Alle inzendingen over Gevangen Kooi

Je bent gevangen in een kooi De dromen mogen niet leven Stil glijden je dagen weg Je bent gevangen in liefde Die je in een web heeft misleid Nooit was dit jouw keuze Je bent gevangen in die keuze Doortrapt en heel gemeen Die andere liefde was zo dichtbij Je bent gevangen in een kooi Zal je ooit de sleutel vinden?…

gevangen zijn in eindeloze nachten van kudde groot en klein beroofd van alles wat we zijn 't is de schijn de valse schijn die altijd weer als overwinnaar uit de bus wil komen in zwarte rivieren van leugen stromen…

Er zijn vogels die je niet gevangen moet zetten in een kooi vanwege de schoonheid van hun verentooi…

Niemand die weet hoe het voelt om in een kooi gevangen te zitten samen met DAT GEVOEL!…

Dat je mag groeien zonder boeien Het leven is mooi buiten de kooi Waarin je bent gevangen kom..... Deel je verlangen…

Klein vogeltje in je glazen huisje Je kraaloogjes kijken angstig rond Nooit zal je de vrijheid meer proeven Je trillende verenlijfje bonst van angst Klein lief gevangen vogeltje Toch zal je de vrijheid gaan vinden Langzaam laat je je verenpak neerglijden Je kraaloogjes sluiten de angst is verdwenen Klein vogeltje in je glazen huisje Zwevend…

Je zegt je bent vrij maar jouw hart laat de kooi gesloten is er een grens aan pijn een grens aan verlangen of een grens aan tomeloze liefde slechts de sterren kunnen het vertellen ik laat jou wonen in mijn dromen bivakkeren in mijn hart…

de natuur is hier in mijn kooi mijn ruimte is tien vierkante meter als ik sterf wordt mijn leven beter vinden jullie dit nu zo mooi?…

een kooi van pijn…

Zit de schoonheid in je hart, als een gevangen vogel die zijn omgeving tart, laat hem dan ontsnappen uit die kooi, word je binnenste-buiten mooi.…

Ik voel me hopeloos opgesloten in het hart van de roos verliefd je houdt me gevangen maakt me gek van verlangen verliefd het voelt als een kooi waar ik niet uit kan komen verliefd het is niet altijd rozig en mooi verliefdhopeloos-over-jou-dromen…

Het leven is mooi Maar sommige mensen leven als een vogel in een gouden kooi Vrij, maar toch gevangen Ze hebben alles wat ze nodig hebben Een huis, voedsel, vrienden en familie Maar ze zijn nooit echt vrij Vrij om te doen wat ze zelf willen Vrij om te zijn wie ze zijn En dat geldt soms ook voor mij...…

met zijn modderpoten trapt hij op haar hart grof en onzorgvuldig neemt hij haar ruimte af langzaam raakt zij adem kwijt in haar benauwenis haar ziel schreeuwt om bevrijding in dit grauw gevang tot op een dag zij vlucht uit die gevlochten kooi beurs geslagen komt zij aan bij lotgenoten…

Ik zou je graag dit geven, dit wat ik niet kan, Door schemerluchten omgeven Als de zuurgraad van mijn behang, Door de tochtigheid van dwazen En de vochtigheid van glazen, Meestal na die drang Ik zou graag met je delen, dat wat ik niet kan De waarheid in vele facetten Als de zoete muren van mijn gevang, Samen verblijven in een gouden kooi…

Gevangen vlinders in een gouden kooi, zweven zo licht gracieuze pirouettes. Kus de vlinders cirkelend om je heen. Zie, de dwaallichtjes, stille vriendjes, roepen sterrenregen. Strooien de gewonde aarde in het rond. Tweezijdige bliksems als een zilveren sleutel laten niets achter dan het geluid van de stilte.…

Ik zit als een gevangene achter glas en dikke muren, de winter ken ik slechts van het naar buiten turen. Als een vogel die wil vliegen zit ik in een kooi te zwijgen in de stilte, aan weemoedigheid ten prooi. Als een monnik zit ik eenzaam in m’n cel, alleen een monnik doucht niet met verpleegsters; en ik wel.…

