Alle inzendingen over Hoopvol herfstbeeld. Stilleven laat genieten

een zachter herfstbeeld: dit eindeloze sterven werpt zijn vruchten af…

en verlangen stijgt de temperatuur van beleven, in dit levendige stilleven.…

Aan het blauw azuur waar de wind speelt met grijze wolken die de zon laat verdwijnen en haar ingehouden tranen van de zomer weer zal uitstorten in een nieuw seizoen en de aarde laat drinken wat een verademing is voor het laatste zomergroen dat langzaam wordt onthuld in een allesoverheersende compositie van sprankelende kleuren die ogen…

Elke dag maakt zij haar balans maar de voortschrijdende tijd bepaalt de context om haar levensstaat te onderzoeken het huis aan kant, het glanst en wacht op de dingen die niet in vervulling zullen gaan de tikkende uren houden haar gezelschap, verguld en ingelijst verscheiden partners met haar vrienden, de kinderen gepositioneerd…

Is het een stilleven, als je even: stil staat bij je geleefde leven en alles wat je meemaakte of overkwam: even door laat dringen in je hersenpan? Gewoon even denken aan: hoe ‘t was maakt: je maakt pas op de plaats!…

(in beeld & beweging) stilleven met appels stilleven met één appel... stilleven…

Een moment voor mezelf Op een dekentje aan het meer Even alle zorgen kwijt Hiervan geniet ik zo zeer Het genieten van Deze kleine dingen Mijn innerlijk gevoelsleven Door de schoonheid van de omtrek Te laten doordringen Even één met de omgeving Zo zuiver de natuur Kleuren, geluiden, bewegingen Raken me van binnen Een genot intens puur…

Wolken in de lucht Mag ik met jou zweven Mag ik jouw wereld zien En genieten van dit stilleven? Vogel op het land Mag ik je aanraken Mag ik jouw zachtheid voelen En je mijn gelijke maken?…

Als de ziel zingt De melodie van stilte ken ik inmiddels uit het hoofd omdat het ligt opgeslagen in de krochten van mijn ziel leegte en volheid komen daar ze tezamen het maakt me vrij daar ontwaarde ik dat eenzame leegte ook volheid van het leven kent de ziel vertaalt die melodie eens immers is mij die rozentuin beloofd een witte…

Dit alles zal vergaan: de mooie dromen en het dwaas vertoon, maar laat ons hoopvol leven want niets is hier gewoon maar alles is gegeven.…

Hoopvol geloof ik en bewonder, En laat ik mij niet leiden door wat ik het meeste vrees. Hoopvol geloof ik in een wonder, Dat ik de winnaar ben in mijn eigen race.…

Hoopvol wachten dagen en nachten op dat ene woord Gevoelens vermoord ! Gedachten omschreven zinnen verweven blikken ongelogen Lichaamstaal ? Bedrogen ! Moeilijk te verwerken Woorden die versterken Ogen vol emotie 'n traan die ik zie Onrust in lijf en leden Horizon verbreden Zoekend naar iets blijft over ... niets !…

trui waarin de geur nog is blijven hangen kerst en straks oudejaarsavond momenten om er even stil bij te staan dat niets in het leven vanzelfsprekend is en om er dan op een januari weer met frisse moed weer tegen aan te gaan hoor het fluisteren van de wind tussen sneeuwvlokken vertellen…….over het kerstverhaal hoopvol…

Vaak als ik hier naar kijk Dit raadselachtig stilleven Komt er soms een moment Dat het stilleven gaat leven. De artistieke verdeling in het vlak Bepaalt grotendeels de magie De fotograaf legde het beeld vast met een eigentijdse iconologie.…

Niet de persoon die achterblijft op het doek van een schilderij een oneffenheid, een vage vlek maar het gewas, het veld en de lucht die naar verse lijnolie ruikt De geuren die verbanden leggen momenten onvolledig herscheppen een film gekunsteld in kleur beeld voor beeld op een rij Ik bouw jou op uit mij…

Stilleven.…

een vaal houten buffet twee laden vol met geschriften een geladen tafereel de appel ligt daar niets vermoedend verzonken in het hout hij ligt daar maar op de gewogen tafel in stilte de geschriften spreken niet ze houden hun gewicht verborgen in de leegte van de kamer de appel weet zich alleen in geladen stilte die de leegte verzacht…

de vlakkenvuller een puntneus voor een schenktuit een nieuwe kleur bruin…

Het is een stil, thuiskomen, Het is een kil, verwelkomen, Het is een eindeloos gegil, om mij in te tomen, in mijn oneindige dromen, na het geroezemoes van de duiventil, ben jij mijn stilleven, stil eens lief, stil mij...…

helder sneeuwlicht uit de hemelse maagd geboren stuwt tegen het glas in lood opgehangen tegenover het ingelijste bos, dat romantiek ademt van een zomer de glazen Christus in velden verdeeld kijkt neer op de volmaakte mens zonder ledematen: de torso van een man zo toont een bescheiden deel ik aanschouw de gekruisigde zijn borst…

De ijdele kwast Denkt haar te kunnen vangen In zijn stilleven…

eenzame schilder tovert met lentekleuren een mooi stilleven…

Sneeuwvlokken vielen op het stillevende gras bleekwit van de kou…

laat me je kussen in de wind van de sterren ik droom tot die tijd…

ogen vol glinstering gevuld met tranen kijken in de verte zoekend naar betere tijden…

Doelloos slenterend over het strand terwijl mijn haar danst door de wind ogen dicht…ik voel weer jouw hand en mijn emoties zijn eensgezind Urenlang verdwaalden we aan zee eindeloze gesprekken over ons leven waar je ook ging, ik ging met je mee onze toekomst stond zelfs geschreven Ik zie ook jouw schaduw in het zand hoopvol kijk ik even…

Met de hoop die ik altijd in mijn hoofd draag kan ik alle tegenslagen aan, overal en nergens, blijf ik daarom overeind staan.…

Nauwelijks nog woorden, alleen de stilte, terwijl beelden vervagen en geluiden verstommen in lege verten. Bijna alles gehuld in nevel die tot de einder reikt en onderwijl alle hoop verloren lijkt. Maar dan schijnt de zon die hoog aan de hemel prijkt.…

Laat je dromen in me dwalen, laat ons in, elkaar verhalen. Laat de hoop, in ons nu vrij.. - Zacht, zo zacht.. Als het duister, vol met vlinders, draag ik alles, als gedacht..…

Durf te kijken naar schoonheid in het lentegroen, naar alles wat ons kan verrijken en zo iets hoopvols rond je doen.…