Alle inzendingen over Hooft

jij geeft mij zoals de zon de maan een blos van leven…

Hooft, begint mijn bloed te stromen. Het was een man van groot statuur, voor ketters en voor vromen. De P.C. Hooft prijs die elk jaar aan schrijvers wordt vergeven, die groten uit de schrijversschaar en hem laten herleven. De eigenwijsheid van de tijd, is ons naar `t hoofd gestegen.…

Hooft~ weer af te stropen Maar ik zit thuis, veel armer nog dan Job…

zo vroeg eens Hooft, men weet, die vroegre Hooft, die aan de min deed, aan de min-god heeft geloofd, een dichter met een baard, wiens taal was ingeregen. De vreemde vraag! en vreemd moet het verlegen glimlachje zijn geweest de schone ontroofd.…

Het klinkt ongeloofwaardig want eenieder prijst z’n lief de hemel in, maar ik heb echt mijn hart verpand aan een godin. Met mijn nuchtere verstand laat ik me niet gauw bekoren, maar degene waar mijn hart voor brandt is echter echt goddelijk geboren. Haar edel en hoog gemoed toont zich in haar hele wezen, zodat ik Haar wel beminnen moet…

Zo 't u, met diamant, lust op een glas te stippen: 't Is in de vlinderteelt. Het geestige gedrocht Ziet of het lavenis aan sap van druiven zocht En zit zo kuin, men zou het van de roemer knippen. Neemt gij penseel of naald: daar worden kuil en klippen Geschapen, bos en berg; en 't vochte veld bedocht Met groene grassen, waar 't welvarend vee…

de baljuw bekend van de PeeCee Hooft schreef in zijn Nederlandse Histooriën 'aen die kaecke of int pellorijn setten' is gewoon een hoofd in een halsring aan de schandpaal sluiten vel echter nimmer een oordeel zonder schouw van haken en ogen zo was geschreven op een Oud Raedhuys 'ziet rechts de kaak op het bordes' daar was echter geen…

Ik zette hem in het gras en ik dacht aan dat gedicht van Jotie T'Hooft, waarin hij zegt, dat wanneer hij zijn handen op de aarde legt, het kleine handen zijn.…

Als ick lees den ghedichten van Vondel, van Hooft dan voel ick mij stadigh versincken in tijdt, den daghelijckse dinghen verlaten, bevrijdt. Of Pieter of Joost mij mijn toekomst ontrooft. Ik sie dan den wolken waar Breêro van schrijft, ik ruik dan den lucht zonder geuren van hier.…

Ik heb de schim des drossaards aangeschouwd. Groot schreed hij voort, het lokkig hoofd omblonken Van ronde gloed en geluw-glanzend goud, Gelijk een god, in mijmerij verzonken. Hoog, van de schoudren opwaarts, rees zijn leest De schaar te boven, die, van vreugde dronken, Bijeengevloeid was tot zijn heugnisfeest. En waar zij…

Het woordje nee daar zit ik zo mee het accepteren huilend proberen want nee moeten zeggen is je grenzen verleggen gewoon omdat je lichaam weigert in je hooft het allemaal steigert van woede en verdriet de pijn die men niet ziet weer een stapje naar benee het antwoord moet en het is nee sorry, er komt een hele dikke traan ik weet even niet…

Hooft begroet zijn vriend Vos(sius) door woorden van Vondel te citeren: 'laat zestig winters vrij dat Vossenhoofd besneeuwen, nog grijzer is het brein, dan 't grijze haar op 't hoofd, dat brein draagt heugnis van meer dan vijftig eeuwen, en al haar de wetenschap, in boeken afgesloofd, Sandrart, beschans hem niet met boeken of met blaêren,…

Mijn hooft wil iets doen, mijn hoofd wil iets zeggen, iets wat jij niet snapt…………………………………….. iets wat ik niet snap. Mijn hart weet wel wat het wil doen of zeggen, maar dat laat niks los. Mijn lichaam weet wel het antwoord, maar dat durft niks te zeggen. Ik wil iets. Maar wat? Weet jij het antwoord? Of zeg jij ook niks?!…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - uit het werk van Jotie t' Hooft (1956-1977)…

Des middags steekt de Zon, die zoet is als het daagt*, Zo wast* der Minnen brand*, hoe men ze langer draagt. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - dag wordt neemt toe Liefdesvuur…

Aan de Joffren* Anne en Tesselschae Roemer Visschers gesonden naer* haar vertreck vanden huijse te Muiden, in 't jaer 1621, spreekt Orpheus* met sijn stem en vinger Maeckte eertijdts den* boomen voeten, Datse* bij gekroonde* stoeten Liepen nae* den soeten singer. Ist dan vreemdt, dat ick verslinger Op uw speelen, Op uw queelen, En loop achter…

