Alle inzendingen over Heide

Die zie ik van ver als ik zingende kom al over de heide gegaan, die zijn lijden vergeet en zichzelf niet meer weet, nu een lente van liefde ving aan. Zo wijd is de heide en de berken zo fijn, ze blinken in 't goudene licht, en licht is mijn hart in de licht-blije dag, en licht is je lieve gezicht.…

want alles komt uit, zelfs al brengen de kraaien het uit werd hij een nieuwe schakel in de keten van het weten dat misdaad niet loont en de heide zinderde verder in haar weergaloze eindigheid…

reageert De heide is je toevertrouwd In zonnegloed en mistige kou Jeneverbessen gedijend als Hollandse cipressen Natuur schonk levenslessen…

Nu is de heide blij getint Met paarse bloemenkleur, Nu is de zoete heidewind Vol zoele honinggeur, Nu gonst de aarde van 't gebrom Der bijen wijd en zijd, Nu is de hoge lucht alom Eén blauwe zaligheid...…

Daar ginder al over de heide was weelde van leven en lach, mijn ogen keken zo blijde dank, dank voor deze dag.…

de vele regen bracht iets moois we zagen het in Dwingeloo dwalend door bossen en heide zagen wij de paarse pracht kochten ook nog een potje honing…

Safe sex is dus enkel voor de heiden.…

een schot voor de boeg dan bulderen de kanonnen over de heide doffe ploffen symboliseren veiligheid oefening baart kunst zegt men dikwijls... laat de Russen maar komen…

Winterse velden Natuur lijkt in slaap Ganzen in V-vorm die voorbij snelden De schaapskudde en een bijna verdwaald schaap Langs akkers, graslanden en heide Een roofvogel die z’n vleugels opzichtig uitspreidde De zichtbare witte stuit Turend tussen de heide en losse aardkluit Zwevend laag over de grond Waar menig muis z’n einde vond De blauwe…

ik ben een heiden zegt men in gelovige kringen ik nam slechts afstand mijn kat krabt aan de deur naar het avontuur van de gang moet ik haar tegenhouden? als openheid dichten inhoudt dan haak ik af…

de wind die ooit dit veluwse land in ijzige strengheid formeerde waait nu als een warme streling door mijn haren en mijn heide subtiele paarse geurigheid wolkt tot de verre einder…

druiven roken sigaretten melken vlees drinken slapen op de plank dromen oppotten alles op z'n kop zetten om werkelijk- heid te verslaan als een bezeten journalist.-…

Mijn nu ledige hoofd overziet de beelden, uit oude omgevallen bomen de nieuwe loten deze gebeeldhouwde boomachtige struiken onder het witlila-hemelsblauwe op deze dag. Die boom, haar zijkant, de vormen van een lijf met uitgestrekte armen naar de hemel alsof zij 'n grote omarming zou willen ontvangen van tijd, kijk haar takken,ze zwaaien boven…

De heide ontrolt haar bruine vacht langs de eindloze avondvlakte, waarop een grauwe wolkenvracht in klamme neevlen zakte. De raven gieren krassend rond, loom zwoegend door de locht, en stuwen traag ten horizont haar hongerige tocht. Waar ligt nu ’t doel? Waarheen de gang al door die woeste heiden?…

ik hoorde van vertrouwde zijde er kwam een kikker in de klas hij schreide met zijn bek wijd open dat geen pastoor hem wilde dopen al schreiend brouwde hij een plas verdronk en stierf als heiden…

ik hang niet biddend boven de grond noch vlieg ik over de heide ik foerageer noch eet ik nachtvlinders of een dikke rups vleugellam zing ik onvast wat deuntjes en als ik praat dan stotter ik…

