Alle inzendingen over Hersenschimmen

De schimmen van de straten Accentueren de duisternis van De nacht. Het fluisteren van de Stemmen versterkt het mysterie Van wat mogelijk komt en nimmer Wacht. Mijn nachtelijke dromen Zien op naar de hemel ogen, Fonkelend in de duisternis van De nacht. De schimmen van de straten Fluisteren onhoorbaar zacht. Een mechanische reeks van…

herinneringen blijken de hersenschimmen uit het verleden…

een vlucht regenwulpen opwaaiende zomerjurken hersenschimmen de herinneringen zien mij…

op mijn netvlies spelen schimmen uit mijn verleden oosten wajang wajang om te troosten ik laat ze dansen op licht in hoekige passen en strekkende stokken een traan vertroebelt de oude film klanken geuren op loslopend pikkend tokken wajang wajang in mijn ziel vullen het gemis in mijn gevoel lijmen de brug naar Maluku verstrikken…

Flarden Oorlog voerend In het brein Ongelijk de strijd Van mijn ik Met de andere Vormen van zelf En eigen die wonen In dezelfde mens Zwaar het gevecht Uiteind'lijk aangeland Op de rots die in De branding vrede is En 't nieuwe leven gekust…

Op een vloer van glas zet zij voorzichtig haar stappen ze is bang dat hij breken zal haar tere lichaam is toe aan een wandeling al weet ze niet waar naar toe er hangen donkerrode gordijnen van plafond tot de grond zij heeft ze te vaak gezien ze doen haar denken aan bloed haar lichaam trilt ze zet haar frêle stapjes omzichtig kijkt…

Dementie Verval verschaft zich toegang tot mijn brein zacht maar onverstoorbaar wordt een deken van vergetelheid gelegd, zoals sneeuw het landschap tot in alle holtes toedekt zo schimmig ontoegankelijk is mijn "zijn".…

als in een huis met vele kamers vlij jij mij zachtjes in mijn dromen tegen jouw warmte laat ik hersenschimmen los en laat mijn wensen komen…

hersenschimmen kronkelden nooit hadden ze kunnen bevroeden na een te vroeg afscheid ooit nog op de voorgrond te zullen schitteren, zij waren immers de eerste die hadden losgelaten…

Storm die Door mijn Hersens Jaagt op Schimmen die Ooit woonachtig Waren in de Mens die Ik Genoemd werd…

Een derde dichter die het licht zag dimmen Na Komrij, Kopland eerder in dit jaar Zijn werk zat strak en helder in elkaar Wat er van rest is meer dan hersenschimmen Al wist ik niet meer dat hij Marsman heette En was ik de Pianoman vergeten…

Hersenschimmen op zeker moment vervagen Mensen, nu ook alias Bernlef verdwijnen Die twee vogels aangestipt in blauw slechts vallen op daar hij samen met die vogels de hemel schraagt H.J. Marsman/Bernlef; 1937-2012…

stel je voor dat het nooit regent achter gesloten deuren dat de gedachte niet gebonden is aan hersenschimmen zou er dan een reden tot klagen zijn, tot ondeelbaar voortbestaan stel dit jezelf nogmaals voor terwijl tijdsduur hetzelfde blijft beeld daarna nog één keer iets in dat er altijd zal zijn wat kan er dan nog misgaan tussen…

nu schuilt de storm in rouwjurken, eindelijk na lange dagen van verborgen woorden met de daver op het lijf, gespleten haren in de nek over wankele treeplanken langs gedrogeerde lijnen niettemin, meeuwen op wacht boven vuilnis op het plein in bekommering over ingedaalde hersenschimmen of mijn morgenlicht, nakende als wezen van…

Tijdens een winterstille februarinacht verbleef ik in de liefdesdroom van jouw door tederheid ontwikkelde oase je sprak over genegenheid alsof je de nevel uit een zoete droom beschreef ik voorvoelde dat mijn hersenschimmen soms verdwaalden ergens boven jouw graf omringde de mistdroom de hortensia alles wat de liefde aan stilte…

Uit driftloos grijs bestaat de morgen van het riet, waaraan nog pluis van schemer hecht, de resten van verdriet in dunne hersenschimmen. Nevel van een ons stijgt van het water op om zich te voegen bij geluid en bronst van uitdijend ontwaken.…

een dolende op aarde, die een straf heeft uitgezeten. ik teken uit het hoofd de hersenschimmen, mij was meer beloofd ik wil niet klimmen, tel niet op, maar af een slinger die het punt passeert waarop geen twijfel is, geen 'lager' hij mindert vaart en stijgt steeds trager tot hij tot stilstand komt en niet meer keert wie heeft dit dan verzonnen…

