Alle inzendingen over Grijs gedraaid

jij was mijn hit lange tijd de nummer één een klassieker uit voorheen ik heb je grijs gedraaid in al mijn vrije uren de muziek met jou het genieten van je stem zou eeuwig kunnen duren nog zet ik je op met alle krassen uit ons leven de groeven in het bakeliet zijn heel gebleven…

gedraaid om op te gaan in andere gezichten met een gelijk repertoire met valse toonhoogten.…

Het begin is tevens het eindpunt een oude plaat waarvan de groeven krijsen nergens hun rustplaats gunt, verdiept in namen van getrokken voren het zwart van de fictieve tijd rent door tot in het duister is versleten, alle opinies van de wereld draven door details worden in herhaling grijs gedraaid in het zuiverste moment van oorsprong…

moe gestreden door eigen religie scheidt de ziel zich van mijn wezen construeer ik zo een soort antipathie wat menig mens zal doen vrezen blik ik in mijn eigen kathedraal zie het zwarte aan de macht beeld dan een vertekend verhaal zo draai ik mijn rondje in de nacht kom vanuit de afgrond opgestegen en dans over grijs gedraaide platen…

Het orkest stort in een grijs gedraaid en krakend verleden met als enige zuivere van die avond een traan gevuld met het stille verlangen naar die laatste symfonie…

tussen grijs en grauw brengt één ijspauw kleur in de morgenstilte.…

Een rode draaideur zonder stilstand dol gedraaid van het gedrentel…

Het was een extreem nare, kille winterdag vond de Generaal, die het slagveld overzag. Kleine wolkjes verlieten telkens zijn mond als hij bevelen naar zijn manschappen verzond. Toen de artillerie gaten in 't ruige grasland boorde en hij niets anders dan ruwe kreungeluiden hoorde zaten zijn gedachten, zoekend naar rust, aan de kust. Op een golf…

Ook wil hij dat ik me in latex hijs maar dat wordt me nou werkelijk te grijs!…

gevlochten manden werden gevolgd door het losse gejuich van meeuwen die de tijd spoelden met wit en grijs om daarna weer traag te ruisen als liefdeswoordjes je zwenkte naar de zon hoog op het houten zadel en ik ademde met je mee steeds zwakker in verbeelding…

Je zal toch maar zo’n grijs bestaan moeten leven.…

De knoop In elkaar gedraaid Gekronkeld Strak getrokken Onzichtbaar Eindeloos Verstrengeld Onoplosbaar?…

gedraaid, gekruid gehaktbal, drie beschuiten theetje drinken, daarna in plakken is er geen terug…

als van fluweel aanschouw ik je rondingen die zorgvuldig in elkaar gedraaid samenkomen tot het hart van jouw schoonheid…

hier is de wereld klein er staan muren rond onneembaar zonder moker die geen mens meedraagt voelen wij ons veilig, wij zijn een eiland en jij ergens anders hier worden platen gedraaid grijs en wijs en versleten klinken hier de oude echo's van eigenzinnigheid, wij weten van het weten wat er te weten valt en als wij dan plat gaan voor…

het grijze van de ochtend bleef de dag lang hangen in een onbestemd verlangen tot ik plots een maarts viooltje zag in het wit (waarschijnlijk wegens sneeuwgebrek) er verscheen een glimlach op mijn gezicht een grijze dag plots opgeklaard…

Lucht naakt het water waar de einder ze vergrijst oplossend ineen.…

ik loop de ondergaande zon tegemoet de mist plakt aan mij als natte lucht mijn haren hangen als slierten zeewier langs mijn vermoeide gezicht mijn kleren wapperen als zeilen in de wind wolken hangen uitgerafeld in een stille schemering de lucht een baldakijn van grijs in 't westen een smalle strook oranjerood met een vage streep blauw…

Je trekt je sokken uit, ik de mijne je ontkleedt je kleed zie bloot getrokken lijnen in het grijs je haar strengelt zich schaamteloos om het mijne heb meer gezien toen ik niet meer zag dan me lief is overviel mij de streling van een onvoorstelbare zachte wind…

flarden grijze mist dwalend, soms zwart versperren de weg naar herkenning woorden, zijn leeg vormen geen stroom kabbelen weg naar vroeger de uitgestoken hand zweeft doelloos blijft steken als een wapperend blad kijken, en niets zien luisteren, en niet gehoord worden maken de dagen tot ongekende eenzaamheid. voor jou....voor…

mensen kruipen weg in jassen grauw en grijs hun kleding ze sjokken in hun tredmolen van werken en van sleur zo kort de donkere dagen energiepeil staat op nul waar zijn de zonnebloemen de onbezorgde zomerdagen ?…

ze beweerden dat het leven een toverbal zou zijn voorzichtig lik ik het zoete rood geel en groen volgen opeens wordt alles grijs in mijn mond bah, wat vies de kikkerprins sabbelt op een gouden knikker…

Mijn lief houdt niet van ‘t grijs van regen, mist en aanverwante narigheid, vandaar dat ik stil dichtend prijs dat schitterende, zij het doorgaans natte, grijs.…

Niemand hoort hier thuis, in deze wereld van grijs en gruis. Ik verdwijn onzichtbaar, in achtergrondruis.…

gewaarschuwd hier wordt over de dood gepraat aan het waardig sterven gewerkt en niet rond de hete brij heen gedraaid…

Hoe adembenemend, de schoonheid van een kunstig gedraaide drol.…

een condoom barstte in de nacht wij waren jong nog destijds en jammerden zacht om het kind van de rekening uiteindelijk werden wij de trotse ouders van en hebben menige was gedraaid…

er nog even niet zijn als ons lief geheim dat meekeek in de blikken van onze ogen lachte in samen plezier de tijd heel vaak met ons deelde ook al was die helaas niet van hier waar gedachten afstand en tijd overbrugden stond ons paradijs waarheen wij altijd konden vluchten als de wereld ons overweldigde met veel te veel grijs…

De dagen zijn niet te beschrijven kleurloos, grijs, ja bijna zwart angstaanjagend zijn de uren die bezit hebben genomen van mijn hart. De wereld is zo klein geworden het zicht wordt kleiner dan klein opgesloten in treurige herinneringen het hart dat huilt van doorstane pijn.…

Begin februari begonnen met een lach een pril zonnetje een zonnige dag Maar plotseling alles vervaagd een mistige blik die om lente vraagt Het leek zo mooi een nieuwe tijd nu alleen een grijze massa die alle vreugde mijdt…