Alle inzendingen over Handreiking

Het is zo makkelijk om neerbuigend te doen, het is zo easy om weg te kijken, het is voor de hand liggend om hatelijk te reageren, blijkbaar zitten die emoties bij mensen aan de bovenkant, maar toch: vraag ik me af, hoeveel een compliment kost, hoeveel moeite het is om iets aardigs te doen, hoe knap het is om de hand te reiken?…

Reik me je hand dan geef ik de mijne want ik kan het niet alleen Maar pas op, want als je mijn hand neemt en ik trek te hard, sleur ik je wellicht mee, maar, reik me je hand want ik kan het niet alleen!…

Kleine hand Die naar de grote neigt Om dringend te ontvangen Wat het nodig heeft Handreiking voor deze tijd: Mobiele onafhankelijkheid…

De vergezichten hullen zich in nevelen voor wie ze met mij wil bewandelen. Deze weg ga ik alleen; het einddoel is te zoet om te delen.…

Zijn hand strekt zich naar mijn wang als vleugel klaar om op te stijgen in een kleine aaibeweging van mijn adem deze liefde neemt hartslag en longen eruit hij leest en leest en leest en zegt dan: toch, schrijf mij een gedicht.…

ik sluit mijn ogen en wacht tot kruimig geruis mij raakt licht gaat sneller dan geluid, ik vertrouw liever op de tast en neig naar een handdruk in luchtledig vlees en bloed straks is het nog te laat en heb je me nooit gezien dan snijdt een witte striem dwars door kalm hemelzoet…

Je weet niet wat het is om met gevaar voor eigen leven rond te dobberen op die zee, die beangstigend diep is, terwijl je dorst naar water en hongert naar voedsel en niet zoals jij mokt omdat het bierkrat leeg is en de paprikachips op zijn Je weet niet hoe het is om huis en haard te moeten verlaten, om je familie in de steek te laten op…

en dan rollen er tranen zijn ze van jou of zijn ze van mij tranen der herkenning het diepe gevoel van er alleen voor te staan ze is maar één telefoontje ver…

een staart en dan haar vader meisjeshandje in grote mannenhand samenlopen van verwachting tegen de wind in die rode vlieger naar de hemel blaast zie haar handjes voorzichtig papieren boodschap vouwen om de vliegerlijn - hoor hoe zij de wind smeekt om hem mee te nemen- hoog - hoger dan hoog waar afstand niet langer dan een handreiking…

. met voeten in stoppelriet buigt zij haar geschaafde rug over het water voor jou en mij .…

op het natte asfalt een foto in zakformaat de vrouw houdt het kind vast achter haar de man met een jongen aan zijn hand gestolde ernst in een zwart-wit ogenblik handreiking aan een verwaterd verleden…

Dankzij een handreiking van thuis. Hopend dat ik sneller genees. Want lopen wordt mijn uitvinding... Ben al op zoek naar een fysio. Stiekem denk ik aan een prothees. Als mijn netwerk nog maar beweegt: 'Slimme Leen neemt weer de benen.'…

Ontmoeting Herkenning Vertrouwen, warmte, energie Crisis Handreiking Alles of niets vriendschap Geen keuze Vriendschap verlangt of verwacht niets Onverwacht Pijn en verdriet Loslaten Ontmoeting Ooit weer Eeuwige liefde Vaarwel mijn verloren vriend Tot ooit…

Ik maak schaduwen zonder einde handreikend omsluiten zij mijn grenzeloosheid ronder dan de aarde De ruimte binnenin is groter dan ik ben het overstijgt mij hemelhoog dieper dan de zee Vrijheid heeft een prijs ik betaalde de veerman nog steeds achtervolgt zijn hoongelach mijn dromen Ik neem het voor lief…

kinderlijk en wat plechtig kust zij licht de envelop als bezegeling voordat deze in de bus verdwijnt door gedachten aan wat komen kan raakt ze in een aangename roes klein gebrek is geen bezwaar, had ze nog geschreven haar handreiking om hartstocht weer in huis te halen niemand is perfect gelukkig…