In haar hoofd dwaalden hersenschimmen. Gedachten waar ze niets van begreep. Haar mond voor altijd gesloten. Haar lippen die nooit meer zouden bewegen. Nooit zou ze nog iets zeggen. Nooit zou er nog één woord over haar lippen komen. Ze was alleen... Gevangen in een web van gedachten.…

ondoordringbare wals nadert een dreigende hoge geelbruine muur het zandtapijt groeit in de verzengende hitte ontelbare stofdeeltjes wringen zich in zijn ogen en oren zijn schreeuw brengt geen geluid voort als hij langzaam stikt in het zand wordt het doodstil uit het niets hoort hij plots een kleine serenade die zijn nachtelijke hersenschimmen…

Die paarse schimmen, die hersenschimmen van de vergankelijkheden die nog niet vergeten zijn. Die kleine juweeltjes van het eens beminnen; die nu nog in een vaagheid een kleurenspectrum van ons leven kunnen zijn.…

Een ladder staat er in mijn ziel en die leidt juist naar mijn hart Voor wie in diepe treurnis viel is deze ladder een nieuwe start Een ladder uit de put van pijn is mijn hand die gereikt wordt Als ‘t ene straaltje zonneschijn dat de smart een beetje bekort Een ladder voor de pijnvallei van smart uit hersenschimmen Die ladder is die hand…

vrouwen krijgen in de zomer de verontrustende vorm van bewustzijnsverruimende hersenschimmen op een koele plek in het zwoele bos wat zij doen met hun vrijelijk toebedeelde rondingen gestifte lippen lila nagels onbebrild niet waarneembare strings is een groot raadsel voor d’argeloze dwaalgast die zich haast-je-rep-je uitkleedt al zijn…

Hersenschimmen zaaien twijfel. En dan is hij weer thuis. De rest van zijn leven niet durven kiezen enkel doorspekt met leegte die tot degeneratie leidt zit hij voor de tv het bestaan verspild een muis in de val daar...waar de kaas was uitverkocht en hij niet leven mocht.…

lente opgekomen na de eerste zonneschijn Momenten die de tijd even stil doen staan omgeven door het gevoel intens geluk pure oprechte liefde onder volle maan ontspannen en bevrijd van aardse druk Maar al die illusies, mooie zoete dromen zijn toch zeker niet bestemd voor mij dus verveeld en zo snel als ook gekomen veeg ik die hersenschimmen…

Het hoofd is zwaar vol krioelende gedachten gauw rust zoeken neerploffen op de sofa rug tegen de leuning wiebelend zitten hersenschimmen blijven kwellen rusteloos om je heen kijken de divan wenkt stil aaaah lekker languit op dat soepele kleed tussen zachte kussens eindelijk stroomt die vermoeide hersenpan leeg geeft zich vanzelf…

Als water gelijk aan of als liefde heupen streelt onverklaarbaar welig je billen je voorhoofd beweegt kun je dan ratio uitschakelen een harp horend weer aan wal stappen zonder hersenschimmen is je denken je ziel dan even ouderwets jarretel, jouw hart een babbelkous mantel of een nylon panty zeepaardje vis of ster compleet naaktheid in bestaan…

De onderkoeling van mijn ratio is jou niet ontgaan door de mystiek jij voelt het via het opperwezen ik omarm de natuur met diverse gebreken en in de zwoele nanacht van onze zwijgvoltooiing zijn er allerlei bewijzen voor het simpele feit dat ook hersenschimmen kunnen dansen aan de rivier en naast de vijver onder de maan op onze…

Maar, geeft een blik der hope Weer leven aan 't verlangen, Dan leeft de ziel, en schept zich, Uit loutre hersenschimmen, Wel duizend vreugdebeelden.…

Ben ik een roepende in de woestijn in jouw hoofd en raken mijn woorden kant nog wal Zie je mijn verdriet als ik merk dat mijn woorden niet landen in jouw hart Bedoeld als blaadjes aan een orchidee prachtig en teer ontvang jij ze als stekels aan een cactus prikkend en zeer de kracht van mijn gedachte verdwaald in jouw hersenschimmen…

Zijn we in staat de bergen te beklimmen wij dwergen, van het hogere verstand wij minusculen vol van hersenschimmen op eigen kracht omhoog de steile wand? Wie kan de pieken van de Geest trotseren wie temt de toppen van z'n Everest en wie weet ongeschonden terug te keren met glimmend zilver uit het Drakennest?…