Alle inzendingen over Heelal

om jou draait 't heelal waait de wind spreekt van jou overal ik ware schallend koper of een rinkelend cimbaal laten we dus, m'n liefste nog wat zitten op de trap met die klad zon als gezelschap en ontmantel je in mij want nu zien wij nog door een spiegel, in raadselen maar straks van aangezicht tot aangezicht.…

Ik weet van een hogere wereld, van geesten van het land aan gene zijde en ik klim doorheen miljarden liter water opwaarts weg uit het Atlantis van dit heelal.…

Met brede armen luister ik Met handen vol groene oren Veelstemmig gefluister van pluizen Fijne sporen geluid op de bank Een vrouw en haar dochter kijken rond, het meisje tuurt en zegt met wiebelende benen Ik word mama net als jij met een papa en een kind dat dit het mooiste plekje vindt van alles, heel de wereld, het heelal * Het…

. ----------------------------------------------------- uit: 'Te voorschijn schommelt het heelal',1988.…

verleidelijke dromen naar onbekend verblijf, ver weg in hemelblauw, onder weidse sterren, verwonderd schittert maanlichtzilver, toont heldere, kristallen bronnen vol onbekende maar welluidende woorden, elk synoniem voor lange, mooie zomer kruidige geuren proeven in weids heelal, blijven dromen van lente, zomer, herfst tot roestige bladval,…

'k Zag op: - der bergen grijns stond stram in spot, De zon joeg juichend door het wijd heelal En lachte mij tot schreiend kind, tot zot! Ach - 'k droeg een korrel zand! Geen godsvazal Was 'k meer - voor wie? voor wat? Ik zag mijn lot, En snikkend - lachend, vond ik 't pad naar 't dal.…

Het dak z'n magere vinger wijst naar de uiteinden van het heelal waarmee het slaperige dorp het verleden herschrijft gedoopt in de roerige inkt waaruit de echo doorklinkt en oude teksten boven deuren langzaam vervagen.…

geheimzinnig schitterende woeste zee Wolkenlucht kleurenspel zomaar in beweging gezet Welige vormen welke ogen als een zacht donzen dekbed Hoor die prachtige vogels zwevend spelend zo vrij Veertjes zo mooi van kleur hun fluiten maakt mij blij Voel de warmte van de zon koester haar zachte stralen Zie sterren aan de hemel staan een heelal…

jij vroeg iets in dit heelal in het niets komen wij nog in het vrij zijn op de fiets in holland dat lage land waar de heilige alpen het water heen sturen turen naar de diepte wij riepen om waarheid in dit leven gaven bestaat niet zegt de menigte de onwetenden de genen die niet kunnen wenen vergeven het is een verhaal in de nacht…

Vertel mij zodat ik mij laat leiden in de stille traagheid van heelals getijden om mij gedragen te voelen als een Goddelijk kind dat met dansende klanken het leven bezingt.…

Dan staan we op 't laatst in het heelal, verbijsterd Dat zoveel schoons als toch moet zijn, niet blijkt: Wij voelen ons gelijk een boom, geteisterd Door wind, weer, bliksem, schoon hij niet bezwijkt.…

glansloos een brug over het diepe water Er ligt een wenk voor later verzonken in het golvende getij waar parels zich nestelen in het gevlei van een schaduwloze maan en de zon die vlammende tongen spuwt Jouw hart schuilt in de stilte van een naamloze God die jouw naam schrijft met cilinder en as met meetlat en passer in het oneindig heelal…

Het licht laat dolen door de toekomst van het heelal, ze ontleent de eenvoud aan de betrekkelijkheid en los van zelfgenoegzaamheid,. Ze steelt het vuur uit vruchtbare grond voorbij de norm en middelmaat, ze heelt de aarde tot onbewerkt gebied, doceert het medicijn waarmee de liefde wordt verrijkt.…

Er trilde een spanning alsof de aarde bleef stilstaan op haar weg door het heelal.…

ik weet wel een klein beetje maar toch niet al te veel wat kunnen jullie zagen over sterren en heelal het lijkt me wat te moeilijk dat moet je mij niet vragen ik had het soms wat lastig met opletten en scoren zo waren mijn rapporten ronduit, meestal slecht bergen en rivieren lopen steeds aan mij voorbij en ook geschiedenis…

nutteloos met vrijloophoek bijna haaks nergens snijdt het aan kanten wind steekt op maar er valt niets meer te ontwaren zelfs de takken laten hun dood vallen ***** ooit dwaal ik over deze wereld het licht uit de ogen ontnomen beschonken gespeend van leven mijn naam afgenomen vrij finaal in alles zwelgend zwervend als een foton het heelal…

