Alle inzendingen over Het Achterhuis

In Frankfurt am Main zag Anne het levenslicht vier jaar voor de putsch * Toen zij dertien werd kreeg zij in het Achterhuis een roodwit cahier * Met Lieve Kitty gaf ze blijk van schrijftalent ...meer dan die twee jaar 12 juni 2020…

Ik kijk haar na en vorm haar naam Dag Anne, weer in ‘t achterhuis geglipt, Dan wuift ze boven aan een raam In het water van de gracht, Waarin zich de Westertoren spiegelt, Sluipt weer zacht de nacht. 01.06.02 Het Achterhuis aan de Prinsengracht in Amsterdam…

De glans van mijn pijn bederft de eetwaar En de hoop die spartelt in het achterhuis De opstand is te vroeg uitgebroken De meineed nog te vers en onversneden De schildwachten steken de rivier over Het hout is droog, de takken scherp De rovers weigeren zich over te geven Uit hun handen valt een lege vaas Het was midden november en het water…

doodsangst strak gesloten daken muren en plafonds ademtochten wasemen langs geblindeerde ramen schaduwen passeren kapot getrapte deuren er schrijft een meisje met gesloten ogen: dat haar dagboek lief is blaast zichzelf denkbeeldig vluchtig zwevend van de prille hand door een kier naar buiten er staan lange rijen mensen voor het achterhuis…

prikte al in twaalf slagen van een galmende klok die de duiven deed verschrikken van de bescheten platjes aan het achterhuis…

de rotan stoel bij het achterhuis schommelt door wind bezeten zacht krakend en bijna vergeten op het terras van schelpengruis een man door zwart gedragen wordt zichtbaar tegen het blauw van loze adem en diepe rouw die het dagend licht vertragen uit zijn brieven vallen wonden als losse blaadjes uit het leven door zijn verre kind gebonden…

Haar dagelijkse overpeinzingen als een meisje van veertien jaar; beschreef zij in het Achterhuis met een altijd aanwezig gevaar; dat zij zou worden weggevoerd naar de werkkampen in het buitenland. Naderhand heeft haar dagboek ons over haar leven geïnformeerd. Totdat zij naar het buitenland werd weggevoerd; had zij haar bevindingen genoteerd.…

Want waarschijnlijk zal de nieuwste uitgave van het Achterhuis van deze boom worden gemaakt.…

Dan gaat voor mij dit tijdelijke Lijden op in het grote lijden Dan is mijn lijden slechts Een schriel aftreksel En heb ik het moeilijk Dan denk ik aan Anne Anne Frank en/in haar lockdown Achterhuis een paar straten verder dan die van mij 'Blijf thuis is de slogan' Ik blijf gehoorzaam vrijwillig thuis Anne moest wel thuis blijven…

indringend klonk de voordeurbel aan het achterhuis werd gemorreld in de entree stonden drie man een uniform twee in driedelig u zult terstond moeten betalen uw schuld blijkt gruwel opgehoopt bij mij valt zeker niets te halen ben ooit als dubbeltje gedoopt wacht maanden…

Leeg huis, achterhuis. een heel leven achter een boekenkast. Op de tast blinde sporen. Een familie voorgoed voor het nageslacht verloren. Frank en vrij, maar angstig desolaat, drukt de pressie van 'Mein Kampf' dat niet in de boekenkast staat.…

Hemelsbreed gezien is er op pakweg 250 meter een witte paardenkastanje geplaatst, een zaailing van de boom, die door Anne Frank zo gekoesterd werd, terwijl haar leven gekooid was in het Achterhuis. Ik ben er na de presentatie gaan kijken en ik zag dat de boom al redelijk groot was, terwijl ik een stekje verwachtte.…

‘Ik zal hoop ik aan jou alles kunnen toevertrouwen’ Je eerste zinnetje; het dagboek is rood-wit geruit de troost in ’t Achterhuis, de enige die jouw geluid begrijpt, geen ruzie maakt, zoals de beide vrouwen om niets en al die ‘grote’ mensen halen altijd ouwe koeien uit de sloten, vinden je brutaal en een flapuit Anne Frank, je liefste dromen…

is te erg Voor woorden, wie het niet gelooft verbergt ze in zijn stijl Negeert ontkent de holocaust en koketteert met 'heil' Het is de stilte van acht uur van toen de vierde mei Een nieuwe lente oud geluid de avond voor vijf mei Een glazen kooi, een glazen brug, de Dam als monument Het bitt're kruid van 't achterhuis…

willen ruilen om vrij te zweven in de lucht ik zocht jouw schaduw op de muren of een echo van jouw lach die er eens toch ook geweest is op een godvergeten dag ik heb gedwaald door al de kamers waar jij je verborgen leven sleet ik heb stil staan te luisteren naar de woorden die jij streed samen met je lotgenoten gevangen in dat achterhuis…

