Alle inzendingen over Gebed

bij avondval ging Jezus naar de Hof van Olijven zeer bedroefd en met doodsangst in Zijn hart zou Hij drie dagen in gebed en stilte verblijven maar beklemmend werd hem die donkere nacht drie discipelen moesten met hem bidden en waken toen plots voor Zijn ogen een bittere kelk verscheen en zij die Zijn steun moesten zijn, lagen te slapen in…

trekken nog net niet de kleren van je lijf maar wel peuren, leuren, zeuren in jouw intiemste zielenroerselen Zo lenig als ze met hun lichamen kunnen zijn zo stram, ram bam beperkt is hun geest Rammen dus met die overtuiging, maar het is totaal niet aan mij besteed natuurlijk neem ik de 'yoganisten' vanzelfsprekend, liefdevol mee in gebed…

de stiksels lieten los je rok op half zeven de tijd had goud corrosie mee gegeven schone schijn werkt maar heel even de kerkdeur waaruit de geur van volle aflaat is te proeven je kwezelige stemmen over God hoort snoeven nodigt je gebed gebrandschilderd etst licht je ziel herinnert je waarvoor je viel en proeft de sfeer, je voelt…

‘k Heb veel geschreid en veel gebeden. Mijn verdriet is lang nog niet geleden. Je was te uitgeblust om iets te vragen te ziek om over pijn te klagen. Doch de angel die mij het meeste stak was toen jouw minieme hoop op leven brak. Alleen jouw hand die rustte in mijn hand Zo eens begon- zo brak weer- onze liefdesband.…

het is stil om me heen verdiept in wat er in mij , en om mij heen gebeurd raapt mijn ziel wijsheid uit het Woord we zijn hier op aarde voor een korte periode met een doel, terwijl de wereld woel en soms krijg je een schaapje van de kudde op je hart gedrukt waarvoor je zorg moet dragen; en zorg dragen in gebed is een grote kracht…

je leidde me de stilte in je hand streelde gebeden in eeuwenoud gezang verstierf de pijn die door de mensen is geleden je liep de stappen na van refter naar kapel hervond zo hun gedachten in toewijding aan God sleten zij een leven vol verwachten zag hun liefde in de tuin het zorgen voor de morgen alleen ogen mochten spreken woorden…

Laat ons gebed hen blijven steunen die nu nog in die oorlog zijn en laat ons doen de kleine dingen die balsem zijn in al hun pijn.…

bij avondval ging Jezus naar de Hof van Olijven zeer bedroefd en met doodsangst in Zijn hart zou Hij drie dagen in gebed en stilte verblijven maar beklemmend werd hem die donkere nacht drie discipelen moesten met hem bidden en waken toen plots voor Zijn ogen een bittere kelk verscheen en zij die Zijn steun moesten zijn, lagen te slapen in…

kom vlug je moeder sterft stram sta ik naast het bed de witte verpleegsters die mijn moeders polsen voelen haar gezicht beweegt nog even ik hoor de zwakke ademstootjes alles is voorbij mijn hand op jouw voorhoofd moeder jij leeft toch nog jij slaapt de gebeden van de priester hoor ik het snikken der zuster het verdorde palmtakje moeder…

met mijters hun credo van macht dat humaan zijn verkracht Die God houdt van feesten van moord en van doodslag kent fatum noch noodlot noch bijbels gebod Natuurlijk wil God daar geen lires, allicht in 't land waar il pape betaalt voor z'n knape il duce met smeergeld de macht greep als held Al ziet Hij hoe steden zich dankzij gebeden…

van mij, naar mij, die intens blij geen tekst had, anders dan: Jij en jij en jij die je ogen droogde De trein veel te snel, te vlug weg van jou (Ik ben zelf mijn trein maar dan jij die zacht zegt: wacht maar: ik bel) Ik thuis, je kus blijven proeven, dus geen drank, geen sigaret Nee, blijven zitten en ‘t is net of jij meedoet in dit gebed…

Het kerkje bracht, wie danken wilden, samen En wierook en gezang golft uit de poort En op het dank-gebed zegt alles: "amen". De zwerver schrijdt, in zoet gepeins, weer voort; Waar zoveel eensgezinden samenkwamen, Daar sterft de haat, en wordt geen klacht gehoord.…

jij noemde mij Suzanne, omdat dat mooier klonk en je vertelde droomverhalen, waar ‘k dolgraag in verdronk, over later, later, strakjes als we ouder zouden zijn en dan sputterde ik zwakjes want ik vond je nu zo fijn ik voelde me tevreden met jouw arm om me heen met Brel heb ik gebeden van: Laat me niet alleen ik dronk je droomverhalen over…

'k Verlangde en wist niet wat; ik heb gebeden; 'k Zag al wat slecht was, vond natuur verwaten* En ijdel 't leven; wie een lach bezaten der domheid kroost, die ketterleer beleden. - Toen zag ik u en kon geen mening uiten: 'k Had vreugde, vrede, liefde, weergevonden, 'k zag, waar gij trad een bloem, een roos ontspruiten.…

Ik heb om u genaad' o grote God, gebeden, Maar och! gij hebt ze mij in mijne druk ontzeid. Ik heb geroepen om uw milde goedigheid, Maar heb ze niet gevoeld in mijn ellendigheden. Ik heb om uw liefd' geworsteld en gestreden Maar hebbe tevergeefs daar lange naar gebeid*.…