Je ogen Een doorgrondelijke blik op mij gericht Verbondenheid Gevend, vragend om vertrouwen Alleen de liefde In stilte de handreiking Vragend, neem me mee Doe het voorzichtig maar neem me mee Mijn aanraking Jou ontvanging in vertrouwen Je wil dat ik je meeneem Voorzichtig maar stop niet…

ik wil perspectief geen vergelijk dan blijft de horizon nog buiten mijn bereik diepte om in te verdwalen een handreiking die het beste uit mij kan halen licht en schaduw in scherpe contrasten om nog nauwkeuriger op mijn grenzen te passen mag ik jouw warmte als mijn rode draad een horizon die liefde in perspectief nog open laat…

Met een enkele beweging Die niet valt Uit te leggen Vertelt ze meer Dan dat ze Ooit zal zeggen Een simpele handreiking Een spontaan gebaar Doet onverwachts Iets met je Plots is het daar Die glinstering Die vonk Die je zelf Nooit had bedacht Slaat je harnas Voorgoed weg Maakt dat je Je open stelt En heel lief Naar haar lacht…

Boven de doden staan, een handreiking naar het eindig, zoals ze vroeger leefden, zijn de overlevenden van nu, hun schaduw gisteren verweten, draagt de baar in eigen zicht, en zonder het te weten, schijnt de zon in ieders graf, de dood als maatstaf werd gemeten, werd voor hen, die de waarheid hebben voorgeschreven, de grootste straf.…

Bedwelmende weelde als een handreiking voor de zon. Het landschap aarzelt onder haar gesternte, spiegelt hoop voor verlangende levens. Ze waakt voor de geduldige lezer gaat onder als de dag voor de nacht vlucht. Een deken voor je wensen om in te wonen, om in weg te kruipen. Verlossing is nabij.…

een kind van het licht beschadigd en vermoeid bidt het bidt naar de zon hoe maakt het kind de oversteek zonder de handreiking van een brug naar de woorden?…

Misschien in een droom een handreiking die waarheid brengt, misschien het geloof dat naar zekerheid reikt.…

het is als het verbloemde sjansen van dichters een tonen om het tonen in tonen die blijven soms hangen op zekere hoogte in zich gekeerd met schroom die geen handreiking doet zo gaan onze paden zijdelings samen en wijken uiteen waar het woud dichter wordt er wordt zoveel geboomd en ook nog geschreven het ontvangen vaak niet…

De droom van het eens iets zullen worden, iets nieuws te gaan doen, me te onderscheiden, het verschil uit te gaan maken; de droom als drijfveer, de ambitie als onuitputtelijke bron van levenskracht, als anker, kapstok waar de tegenslag van onderweg geparkeerd kan worden, die droom als baken, als hersenspinsel handreikend naar een betere…

Omdat ik niet wil struikelen over jouw stilte over het gat dat jij bent in mijn duisternis zal ik delen hoe het voelt met jou weer een onmogelijke berg beklimmend met jou al lang geleden weggegaan Ik wil niet dat mijn leven geweven of gekozen wordt uit pijn die ik verberg uit brokstukken van mezelf uit jouw stem die in jouw slaap roept…

Geruisloze handreiking. Als een speld in een hooiberg. Verwelkom je mij in het schilderij op de gang.…

Boven de doden staan, een handreiking naar het eindig, zoals ze vroeger leefden, zijn de overlevenden van nu, hun schaduw gisteren vergeten, we dragen de baar naar eigen inzicht, en zonder het te weten, schijnt de zon in ieders draf, de dood als maatstaf wordt gemeten, werd voor diegene, die de waarheid denkt te hebben geschreven,…

Een handreiking aan wie het ziet. Tijd om dingen bij hun naam te noemen. Overtolligheid in de ban te doen. Volop puur te ademen. Straks zal er weer een lach uitbreken: de aarde is ook een aardige mop!…

Sleutel Innerlijk gevoel achter tralies Verlangen in mijn lichaam Liefde opgesloten in mijn hart Voor jaren die voorbij zijn gegaan De handreiking is afgeslagen Het verlangen blijft onbewogen De zorg kan niet weg De troost staat op barsten Er is niemand die het ontvangen kan Er is niemand die het krijgen mag Mijn hart zit op slot…

Geïllustreerd in mist met sterren door lantaarnpalen verplaatst jouw verlichte glimlach in de schemering met jouw schaduw in het aanstaande donker theater voelt je vredig stralend gelaat als verrijkt handreiking.…