Hij sluit zijn ogen en laat gedachten zweven die zinnen vormen Soms willen woorden hele zeeën omarmen maar ook vaak de lucht Ook wel een vogel wordt in woorden gevangen in zijn haiku kooi maar hij laat haar gaan in ruil voor lettergrepen die inkt doen vloeien.…

In de kooi van dag en nacht, de kooi van de boodschappen, blikjes bier, de betere baan. In de kooi van het fotoalbum, van de liefde. In de kunstkooi, in de kooi van het weten: Sta op, grijp de tralies, haal de diepste adem en scheur je hart uiteen.…

Er is nog toekomst voor De Gouden Kooi, Want daar zou Wilders veilig kunnen wonen Temidden van dat handjevol personen Van ongeveer een soortgelijk allooi. Of sterker nog, ik neem aan dat de rest Daar al heel gauw door Geert wordt weggepest.…

"Ik hou van vogels", zei de man Terwijl hij weer een gevleugelde zijn vrijheid met kooi ontnam. En van alles wat de vogel maakte restte slechts zijn zang.…

Ik heb je in mijn hart gekooid voor het geval mocht je weg willen ooit maar je wil niet weg nooit…

Wordt dan voor immer mijn geboeid verlangen gevoed door een seizoen en door zijn kleur, is dit de kooi waarin ik ben gevangen, waar is het slot en wie ontsluit de deur?…

Rusteloze onmacht jaagt me de muren op in de kooi van stilte en eenzaamheid die me omwalt. De enige vluchtweg die me overblijft zijn de vleugels van de dood.…

afgesloten spijlen om me heen kan niet verder reiken ik zit in een kooi te jong om voor mezelf te beslissen waar ik heen wil en wat ik doe afgesloten de wereld wacht op mij…

Als ik in mijn kooitje zit en ik kijk in de lucht zie ik de andere vogels en sla een diepe zucht. De tralies zijn er altijd tussen hen en mij ik voel mij ongelukkig waarom ben ik niet vrij? Al was het maar een uurtje dat ik mijn vrijheid kreeg dan voelde mijn leven beter en niet zo erg leeg.…

Dit is wat ik weet Buiten is van niemand Dit is hoe ik heet Wat echt is en voort gaat is niet goed te zien want Ik leef in een zelfgemaakte kooi van ijs, wolken en verf Het zegt me is te laat Te laat voor spontane dooi Nu open ik mijn ogen en alles wat eeuwig leek te vriezen smelt.…

nog een laatste keer draai ik m'n hoofd richting de poort waar haar tranen een waterval vormen de draaikolk in m'n hemel kust een hel waar jij staat als een onbeschreven regel recht voor ogen loezend vergeef mij een beetje maar daar blijf dit geheel stil vlinder in een oase vol hoop en pulp de zotheid voorbij o oogst na regen…

alles oneven en straten praten alsof wij zijn vergaan wegen slijten dit evenwicht waarachtig vlucht de zwaan zich een weg sneller als het licht de negen blijft nooit een negen in de tornado elf af op afstand blijven vuurvogel rijm nog een gedicht waar wind fel langs wangen jaagt de vrijheid tilt geen gewicht niemand heeft het…

in een cijfer kan je niet leven het is om het echie zonder enige reden zoveel moord zoveel kerst zoveel gestoort vol van gerst zonder sonde mea culpa jij die wordt waar zeven orkaan naast orkaan zoveel moord zoveel crisis zowel zuid zoveel noord als alles uitvalt haal je water uit de sloot bessen komen later…

liever ben ik helemaal alleen zonder al die drukte om me heen beklim ik dan de hoogste bomen om rustig tot mezelf te komen mijn geest moet vrij kunnen bepalen hoe kan ik echte waarheid achterhalen mijn gedachten sterven dan zo lijdzaam zitten gevangen... in mijn eigen lichaam jij draagt op je borsten een sleutel van goud gebruik hem maar…