De stilte van de heide, de witte berken die me bekoren en doen dromen; waar zijn de jaren toch gebleven dat ik er zo graag wandelde, uren niemand zien. Nu ben ik ouder en wil weer andere dingen. Ik kan de heide zelfs niet zien nu, enkel naar de beelden kijken in mijn geest.…

druipende bomen in een verstild bos de heide ingestopt onder een grauw sneeuwdek boven de grijze mist roepen ganzen naar verten onzichtbaar aanwezig achter bosranden verscholen in nevelig niets…

De maanschijn hangt, als een brug op zuilen van kristal, over een vale heide onder de eindloze hemelhal. Naakt en bloot de wijde heide..., als een kerkhof naakt en bloot... Is dat de slaap des Winters? Is dat de slaap der Dood?…

Paarse kleuren larderen het leven In de bloeiende heide die je zag Jonge konijnen die er spelen.…

veen Een hagedis die tussen een heide-pol verscheen Libellen zwevend over een veenplas Eentje die de pineut was Gevangen door Zonnedauw Het plantje toonde geen berouw Fochteloërveen Telkens als je er weer verscheen Genietend om vogels te kijken Een nieuwe tocht, dat zal je wel wat lijken…

Over de heuvels over de heide Zie ik mijn machtige strijdster rijden Ze vecht met reden Ze vecht voor vrede Tegen kwaad, ongeluk en haat Loof Mathilde, wie het kwaad vergeldt Lof, lof, Ik hou van mijn Mechteld…

deze mensen zij zullen zeventig jaar worden weer andere veertig daarna in hotelkamertjes ziekenhuizen op de heide als de zon schijnt zullen zij stuk voor stuk sterven zonder zich te realiseren dat ik het voorspeld heb ----------------------- uit: 'Zoals wij', 1965.…

blij Minuten die zich moeiteloos plooiden in een waar geworden droom de ranke grassprietjes tooiden het spel zonder rem, zonder toom Een roek kwam en streek neer in het geschilderde licht van de dag zag goudvinkjes getooid zonder veer en over de heuvel schalde zijn lach Wolken van vleugels, niet te versperren golfden en kwamen van heide…

Er ligt een heideveld in het bos dat gul haar paarse weelde bloeit waarin insecten diep verzinken als zij verzot het lokken drinken dat als een gouden glimlach vloeit Vogels fluiten een trillend lied in flirten naar de warme zon omdat zij een nieuwe dag begon toen de nacht hen koud verliet Beuken lijken zich te strekken alsof zij met…

dwarrelde vrij Minuten die zich moeiteloos plooiden in een waar geworden droom de ranke grassprieten tooiden het spel zonder rem, zonder toom Een roek kwam en streek neer in het geschilderde licht van de dag zag goudvinkjes getooid zonder veer over de heuvel schalde zijn lach Wolken van vleugels, niet te versperren golfden en kwamen van heide…

wil opleiden andere leren en overtuigen dat in dit geloof het gods wil is als mensen moeten lijden religie is een mondiaal geheel en wereldwijd betekenen christenen niet zo veel op de markt van geloven heeft christendom ook één kraam daarom maar gepast bescheiden omgaan met die naam noem mij maar kerkganger of bijbellezer of gestoord heiden…

ik plak overal letters laat vogels uitvliegen in de hoop je te vinden fiets ik door straten schichtig om me heen kijkend driftig zoekend naar een glimp van jouw onbevangen glimlach zodat rust wederkeert in mij…

Niet iedereen kan heiden zijn. Daartoe hoort kracht en moed; een vast geloof in zon en wijn, en blijde lust in ’t bloed. Niet iedereen voelt zijn verlangst voldaan op aardes schoot, schrijdt door het leven zonder angst, en zonder klacht ten dood. De aardeling heeft aarde schier Te moederlijk verwend.…

De heide blakert onder 't zonlicht en kleurt de horizon met paars dat als een ruwgewolde deken een vreugde is voor wie in kou en zuchten ademhaalt. Ze bloeit en schittert en lokt bijen ver van hier om 't zoet van honing te vergaren nog eer de winter komt en alles weer in stilte toedekt, grijs en grauw.…