Alle inzendingen over Herfstig

Buiten op de bemoste tafel. Een oude krant van een warme dag. De wind leest haar bladen. Binnen schuilt een kat achter de kachel. Ze kijkt even op als een troep ganzen voorbij trekt. Vage schaduwen vermengen zich snel met de nacht. Verkleumde kaarsen warmen zich langzaam op. De vlammen dansen op de tonen van de jazz. 'The falling…

zo eindeloos wijd ligt de wereld nu open dat het uitzicht mijn geest verrijkt helemaal anders dan zomer waar groene omstanders me in beperkt blikveld laten dromen…

terwijl voorjaarsstormen me betuttelen met herfstig zelfs mijn vrijheid aan banden legt groeien zij sterk geworteld verder laten zich ongeschonden gelden met rijke bloei…

Het herfstig gele blad belicht de rijke oogst van peren vol met sap en roept kom dans met mij. De herfstig zoete zon bestrijkt me ‘s morgens vroeg zo super zacht alsof het avond is. En het herfstig droef gevoel voor al het moois dat binnenkort voorbij is, omarmt me.…

Herfstige rivier mijn reflectie in water stroomt weg zonder mij…

De sneeuwbes fonkelt alweer een herfstig wonder je kikt ervan op…

Een plotse wind steekt op door het herfstige park het sneeuwt blaadjes…

jij hebt dat herfstige in vale kleuren de volle zomertinten verschralen naar het grijs intense van een verre horizon je lach trotseert de elementen en is de lage zon al gepasseerd je pas mist het joyeuze voorzichtig stappend op het nevelige pad nog oogsten lange schemeruren de laatste kleur van het seizoen maar winter kraakt…

zachtjes glijdt het zonlicht door het grote raam dat het spinnenweb verlicht wiegen bladeren naar benee koesteren zij de vrije val herfstige schoonheid weldra passé koel tikt de tijd voorbij gaat deze nou werkelijk sneller of ligt dat nou aan mij…

wijl één enkel vlinder honing tracht te puren uit een roze rode begoocheling bloeiende munt me aanmaant de blaadjes te plukken vooraleer ze wegkwijnen onder de grond mijn berk zich met gezichtsverlies bezig is aan te kleden in herfstig geel talrijke geruchten uit de notenboom verloren raken in het hoge droge gras speel ik helemaal…

het bos valt in zijn bladeren, schuift paden voor zich uit gistende aarde met open poriën, kloppend als vertrouwde adem aan takken hangen ongeruimde tijdperken te wachten op verlossing, genade, nachtschade, aanharking zelfs het weinige is ongerijmd, meestal nadat iemand struikelt monotoner dan een kettingzaag, voorspelbare namen…

de daken dekken de zwoelte af ik tracht nog die gedachte te vangen het voorbije seizoen was ook laf ijsblokken versteenden in doodlopende straten "die Welt ist etwas vergangen" ik ben achtergelaten in de koele kelder, een klein venster toonde eerst wat mist later, veel later werd het trager helder de lust verdween in de geijkte…

Zilver hangt de zon boven de kale kruinen herfstig slotakkoord…

Zaai de paddenstoelen in mijn herfstig hart als ik naar onbekende oorden reis, verstrooi mij in de sporen van de golven van een bloemen oceaan en zal ontwaken voor het naderende einde, laat mij zwarte aarde eten indien ik in de armen stijg van een argeloze orkaan, die mij aan de geparelde zwijnen voert als aandenken wat voor…

Een herfstige boom laat steeds meer blad en vrucht los tijd voor nieuw begin…

herfstige brandhaard zijn kroon draagt vlugge vlammen opgewaaid in goud als de vorst zijn scepter draagt komt koning winter zwaaien…

ik werd een herfstig blad een knooppunt van wegen die zich scheiden in goed overleg een verbindende factor tussen zuur- en waterstof en toen een vis in onderhuids water…

zag de hand van de wind in je haren het zand aan je voeten de zee herfstig grijs maar je ademde mijn geuren de zon wolkte jou dichterbij…

deze morgen wou ik diep duiken in het herfstig rood ontluiken verder leven in een wereld vol fantasie waar sensatie onbegrensd lijkt…

wanneer de langgerekte reeds herfstig uitziende velden zich plots in een laatste bloei zo mooi ontplooien kan ik niet anders dan me overgeven aan het gele dat me zo intens omgeeft ik me warm weet gestreeld…

herfstig kleuren bomen de zomer toe tussen druppels regen en schuchter zonlicht schitteren roodbruine kruinen in de benevelde lucht een schilderij om nooit op uitgekeken te raken…

Het bankje is nog onbezet het staat er als een invitatie En ik ga op de uitnodiging in want zonlicht heeft haar koelte verdreven in m'n benen zit te weinig leven om door te wandelen langs het herfstig pad.…

Winterse koude bedekt herfstige harten met een ijstapijt. Een ijskoude sneeuw Verwarmt bevroren harten gloeiend in het rood. Doorwinterde sneeuw verkilt gebroken harten eeuwig in de tijd.…

herfstig Twente maar mooi als op de foto... het oude boerderijtje benadrukt het gevoel van behaaglijk samenzijn zoals dat vroeger nog gebruikelijk was in Twente ach ja...Twente en de vergankelijkheid zegt de dichter met een zucht en iets van spijt…

Het wil maar niet echt zomeren dit jaar En vorig jaar was het rond deze tijden Haast beter om de buitenlucht te mijden Het liep tot veertig graden op voorwaar Nu moet je die ontberingen ontberen: Aan dit jaar kun je niets romantiseren…

Schaduwen tussen bomen fluisteren hun woorden in akkoorden van zachte bries groeien in mosstille geluiden door zonlicht gestrekt tot drempels over zanderige paden. Sluipend door en over elkaar geven elkander geen ruimte vormen zacht licht van de dag om tot nevelige schemer tussen verduisterend eikenhout tot nacht elk zicht ontneemt.…

zachte trekken van je gelaat tekent zich opnieuw de vreugde uit je kindertijd Als galopperende paarden laat je jouw gedachten de teugels vrij En wonderlijk hoe de boom zich gekromd heeft door het zuchten van de wind Alsof hij een buiging maakt naar het groetende zonlicht en de wassende maan Ook wanneer je handen generfd als herfstige…

hoog reikende hoofden schudden rond in een bekoorlijke symfonie van zacht geruis twijgen laten hun zomerlast vallen of liggen reeds stuiptrekkend voor dood op de grond kleurende bladeren tonen gedragen door de wind terstond in bruin, geel en groen aan afhangende takken vogels vliegen weg in het besef dat er weer een seizoen aan zijn einde…

Rank na rank wordt herfstig, maar de jager prijst de praal der bloemen en hij draagt ze weg als op een schaal. -------------------- uit: ‘Voorbijgang’.…

Nieuw jaargetijde licht slinkt langzaam maar gestaag het najaar ontspruit. Het herfstgetijde in al zijn pracht waarin je kennis maakt met sfeer en verrassende momenten Een lauwe zon speelt met lichtschakeringen en schaduwspel Stad en land bedekt onder een goudgekleurde tot rood getinte tapijt. Het bomenrijk zit in een overgangsperiode,…