Bij de Westermarkt ijzige stilte Op ‘t Homomonument ‘n kerststuk Verder langs het achterhuis van Anne Onvrij was zij jaren in lock-down! Bij Willy Alberti stond ik even stil Om de tijd te doden: een sigaret Toen keek ik door een raam en zag: 7 jassen hangen aan de kapstok 't heilige getal, zou ik toch iets horen?…

De meest besproken boom van alle bomen, De boom van Anne Frank, gaat nog niet plat. Het was haar laatste uitzicht op de stad En stel nou eens dat zij ooit terug zal komen: Heel Amsterdam zal anders zijn dan toen, Alleen die ene boom is nog steeds groen.…

Het is breeduit gemeld op de teevee En vette koppen stonden in de bladen Dat Anne Frank haar schuilplaats is verraden Door een der leden van de NSB. Het nieuws dat ons aandachtig bezighoudt Is dikwijls zeer bekende kost en oud.…

Oh herfst jaargetij met matte kleuren ongewis weer tot in den treure appels peren op de straten kisten geletterd in hanepoten binnen paddestoelen hazelnoten de krant die dan bericht over ene Anne Frankboom Ik dacht welke ster heeft zich buiten mij in soap of serie of misschien als mannequin danseuse dan wel zangeres plots glorieus opgericht…

Niemand wou het weten welke kant het op zou gaan in al die bange dagen dat jij stil daar hebt gezeten Ze gingen langs de straten met hun zwarte hemden aan en schopten tegen deuren met een goddeloos geweten Ach - kon je nog een keertje maar een zomer openslaan en hinken op die stoep waar jij je schoenen hebt versleten Je keek nog naar…

Ik ben alleen Alles is zwart Ik ga dieper Dieper en dieper Ik ben weg Alleen Verweg Het oog ziet niks Ik voel alleen pijn Alleen pijn Ik hoor niks Ik val dieper Dieper en dieper Alleen ik Àlleen ik Helemaal alleen Tot het einde Ja, dat wil ik Het einde Ja, het komt toch: Het Oog Van De Dood…

Maar goed dat Anne Frank niet heeft geweten Dat zij toen van haar knikkers afscheid nam, Omdat er, zacht gezegd 'iets' tussenkwam, Zou Anne ooit die knikkers zijn vergeten? Die knikkerende Anne op dat plein, Wat doet zo ’n foto achteraf nog pijn.…

De kinderen zijn 't huis uit, we zijn dus alleen, met alleen de kleinkinderen af en toe om ons heen. 't Was even wennen in 't begin toen de eerste de deur uitging. En nu, nu weten we niet beter meer, we zien ze om beurten een enkele keer, ze hebben 't druk en leiden hun eigen leven Maar waar zijn die kleintjes toch gebleven?…

Heel in 't begin zijn 't vlinders in je buik. Daarna wordt 't verliefdheid in je hele huid. Het zit in je wezen, beheerst je bestaan, en niks is meer hetzelfde want het is zo spontaan. Als de bliksem de hemel doorkliefd, Ja dan zeg je, ik ben verliefd!…

De wereld is gemoderniseerd van boven naar benee Natuurlijk is dat niet verkeerd maar zijn we wel tevree? met wat we hebben, krijgen en doen? Of zijn we tegenwoordig helemaal niet beter af dan toen?…

Wolk neem me mee, je gaat zo hard waar ga je heen? Wind neem me mee of doe je dat alleen met wensen en gedachten en kan de rest wel wachten, tot de storm in m'n binnenste geluwd is en ik de meest belangrijke dingen niet meer zo erg mis?…

Wat kan 't raar lopen in een mensenleven, het begon ongeveer 20 jaar geleden. Na een huwelijk van precies 10 jaar gingen mijn ex en ik uit elkaar. Ik leerde na verloop van tijd een man kennen die vrijwel dezelfde voorgeschiedenis had, 't eind van 't liedje was dat ik opnieuw in 't huwelijksbootje trad. Met in dit huwelijk het schrille…

November/december 2001 Behoorlijk geschrokken zijn we van de week, je kwam binnen, had het benauwd en zag zo bleek. Binnen 3 minuten zaten we bij de dokter in de praktijk, daarna in stroomversnelling, besef van tijd een beetje kwijt. Binnen een uur lag je op intensive-care vanwege een infarct, dat hakt er stevig in, 3 dagen ben je er nu, opstandig…

De mooiste en tevens de ontroerendste gedichtjes zijn door hem op papier gezet. De woorden kregen bijna gezichtjes, 't was warempel bijna net of 't over je eigen leven ging. Ieder kon zich erin vinden, vond ze mooi en dat zijn ze ook. Je hebt de mensheid wat gegeven, je nalatenschap is groot. Zou er ooit nog iemand komen die jou evenaren…

Weemoed,heimwee naar wat eens was, wat nooit meer komt, wat groeit als gras. Verlangen naar vroeger,nee toch niet, kleine kinderen, 't is net of je nu pas ziet, dat jeugd veel te snel gaat voor je 't weet 't op eigen benen staat. Heb ik dan wel stil gestaan, of ben ik eraan voorbij gegaan. 't Lijkt als gister, is toch 20 jaar geleden…