeien biggelend…

Als ik jouw muziek hoor, sluit ik mijn ogen. Ik hoor: het koele windje fluisteren het beekje zoetjes ruizelen. Zie: statige bomen en bloemen in sprankelende tonen, zie hun kleuren, ruik zelfs hun geuren. Waar onze grijze cellen toch toe in staat zijn. Het ene moment bruisend van energie, het volgende moment stil en vol melancholie. Zo was…

Hij speelde zijn spel vol gratie en poëzie soms leek zijn notenblad op profetie één van die muzikale fenomenen die de plek in kunstgeschiedenis innemen Zijn gelovig hart had de wind mee vol betovering en melancholiek verlangen onttrokken aan een demonische zee door een lichtend veld omvangen verheven in grootheid roerend in smart…

O lief mijn lief, het was een mooie zomer de bonte kleuren doven langzaam uit De wereld wordt voor mij steeds monotoner en nog wat witter wordt mijn witte huid En ook al kunnen wij nu nog maar even elkaar de lust van liefde geven, jij bewaart mijn ziel voor altijd in jouw leven in wie jij zelf geworden bent met mij Ik hoor jou zacht in huis…

voor Chopin en Figaro…

Vloeiend over de zwart-witte toetsen met sterke, bewegende vingers, soepel in de polsen baant de pianiste zich een weg door prachtige partituren van Bach tot Chopin en ik de klanken laat doordringen aan de horizon van mijn gemoed omdat ik het pianospel zo bemin…

Soms zoals nu denk ik aan jou een zwarte vogel die aan het eind van de avond met zingen begint Je speelt een afscheidslied dat klinkt als de ´Nocturnes´ van Chopin met jouw stem Jij zingt van Assepoes, Assepoes en dat je niet zonder mij kan net zo min als een dag zonder licht…

Door helder sprankelend stromend bronwater verkwik ik wat of meer door de waterval-muziek van Chopin Het afscheid van tante Lucy het bijwonen van de dienst is confronterend raak Ook zij heeft 't moeilijk met het loslaten van een leven zonder leeftijd Tranen ontvallen haar ogen maar worden opgevangen  door de glimlach van haar lippen…

louter je naam al en de plek waar je spelen zou - den Enghel geheten - wekte ‘t vermoeden dat ons een bewogen avond te wachten stond vooral jouw jonge, ranke handen die dansend over de toetsen vlogen en de oude Chopin met sprankelende klanken adoreerden, laten zich niet vlug vergeten net als je Russische ziel die zich in onze harten…

het dekbed van stilte waaronder ik mij had verscholen om zachtjes weg te glijden uit dit leven lichtte zij op met haar fluwelen stem door mij te noemen gaf ze mijn bestaan terug speelde de hagel tegen de ruit een etude van Chopin zingend ruimde zij de dorre bladeren die ik had verzameld voor mijn graf al gaat het donderen al slaat de…

lavendelblauw van Côtes du Rhône ga ik in het landschap op een orkest cicaden speelt Chopin van Gogh is liters verf verloren zonnebloemen, zonnebloemen ik word gek van zonnebloemen maar nog geler is het koren van de flanken der Ventoux wenkt een dode wielrenner maar ik weiger om te komen naar de zinderende rotsen ik wil drinken, louter…

Dan horen haar oren hetzelfde als hij muziek van Chopin en Bach. Kinderstemmen die ruzie-achtig klinken stenen die kletteren als hagelstenen op de dakpannen van hun thuis. Met hun voorhoofden leunen zij tegen elkaar als tegen een ruit van een etalage gevuld met wensen en delen zij alle resterende tijd.…

Mannen intrigeerden mij niet alleen hun individualiteit doch tevens waarin ze profileerden het trok mij steeds meer aan zo heftig dat ik hun kleding droeg de pijp en sigaren rookte neem nou mijn lief Chopin zijn uitstraling, zwakheid en talent daarentegen zijn goddelijke composities mijn liefde voor die jongen was groots niet corporeel zoals…

Raak in vervoering bij Poolse Aarde van Chopin mijn gemoed is in beroering m'n gevoel zit er middenin. De jeugd vind je ouderwets die horen 't liefst de toptien ze vinden het geklets als je zegt, dàt hou ik voor gezien.…

in nog steeds niet voor te stellen wreed gedrag Polanski’s kijk op eeuwig menselijk tekort en toch zo tijdgebonden onverdraaglijk wee in Warschau gesymboliseerd door het leven van pianist Wladek Szpilman overlevend rücksichtlos beurs geslagen door nazibeulen mensen in wolvengedaante een enkele uitzondering daargelaten de klank van Chopin…

Ze gaat op zomervoeten haar handen spelen door op de préludes van Chopin en in haar hoofd sluipt heimwee binnen naar het verre land van blije kinderzomers hoe zuiver is de geur van dorstig- droge dennebomen en blauwe bessenstruiken dauwbedekt hoort bij het langzame ontwaken de koer van houtduif heen en ook weer terug door oma's stille…

herhalen van ondertonen die verhalen van liefde die verloren is en door de melodie klinkt al maar meer de roep van kom toch weer o kom toch weer van hoop naar wanhoop en van boosheid naar de rust gaat het gevoel steeds heen en weer en in mijn eigen muzikale kleur ga ik dan mee door dissonanten in majeur naar vrede in mineur Chopin…

Vergeef me ook het beeld dat in me schijnt alsof je op de vleugel Chopin zou hebben gespeeld op lichte lentedagen. Tussen woekerende distels en frisse graszoden van een kommer- loze zomer lig je op dit hofje alsof je voor heel even slaapt. Je vader heeft geen noden.…