Alle inzendingen over Gouds bier

Alles zindert, alles schittert in de gouden zonneschijn... zonneschijn, zonnebril, zonnebloem bij 't ontbijt, bij de tafel bijgezoem warme avond, horizon, gouden bol parasol, terrasjes vol, cholesterol. Elke oogopslag betovert, elk ontwaken is haast een feest als jij terug bent, zomerke terug van zolang weggeweest.…

de goud- doordrongen dagen die nu komen en mij zomaar het rijke plukken geeft...…

als bonbons Niet te versmaden beschermt de garde Als lymfeklieren het offeraltaar je mond Gouden kelken blinken de malende kiezen De schatkamer verscholen als je hart De ziel van haar schaduw ben je zelf…

Je lach die met goud op je gezicht was geschreven herinner ik me in flarden, vaag en altijd maar even Je naam daarentegen met mooie grote krullen geschreven is me tot op de dag van vandaag altijd bijgebleven…

het goud dat jij mij wil geven kan ik je niet terug geven het lood wil ik je besparen het zou je te zwaar wegen daarom laat ons samen graven naar een echte ader het zal ons veel leed besparen…

Liefde is als een vallende waterval Als de gouden stralen van de zon Liefde is als een helder kristal Als de verse grassprietjes van het gazon Liefde is als de prachtigste vlinders Liefde... is eindeloos…

In vriendenkring drink ik de gouden wijn. In eenzaamheid ben ik bedroefd en ween. O arm aards dal, waar 't onbestendige standhoudt. Het beste is hier: altijd dronken zijn.…

Zoektocht door intellectuele oude plunje van vele denkvermogens Tussen een mengelmoes van edele en onedele metalen schittert de Hemelse diadeem met Edelsteen het goud uit de rotsbedding.…

Van die kleine dingen onbelangrijk als ze schijnen zullen de zon net iets mooier laten schijnen, de kleine dingen op deze aard, zijn veel, veel meer in gewicht waard, dan goud ooit doen zal.…

Als virtuele miljonair Met gas diep in de grond Is Groningen wél kerngezond Maar financieel geen megaster Het siert slechts Hóllands dochteren Dat vluchtig goud uit Slochteren!…

waterdruppels zilver op een blad verdwijnen in niets alsof niets was woorden goud in een gedicht vervliegen in niets alsof niets was als wij zoveel verder vliegen dan niets onhoorbaar stil is de lucht…

uitgeschreven dromen in een envelop geschoven worden meegegeven aan de wind opdat wolken de innerlijke leegte zullen verdrijven om de zon te omarmen ochtendgloren kleurt goud…

Span van jou naar mij een prachtig gouden lint en vlieg dan naar het hemelhuis, waar steeds iets nieuws begint.…

In de zelf vormgegeven tuin vol bloemen, beelden en smalle paden en gestaag opgeruimd bouwpuin ontkiemen onze goud gele zaden…

Al zou je me kraken, je krijgt me er niet onder: - Ik neem de gouden, of ik ga dood! - Ai! fideldom dideldom dijne, Het is te heet voor de zwijnen! Hier gaat het nou om de pantoffel! Bij alle geplukte en gebraden kapoenen, Al kookt ze mijn kuiten tot watermeloenen En mijn hoofd tot een Duitse kartoffel - Jan hagel! Jan salie!…

Een spinnenweb en rafels goud, de winden dansend langs de wegen, het fluisteren van de avondregen en staks weer dagen bitterkoud. Toch wil mijn ziel van vreugde zingen, ook om de herfst en al die dingen.…

je vonkte gouden regen rook naar zomer strand en golfjes zee die pure volheid van het leven toen lach en ogen stralend in een zoen ik nam je mee de wereld in doldwaas verliefd op jou mijn eigen griet we zijn gaan lopen naar de horizon dansten schaduw in het rode avondlicht ik wist nog dat de hemel kierde toen ik jou zacht kuste…

in een witgeschilderde bus achter geblindeerde ramen wordt hij binnengereden hij kijkt me aan ik kijk terug en zie zijn geschokte kop ik schraap mijn keel zijn metalen kunstbenen zuchten en slurpen alles zucht en slurpt in de ruïne hij aait de hond en tast naar emotie hij verween in een zoekgeraakt dossier zonder benen treedt…

Wij speelden altijd samen Over onze gouden velden De avond valt het licht gaat uit Wij samen als twee helden Gitaren in de aanslag Een prachtig samenspel Zachtjes aan snaar voor snaar Volmaakt geluk, dat wel. Wij speelden altijd samen Over glanzend koren Een lied alleen iets anders niet waaraan wij ons hart verloren…

leven uit de bron mijn nog lichte huid gewoon een plaatsje op het strand met zee en golven bij de hand geen overlast van een druk terras maar stilte puur natuur vanzelfsprekend wel een schermpje de wind is nog wat guur de scene inviteert tot spelen van het schelp en waterspel de stroming snel het zand wat traag de lucht is goud…

In de stralend gouden avondgloed van Aelbert Cuyp dromen de koeien als antieke goden. De spiegel van het bergmeer opent het binnenste zien. De hemel en de aarde rusten in elkander uit. Men zou wel willen lopen over het gele water en zo de wolken raken en nooit meer ontwaken.…

Zo klaart de lucht weer even op, de wolken drijven voort met gouden rand.…

Zachtjes knijpt hij in haar hand en fluistert haar iets toe. Zij lacht ietwat verlegen en antwoordt onopvallend: 'Je weet toch dat 'k dat doe'. Kerkdeuren zwaaien open voor bruidegom en bruid. Kwistig wordt er rondgestrooid met wensen en met rijst. De bruidsmars weerklinkt luid. Zij ondersteunt zijn arm, 'Doe jij maar rustig aan'.…

Vanuit een gouden kooi keek een kleine blonde prinses vol overgave, door tralies heen, zo was ze immers nooit alleen. Hij had van haar gedroomd kuste haar wakker uit haar droom. Dromend van jaren liet hij haar bij hem sparen. Totdat ze naar uitendelijk de opening vsn de kooi zocht.…

Heb wel naar de wolken gestaard het laatste uur, waarneembaar als een lichtflits gaat het warme licht naar zolder, herinneringen maken dat windstoten, bij momenten het kaarslicht doven het is vrijwel bar koud hierboven, als duizend goudene sterren fluist'ren ze een wondermooie droom.…

ringen vulden het beeld handen verstonden een gouden koets reed wat God had verbonden ze juichten geluk voor zichzelf het meest het zijn figuranten dus niet op het feest de wereld kon zien hoe de prins wakker kuste wat niet werd geweten en voorlopig moet rusten ze dansten de toekomst zij en gemaal van geen kwaad het paleis was lang…

Dus ja, het is waar dat liefde, die onzichtbare gouden draad, bestaat en een mens zovele jaren zoveel sterker maakt!…

kooi, ja kom uit jouw gouden kooi.…

irritant geleuter over zonde en de hel je trekt gevoel in kippenvel en streelt mijn koude rilling je brengt hitte in het spel kust zo heerlijk fel kleding is verspilling groen wordt roder in het paradijs de appel is gebeten de slang sist snerpend het ultiem bewijs schaamte wordt geweten de vinger is geringd handen zijn gekozen goud…

weerbarstig krult het haar groener buigt de wind ogen komen bomen tegen dwarse schijn verblindt gedachten zweven zonder toe te geven met hun schaduw op de vlucht licht schreeuwt opgelucht geen spinsels uit een gouden droom ik ben gewoon een vriend die boomt over gedichten de zon lijkt lichter als het donker wordt de rode gloed…