Alle inzendingen over Gloren

zoals ik je aanraak voel ik de morgen altijd weer anders gisteren niet als vandaag de morgen is broos vol van verwachting vogel in het ochtendgloren telkens een nieuw lied dat alleen al is poëzie…

rivier boven de bergen schuift het oog van de zon de bron rijzend uit de zilverblauwe rivier peinzend rust mijn oog op het watervlak wenend om de schone lelies die zijn gebroken om haar witte hart dat voor de wereld niet bestaat ontwaakt, blij ontwaakt omdat de roos van Sharon waakt in onze tuin mag gloren…

is verdreven waar de zonnestralen komen maakt een eind aan vele dromen en het gloren zal verzachten welke de natuur weer brengt op krachen…

Nacht'lijke demonen verdwenen, verloren door ontwakend gloren hun duivels gezicht.…

Geen geraas deze morgen alleen geruis en gekwaak zachtjes nog voorzichtig en gezoem huidbedwelmend gestreel van achtergebleven engelen een gewaad dat in de doornen steken bleef en het lekte verholen uit vissen spartelden op de waterlijn en hapten ademloos toe het was de stilte vlak voor de verdoving…

Is er niet altijd tijd voor strekken, goeds uit jezelf en anderen, gedachtekracht om als brood bij 't gloren te verstrekken. Gewoon die ene dag die je opstaande niet langer meer ducht laat staan niet voluit vrij wilt beleven niet langer ontvlucht. Wat geeft voedsel aan je denken en kun jij ons schenken.…

Laat de nacht nog even duren Laat de ochtend nog niet gloren In duisternis kan ik je vinden Zo direct ben ik je kwijt…

Ik ben gloorsnikkend gloor, gloort het gloort de snik valt open glorieus als een dag van honing beloftevol mistig het vermoeden…

Het gloren dauwt duister uit nacht zo zuiver dat licht zichzelf vindt in tranen die trillend vergaan tot ochtend ontwaakt in hun adem…

een Vlaamse Gaai is ons geboren hij peuterkleutert in de tuin er zitten donsjes rond zijn oren waardoor zijn toekomstkleuren gloren van hemelsblauw tot donkerbruin…

Het gloren van de zon en de warme, allesomvattende liefde komen naar je toe, aan het einde van jouw leven, wanneer blijkt dat je alles wat je in je had hebt gegeven.…

je lijf vraagt vandaag niet veel het mijne evenmin slechts een ogenblik verstrengeld in elkaar tot de dag het gloren kraait de merel weer zijn deuntje zingt…

Ik omhels je Met duizend armen, Wolkenlucht die Het steeds vaker Aflegt tegen de Zonnestralen die Je indringend doorboren - Hier begint het ochtendlicht te gloren, Wordt in wolken en zonneschijn Mijn nieuwe dag geboren…

Leeg het vel papier evenals gevoel dat in mij huist kent de ochtend geen gloren noch een blauwe lucht daar ongeweende tranen stilletjes zijn blijven hangen in het donker van de nacht…

geel en warm licht en helder onmisbaar aanwezig altijd hoog een gouden boog eigenwijs een baan onzichtbaar in de nacht zilveren sporen ochtend gloren geen woorden maar daden gelukkig…

t is eindelijk de dope die als een zwerver mijn bloedbaansteeg verovert en zacht ween ik bij het gloren van een nieuwe dag vol heerlijke leegte o leven genot en sst zzzzzzz zzzzzzz zzzzzzz…

laat me zwemmen in jouw ogen vang me met jouw vlindernet door de schoonheid meegezogen versier me met een veldboeket vind me in het ochtend gloren zoen mijn lippen urenlang door de liefde uitverkoren samensmeltend bij zonsondergang *…

Bij het gloren der dageraad verschuift de steen Het duistere kraambed waar zij geboren worden En zo ook nu weer er een nieuwe dictator verscheen Hangend in besmeurt Batik, Gezogen aan uitgedroogde borsten Huiveren schrale baby's…

vandaag geen woorden voor het licht laat het gloren onuitgesproken en ook geen woorden voor mijn lief laat haar liever nog wat dromen nu zij nog roerloos naast me ligt in het pure wazige ochtendlicht mijn zinnen nog zachter dan zacht ten volle met haar versmolten…

De geldpaleizen gloren in het Noord-Atlantisch licht. Winst en verlies staan in de onbehouwen ziel gegrift van deze warse stad - alleen met wind en water. --------------------------------------------------- uit: 'Vermiste stad' (2004)…

En tot mijn spijt zie ik ook deze maand geen vrede gloren. Gelukkig staat de farmacie niet stil: straks slikken wij massaal een vredespil –…

Ik heb mijn hart in het geheim verloren Aan een helaas reeds lang gehuwde vrouw En al blijft zij haar man ook netjes trouw Toch lijkt er nieuwe hoop voor mij te gloren. Want op z'n minst kan deze blonde schone Zichzelf voor mij wel even laten klonen.…

Als schemer dagen kleurt vecht dan tot nieuwe hoop weer zal gaan gloren. Pijn langzaam zal slijten vragen zijn ingevuld, alleen herinnering wordt gedragen. Zal de zon gaan schijnen ook je weer verwarmen licht zal je liefdevol omarmen.…

Na onweer, donder en bliksem, Waarin ik in een flits In al mijn zwakheden Werd vastgelegd, Mijn ik teruggebracht Tot het kale zelf, Begint het licht te gloren, Heradem ik licht en lucht, Word ik elke dag opnieuw Gezocht en ook gevonden, Elke dag opnieuw geboren…

't Zijn niet de minima, die lijden pijn Er gloren bovenwerelds witte boorden die tot voor kort tot d' onderwereld hoorden…

het zijn de vogels die me door de morgen loodsen het gloren van hun kwelen is een streling op een vlies in de stroming van de klinkers trilt de dag nu open de drilboor van de straat wiegt de vleugels van een koor als het wit van zilverreigers verdrinkt in hete wolken klinkt de morgen zwart van troost…

tijd geeft geen weg terug gruis kraakt na tot stof een spinnekopmolen draait snijdt klappend met de wieken kil dwars door de lucht wind fluistert een prevel iets kwelt verbrand doofstommer het koren dagelijks voor het gloren hoor ik het ploegen van andere akkers zo triest zo triest geen kleine tjilpje van een gevederde vriend…

Deze nacht draagt een mantel zij bedekt duistere uren haar kraag sluit kou buiten knoopt dageraad dichter verscholen sluipen zachte zinnen nader tot het gloren doch donker denken wordt niet lichter draai me om kruip diep in de jas die nog wel past…

omweef jouw zachtheid in het dansgedwarrel van stervende bladeren aanschouw er leegte door het verbreken van tastbaar houvast omsluit het gloren in amper licht gevoel als een duistere kus die bekoren wil en berust gelaten waar kwetsen vervaagt dans het gedwarrel van stervende bladeren…

morgenvroeg dan wek ik jou bij het gloren bij het krieken morgenvroeg dan wek ik jou zonder kus zonder voelbare streling morgenvroeg dan wek ik jou ‘k kwinkeleer mee in het morgenkoor samen met de merels de winterkoninkjes de vinken en de zanglijster vroeger was er ook de nachtegaal die meer dan driehonderd liefdesliedjes kon zingen…