Zij is het, de moeder van alle moeders, Zij is de bron van liefde in het heelal. Wanneer mijn eigen tijd gekomen is, is het met haar lief gelaat voor ogen, dat ik in haar zachte armen sterven zal.…

Het heelal leek alleen nog uit jou en mij te bestaan en er fladderden vlinders op en neer vanuit onze harten, dacht ik, want in feite fladderden ze alleen vanuit mijn hart.…

ik was volledig totaal kalm, rustig, geen rimpeling angst ik legde me op bed en kromde me tot de foetushouding de houding welke ik nooit had geambieerd, maar toch verkoos voor de naald was ik niet bang, nog minder voor de dood want die dood betekende voor mij een nieuw begin natuurlijk niet in een hemel, laat staan de hel ik ging naar het heelal…

in een wonderlijk licht stond het hele heelal een grote ster flikkerde boven een schamele stal een lichtend teken dat het Kind werd geboren die aan ons allen op aarde zou toebehoren….…

angstig kropen dieren in ‘t veilig hol ‘t Vagevuur bleek echter niet coulant alle aardbewoners betaalden hun tol Toen brak het grauwe gedonder los bliksemschichten leidden hun hel in Heel de wereld naderde ‘t total loss almaar meer bleek ‘t het eind begin Grauw gele lucht verlamde ‘t land sinistere stiltes tussen donderflitsen In het heelal…

De tijd verontachtzaamt, namen, woorden vervlogen betekenisloos voorbij de horizon. Zeeën, oceanen droog door land omrand in ledigheid. Vele wegen bewandeld, naar eer en geweten gehandeld. Als mens eindig en hiermee voortdurend in strijd met verdraagzaamheid en ook leed, zag men kleuren in een zeepbel en onderwijl vluchtte men ontheemd…

Als de zon zonder heelal En voetballer zonder bal, Als nacht zonder de maan En uit zonder aan. Als een deksel zonder pot En de sleutel zonder slot, Als het concert zonder band En een film zonder end. Als een ouder zonder kind En een storm zonder wind, Als een lampje zonder licht En een ge zonder dicht.…

Zo blies jij ook de mens de levensadem in - denkende schakel in een eindeloze keten: lichtvonk die tot de stof is ingedaald, vandaaruit weer omhoog streeft naar de bron, als een Voyager die naar de verten klom - zijn blindenstok tast in het heelal.…

bomen vangen veel wind het tegengif van de dood begint mythische jagers positief blijven ademhalen vuurspuwers van teken en taal heilige eik heeft gelijk samen deze strijd de ruimte voor tijd nog tijd genoeg snuiters als ruiters blijf koel en kalm het hart klopt nooit meer bang het symbolische tegengif help mee aan het grote geheel heelal…

O, machtige Cupido, schiet nog eenmaal een pijl voor mij af, recht in het meest begeerlijke doel van dit dwaze heelal. Doe voor mij die bloem ontluiken! Laat die harde tepels in mijn mond glippen! ze zijn malser, heerlijker dan haringen!…

U te maken heerlijker dan ooit Goudbesponnen bloeiend rijke aarde, Eindloos blauw heelal, grijp ik U aan.…

Liggend op mijn rug in mijn warme bed Turend in het donker luisterend naar jouw stem in die vertrouwde bovenkamer in dat grote huis, midden in die laan tussen dorp en wildernis Voelend echter dat ik zweef, we vliegen Zwervend door een heelal aan beelden, opgeroepen door onze woorden, onze gedachten, ons gesprek, kalm of heftig, tot de slaap…

De God die sterren strooide in dit onmetelijk groot heelal? De God die zwijgt en toch ontmoeten wil, die ons wil zien en meelijdt? Ik wil wel knielen nu, en woorden zijn teveel.…

Tussen zon en maan ging de aarde staan de aarde vol leven de zon vol van geven de maan vol, maar héél even zoals nu de zon de aarde beschijnt lijkt de maan heel anders naar ´t schijnt hemellichamen zo tezamen zijn in het heelal niet te ramen dag en nacht zijn bepaald eerst de aarde bestraalt de zon gaat dan onder de maan, we kunnen niet…