Vannacht laat u geen sterren branden vannacht laat u mijn strofen verbranden vannacht is de eeuwige nacht die mij verleidt vannacht ben ik de grenssteen tussen verlorenheid en de verloren tijd, vannacht alleen nog vannacht zal ik zijn naam zeggen niet voor het afscheid, niet als het gebed en niet als een zegen, slechts een naam die niets, niets…

Tijd van tinnen soldaatjes en gebeden, van moeder's nachtzoen en parfums in vleugen, zuiverste bron van weemoed en verheugen, verwondering en teerste vriendlijkheden. Het is het liefst portret aan onze wanden, dit kind in diepe schoot of wijde handen, met reeds die donkre blik van vreemd wantrouwen.…

altaar Een geheime gang naar het koren 4 Moeder Overste zit al op het puntje van haar biechtstoel (In rococostijl, met leeuwenpoten en drakenkoppen) Om het tegendeel te bewijzen Om met een schotelvod in bleekwater gedrenkt Deze smetvlek te wissen Ze verdedigt haar gevallen non Haar handen kenden de graaizucht niet Teder was haar schichtig gebed…

“Voorzichtig zijn”, zegt moeder tot haar oudste Haar stem verstikt, ze kijkt hem smekend aan Afghanistan beheerst nu haar bestaan Ze zwaait hem na, ze moet hem laten gaan… De onrust stijgt, zijn missie is omstreden Het parlement is voor de druk gezwicht Haar diepste angst vertaalt zij in gebeden Een laatste blik streelt zijn vertrouwd gezicht…

weiden naar het bloeiende koren hem terzijde terwijl leeuweriken eten uit zijn hand 's avonds stralend staan de boerenmaagden aan de dorpspomp en brengen hem hun groet zij kussen zijn bezwete konen zelfs bedaagde maagden vlijen warm hun harten aan zijn voet omdat hun oude moeders zeggen dat het moet laat in het hooi prevelt de zwerver zijn gebeden…

met leugens, want wat men ziet is de zuivere compilatie van het bestaan waar jeugd vroegtijdig sterft met de oudheid in hun gelaat – lees nu de verbroken beloftes die worden geheeld door het hars uit het beschadigd groen die door het molest werd gedwongen zich te harnassen in haat – hetgeen laat geen vreugde kreten maar enkel sobere gebeden…

Een imam die, van op een minaret, luidkeels oproept tot gebed. Een stalen piercing in een zachte tet. Wat mijn maag doet krimpen en keren: Kaalgeschoren koppen die marcheren en brullen: “Wij zijn raszuivere heren.” Oorlogen in naam van god. Bruine strepen in de pot.…

Ziet geen mens dat het meisje schreit en zichzelf met verwijten overlaadt Als haar alleen donkere stilte wacht waagt zij het ‘t eigen verdriet te zien Haar hart voel kil en zwaar vannacht ze is alleen, al zo’n jaar of zeventien Als ze nestelt in het nog koude bed voelt ze dat ‘t kussen vochtig wordt Dan fluistert ze zacht haar stil gebed…

over aan de stilte stapt over chaos, die van die dag die van alle dagen van de maand die van de onontkoombaarheid zal ik een naam voor hem vinden in een vraag herleven heeft hij mij herkend in zijn glimlach of zal de ochtend vergeten rondom het suizelen van eigen boezem, in het licht - zonder een woord gaat hij niet dood, ik leg een gebed…

als hun zachte huilen van het gebed in een ontembare zee ontaardt?…

mijn koude huid hechten zijn de wonden als oneetbare vruchten In een poging om nare dromen te ontvlinderen is de kameleon op de deining van pulserend bloed aan een wrede nacht ontsnapt aan de kwinkslagen op kromme nagels die het kruis krampachtig bijeenhouden aan een zinkend schip dat als wrakhout de tempel vormt voor mijn bouwvallige gebeden…

Sacramenten des gehuwden de man en vrouw, het gebed van onheil en zegen een verbond voor het leven, liefde en onrust de begeerte naar de daad drijft mijn wil over strak gespannen prikkeldraad ik dood en bederf het samenzijn, het hart struikelt over ontspoorde ideeën, wil vluchten naar het niets met in mijn handen de inhoud van mijn kruis…

wat moet het voor U zalig zijn om in zo'n witte wolk te wonen heel hemels, torenhoog te tronen en neer te kijken op dit groene gras ik wou dat ik nu bij U was opdat ik met U mocht beleven dat heerlijk stukje hemelleven" "Oh, lieve Vrouwe vergeef het mij ik bid zo graag zo in Uw wei" twee knieën strekten zich, wat nat omdat hun baas gebeden…

naar een melodie zonder disharmonie een onderdak waar schoonheid woont als een vrucht om in te rusten een schoot van wijn en brood mijn honger en dorst blijven wankelen op de stilten van de dood ik luister naar de diepte gelegen in die ene tuin waar zwaluwen met de wind spelen en sterren de valleien met licht vullen het zal een gebed…

En lijdt zij niet 't snoerend vagevuurverdriet, waar zij naar verlossing smacht en naar uw gebeden wacht? Allerzielen! Bededag die ik niet vergeten mag ... Allerzielen! Vader weent, moeder kermt zo vereend ... Vrouw of man of wie het is roepen ons om lavenis. 1896…