Alle inzendingen over Gletsjer Oerkracht

Ooit was in de loop der tijden ver voor mensenheugenis In een tijd zonder getijden aardgesteente in aeonen Rond de zon raasde een storm en op de diepbevroren bodem Permafrostbegroeide toendra's ijzingwekkend koude stenen Schuren rotsen grove scheuren in een gletsjer als morenen Bovenaards gesternte edda zwarte gaten diamanten…

de oerkracht van de angst glijdt als een trage trekschuit door het stil gevallen lijf denkt hoofd en dingen stuk wekt de geest uit een schijnbare slaap in de oerkracht van de angst valt het leven dood en ligt het ijskoude water dat het hart omsluit in de oerkracht van de angst…

De vlokken vallen laag na laag Een tapijt van kristallen Aan de bodem tot ijs verdicht Het schuift over een ruw bed Steen verpulvert in zijn stroom Zand, leem en keien -Die krassen in zijn flanken- Stapelt hij voor zich uit Smeltwater mengt zich door kruimels rots Hij rolt zijn tong van melk uit (Traag…Eén meter per dag is genoeg) Zo…

oerkracht knalt uit grond magie in heksenkringen toverchampignons…

Even waren we een superteam, met een onverslaanbaar zeker weten, moeders oerkracht bestaat echt, om nooit te vergeten!…

uitgeklede boom kale takken huiveren kwetsbare naaktheid winterkou kruipt in zijn merg hij droomt van lenteblaadjes Tanka…

uitgeklede boom kale takken huiveren kwetsbare naaktheid winterkou kruipt in zijn merg hij droomt van lenteblaadjes Tanka…

Fraai gesitueerd aan de route van die mooie Express der Tsaren Lijkt een vreemd oord Brede straten van West naar Oost naar Noord Met die lijn kwam de handel Russisch, Siberisch en lokaal; tijd stuurt mensen en trein Hoorn met oproep in te stappen; voorwaarts naar het eind- station, zo'n drieduizend kilometer verder- op…

Die door oerkracht Van het rotsmassief Is losgeraakt, Door gletsjerijs Naar beneden gesleurd Tot aan de plek waar ik woon - Je ligt nu in mijn tuin, Ik hou je tegen het licht En zie de levenslijnen Door je doorzichtig lichaam gaan - Je hebt aders, net als ik, Je hebt geleefd, net als ik, Hier komen we elkaar tegen En erkennen…

Dubbele ijspoort: water klatert meerstemmig: twee gletsjers samen.…

niet alles lijkt dood levend verschuift teloorgang wederopstanding diep verscholen oerkracht blijft eeuwig verbonden…

ik ben een uit een muur gevallen steen een uit de lucht gevallen meteoriet een zwerfsteen uit een gletsjer aan land gekomen opgenomen…

Een voetstap een spoor een vooruitgang Een ijsberg een gletsjer een waterval Een penseel een letter een woord Een gedachte een begrip een antwoord…

gevangen in het blauwe ijs het lichtblauwe ijs geen gletsjer die de stilte breken kan het smelt het druppelt maar het ijs breekt niet…

hoger worden de golven wanneer het tij oprukt springen durfallen zo hoog als ze kunnen tot de onderstroom ze tackelt en de oerkracht het geruisloos wint ©Lady Love…

smeltwater verdampt uit oud zeer in zachte loomte aan oerlandse oevers naar weleer vind ik het ketelsteen van mijn ondiepte waarop ik drijf als drijvende kracht als blijvend vergezicht nee, binnenlijf alsof morgenochtend reikt voorbij bakerland over het water naar onbetreden kust een gebed zonder begin, later einde en verder…

Vlug, klein, steeds in beweging, rusteloos en toch gestuurd een oerkracht stuwt hen voort. Overleving en saamhorigheid, met zo velen één groot lichaam tot het ongekende in staat.…

Koorddanseres op de spanne tussen dood en leven IJzersterk, de geest oerkracht om te leven Zo vaak balancerend op het zwiepend touw Nooit van het koord gevallen maar aan het einde aangekomen…

golven bepalen mijn zijn beukend geweld bulderend gedruis fluisterend rustgevend gedreven door een oerkracht en onzichtbare handen schier onbeheersbaar vormen zij mijn leven de zin ervan nog onbeschreven…

Zijn oerkracht vocht tegen de mijne. De verliezer is doodgegaan. De winnaar heeft gewonnen. Verslagen ontwaak ik, zwetend tussen droom en daad. En een illusie armer.…

fossiele resten van de wonden aan mijn ziel als scherpgekante stenen wachtend op de balsem der erosie ijskristallen snakkend naar het vuur dat ik zelf niet stoken kan gletsjer die geen waterval kan zijn ongeschreide tranen doen het meeste pijn…

Doorrotte maatschappij Die mij nog één keer Vermoorden wil - En mijn hoofd zo lang Al niet meer dan een kous Gevuld met de leegte van louter as, En zo vaak al mijn ik vermoord En wat er van mij restte Alleen nog maar een leeg Lichaam met naar ik bang ben Een onvermoede orkaan die met oerkracht Aan geweld langzaam in mij loskomt…

Een lust voor het oog en voor de mond haar lach uitnodigend haar verlangen uitstrekkend voorbij bergtoppen en gletsjers. Haar lippen ongeblust totdat zij de ware kust: een ijsje voor het slapen gaan om ’s morgens fris weer op te staan.…

De hoogste piek van stilte zal ik niet bestijgen, blijf steken onder de toppen van herinneringen, en zeil ik af langs de moeilijke paden van de mijmeringen, om over onbegaanbare gletsjers te verdwalen, langs goede bedoelingen die aan mij voorafgingen. tot in een eeuwig zwijgen.…

Zwijgend, hijgend, ademhappend val je terug op het bed Je borstkast zwelt en daalt terwijl je lichaam zwetend straalt Ik genoot van je oerkrachten daarnet, je kreunen en steunen je spieren die zwollen, taal even ongekuist toen je het loodzware bed hebt verhuisd…

een koelkast geopend het licht gevonden de eigen weg gevolgd in zwanendrift verstrikt de oerkracht gezocht kwetsbaar geworden nooit vergeven sommigen wel de veters losgetrokken die weer in de knoop geraken de friet gegeten het zout vergeten geen probleem…

achter de ploeg loopt een man golvend worden akkers geruld een sterke os doet zijn werk trekt door oerkracht de voren mensen en dieren wachten op de rijpe maïs van het veld generaties lang zwoegen in de keerkring van tijd Naar het schilderij van Juan Miró…

Alleen nog de adem van warm verlangen wanneer ik je dan zie het bloed dat gonst de huid die gloeit een menigte magneten noem het liefde of lust oerkracht of begeerte het valt niet te negeren de heimwee die toeslaat als je dan toch weer gaat wie kan zijn zon missen alsof het leven je verlaat…

zie hoe het huist danst met gordijnen nog in de sponning overrompeld door oerkracht op de schaal van richter met golven als buren blijft de bestemming onbekend met foto's nog aan de muren op weg naar niemandsland zal het neerstrijken daar waar het land hoger is zal water zich terug trekken naar daar waar het vandaan kwam…

Hoofd op hol Gedachten die Zichzelf niet Meer bij kunnen Benen, de wereld Die doordraait Net als ik - Ik vlucht naar Die ene plek Waar ik als Kind al zo Graag kwam - Midden in de Dennen van Emmen Liggen ze, opgestapeld Door op het oog Onmenselijke oerkracht Ik raak ze aan, een Voor een, word Langzaam weer rustig…