Wanneer de Vorst des lichts slaat aan de gulden tómen Zijn hand, en beurt omhoog aanzienlijk uiter zee Zijn uitgespreide pruik van levend goud, waarme Hij nare angstvalligheid, en vaa, en creple drómen Van 's mensen lichaam strijkt, en berg, en bos, en bómen En steden volkrijk, en velden met het vee In duisternis verdwaald, ons levert op haar…

Zydy van minnaers smert een onverzaedlijck vraetjen, O Min? so gaet het my noch al voor wint voor stroom, Hoe naeu men waect mijn lief met grendelslot en boom, Ick stae noch niet met u in 't alderquaedste blaetjen. Ghy komt en steeltse my door 't aldernauste gaetjen, En buyten moeyten van mijn slapend' lichaem loom, Voer dyze lieflijck by…

Sonnet ‘Mijn lief, mijn lief, mijn lief,’ zo sprak mijn lief mij toe, Dewijl mijn lippen op haar lieve lipjes weidden. De woordjes alle drie, wel klaar en wel bescheiden Vloeiden mijn oren in, en roerden ('k weet niet hoe) Al mijn gedachten om, staag malend nemmer moe; Die 't oor mistrouwden en de woordjes wederleiden. Dies ik mijn vrouwe…

Nijdige Tijd, waarom is 't dat gij u versnelt Meer dan gij zijt gewoon? Laat gij het u verdrieten Dat ik de Hemel van Liefs bijzijn mag genieten? Wat schaadt u mijn geluk dat gij u daar in kwelt? Een grijsaard zijt gij, Tijd, en proefde nooit 't geweld, Van 'tgene, dat ze Liefde en zoete Weerliefd' hieten. Helaas, de tranen blank over mijn…

Zo scherp van smaak, zo zoet van name! Spraak-vormers, eij, hoe gaat dat samen? 'K weet niet hoe 't anderen verstaan, Ik proef er niets most-aardigs aan.…

In de bladen van een roosje Vindt gij, o mijn zoete Troosje, Kleene gift. Waar' zij zo groot Als de gunst, te kleen een doosje Waar' de ganse wereldkloot.…

(opgedragen aan zijn afwezige verloofde Christina van Erp, met wie Hooft 3 maanden later in 1610 in het huwelijk zou treden.)…

Klare, wat heeft er uw hartje verlept Dat het verdriet uit vrolijkheid schept, En altijd even benepen verdort, Gelijk een bloempje, dat dauwetje schort? Krielt het van vrijers niet om uw deur? Moog je niet gaan te kust en te keur? En doe je niet branden, en blaken, en braên Al waar 't u op lust een lonkje te slaan? Anders en speelt het…

------------------------------------------- afzeggen - weigeren van een huwelijksaanzoek (aan Leonoor gedaan door Hooft in 1627) lichte - onberekenbare Als - Toen Zinnetjes te wispelziek - Al te wispelturig willetje reên van wenden - reden tot draaien, wijze van draaien Of gij neen waarachtig zweert - Of ge ook zweert van niet Al wie volgen…

Zal nimmermeer gebeuren* mij dan na deze stond de vriendschap van uw ogen, de wellust van uw mond? De vriendschap van uw ogen, de wellust van uw mond, de gunste van uw hartje dat voor mij openstond. Zo zal ik nochtans blijven u eeuwig onderdaan*; maar mijn verstrooide zinnen*, wat zal hun anegaan*? Mijn zinnen mogen* zwerven de…

Schoon nimfelijn, ach kindje mijn, wat zoude ik al versieren* om naar mijn wensdeez’ ledentjenszo welgemaakt, te sieren. Met blinkend goud of paarlen zoudt gij voelen ras belasten uw halsje zoet, zo kraal als bloed* daarom niet beter paste. Ik zoude u kleên* met keursjes reen* van lichte verwen* blijtjes, die zouden staan geschilderd aan uw breedachtige…

Vluchtige nimf, waarheen zo snel? Galathea, wacht u wel, dat uw vlechten niet en hechten met haar opgesnoerde goud* onder de takken van dit hout. Wakkere nimfe, wendt en ziet eens terdeeg van wie gij vliedt, sneller dan de herten van de honden, die ’r* met open keel volgen tot hun achterdeel*. Immer* en volg ik u niet na met begeerte…

minnaar: Galathea, zie de dag komt aan. Galathea: Neen mijn lief, wil nog wat marren, 't Zijn de starren, Neen mijn lief, wil nog wat marren, 't is de maan. minnaar: Galathea, 't is geen maneschijn. Galathea: Hoe, 't is nog geen één geslagen, Wat zou 't dagen? Hoe? 't Is nog geen één, 't en kan de dag niet zijn. minnaar:…

Amaril, had ik haar uit uw tuitje, ‘k Wed, ik vleugelde het goodje, het guitje, Dat met zijn brand, met zijn boog, met zijn flitsen, Land tegen land overeinde kan hitsen En beroofde de listige stoker Van zijn trots, zijn geschut en zijn koker. Of en had ik maar een van die vonken Die daar laatst in uw kijkertjes blonken, ‘k Plantte ze boven…