Alle inzendingen over Huilen

de taal om met de ontslapene te praten bestaat uit zwijgen oog in oog niet spreken in stilheid alles ondergaan ik kan huilen zonder tranen jij kon ooit lachen mét maar ik voel mijn oude winterhart en in mijn borst is het koud bij het verre noorderlicht zullen eeuwen anders zijn dagen als vervreemde vrienden voor animus en gezelligheid…

Speel en zing en dans en lach, huil tranen met tuiten, waai met de wind en speel met vuur, want alles van waarde in het leven word je vrijelijk gegeven!…

Geen genade, blijvende schade, verkeerde aanrakingen, blijvende beschadigingen, familierelatie wordt nooit meer zoals hij was, ik laat je praten, lachen, huilen, kom maar je mag je best verschuilen. Al je verdriet en ongeloof kan ik niet wegnemen, ongedaan maken kan ik het ook niet. Er voor je zijn dat kan ik wel.…

Een stem diep in mij Zag jullie en zei 'Au,' diep van binnen En even was ik buiten zinnen Een stem diep in mij Zag mij aan en zei Niet gaan huilen meid Want dan ben je jezelf echt kwijt Een stem diep in mij Zag jullie weer, hij Hield zijn mond, was stil Maar ergens hoorde ik die gil Een stem diep in mij Zweeg en troostte mij…

Toen de nacht achter je aan sloop, zag ik je huilen langs de rand van jouw angst. Schuilend in verlangen klonk er een schreeuw, tot een traan stervend jouw wangen vermeed.…

Ik zal vragen niet te lachen als ik huil. Mijn moeder hoor ik roepen in de kist: god heeft zich goed vergist. ------------------------------ uit: 'Amazonen', 1996.…

ziet hem hij is onbeheerd hij draaide in het rond het was niet meer gezond nu lijkt hij meer afgemeerd ’s nachts ligt hij te ronken met pillen vat hij slaap daar ligt dan den satraap ongericht en onbezonken huilen lukt hem al niet meer hij is afgedaan afgezworen ingepegeld zielsvreemd wrak daar ligt den vuigen heer nimmer meer zal…

Niets meer te zeggen of uit te leggen tussen jou en mij Voorbij Geen warmte meer schenken niet langer meer denken aan jou en aan mij Voorbij Niet langer bekoren elkaar toebehoren van jou en van mij Voorbij Zijn de nachten dat wij samen lachten om jou en om mij Voorbij ook het huilen het bij elkaar schuilen bij jou en bij mij…

En ik heb hem zien huilen. Ik heb zijn tranen zien vallen op de grijze, grauwe stenen waarnaar hij bleef staren. Omdat jij vertrok. Voelde je die dolk die je in zijn hart stak ook in je eigen hart? Ik hoop het. Ijdele hoop. Jij hebt geen hart.…

mag je draaien mijn lichaam volgt je en ik voeg me naar je lijf ik hou je vast omdat ik weet dat je weer gaan zult wanneer de vogels fluiten om een uur of vijf mijn voeten tasten langs je tenen en je kuiten mijn vingers strelen al de zachtheid van je huid ik voel het ruw en onaangeraakte wezen in jou herken en huil…

gooi het roer om storm op tien uur keer terug naar de haven teveel avontuur leg het touw vast dok snel aan laat ons opschieten voordat we vergaan schepen sturen mensen in nood storm op tien uur brengt de dood meer vol misere de zon wil niet onder begint te huilen verstopt in het vooronder…

Bladeren en kreupelhout dekken het grafje dat hij vormde met zwart zand want - zo vindt mijn kleine kerel- de uit het nest gevallen merel had het koud en hadden wij z’n zusje niet ook met aarde toegedekt toen de dood het jonge leven zwarte vleugels had gegeven ik buig het hoofd diep in verdriet en hoor mijn eigen tranen huilen…

Je denkt terug en moet huilen. Zo had het niet mogen gaan. Je hand gaat naar je wang, En je voelt een vertrouwde traan. Je jeugd was niet perfect, Maar dat mag de reden niet zijn. Want achter die lege ogen, Hoort geen toekomst vol pijn.…

ver weg uit het zicht begraaf ik een droom radeloos rood gestampt tot net voor de dood zich als rots waant woorden huilen zich los en scheuren mijn lichaam open wanneer de misthoorn kreunt op mijn gezicht door het brandend geloei in de nachtstorm ik kijk nog een keer om en zie de bron van mijn ziel boven wolken regenrood…

Huil maar niet te veel om mij: ik ben nu vrij. Weet dat ik er altijd ben om over jullie te waken. En met de wind af en toe aan te raken... HET GA JULLIE GOED…

Half oog open Toch weer dicht Laat me slapen De wereld gaat niet weg Zachtjes port ze in mijn zij Slapen doe ik toch niet meer Waarom huil je Is mijn kille vraag Een waterval van tranen Daalt op mijn lichaam neer Woorden spreekt ze niet waarom help ik haar niet meer Zonder antwoord Sluit ik mijn ogen weer Laat me slapen De waarheid…

lieve beeldschone politiehond wat nu geldt Jij bent voor ons een echte dierenheld jij die jouw beste maatje collega bescherming biedt hem in deze vreselijke momenten ook niet verliet geschopt door een harteloos mens een zeer slecht bedankje voor jouw edele trouw om te huilen dit bidden doe ik voor jou bij deze…

zonder pas zal ik gaan rond de aarde in haar baan onherkenbaar onbesproken herondekt samen met slag en snaar vol moed heeft ontmoet lichtjes in de lucht als parels vallen in hun vlucht omhoog als terpetine dat verdamt zij heeft mijn hart verlamd o lam o lam o tijger in de nacht nachtwoud ik huil om het zilver maar kreeg goud…

Eensgezind Ook ik sla door, als predikant ----------------------------------------------------------- …De omstreden Amersfoortse predikant Gertjan Goldschmeding pleit niet alleen voor een corrigerende tik, maar roept zijn kerkgangers op zelfs te blijven doorslaan als kinderen huilen van de pijn.…

de winter huivert in haar eigen woonst ijskoud laat zij de winden huilen het zout bijt in mijn gekloofde lippen de last wordt zwaarder dan mijn arm dragen kan mijn talent weegt veel te licht maar ik wil nog lang niet zwichten ik blijf mijn woorden schikken want zij zijn wat steeds blijft in voor en tegenspoed ze golven steeds weer naar…

Maar ik hèb denk ik NIKS te willen en met smeken en huilen, zal jouw begrip er ook nooit komen!…

Het kind dat soms even wilde schuilen als ze moest huilen en alleen in haar bedje door het raam lag te staren. Waar ze de vogels hoorde fluiten die ze zo graag wilde omarmen maar ze mocht niet naar buiten. Er waren ook tranen van het lachen mooie momenten die ze koestert en voor altijd in haar hart zal bewaren.…

Die haar helpen praten, leren lezen en aan het lachen maken, huilen, keer op keer. Afasie maakt stil, maar: slechts van buiten.…

Zoiets als lachen, en huilen van ellende, ondanks de waanzin. Al dat gezorg is volledig overbodig, als je gelooft in. In jou en in mij geloven is de redding minstens van mezelf. De wereld redden is onbegonnen werk en heeft ook geen einde. Maak je geen zorgen over jou en mij, laat dat aan ander over.…

rond knotwilgen weegt het morgenlicht zwaarder zich verzamelend in twijgen hijgt wat wind morgenkinderen huilen doelloos rond mijn eigen kind -zo lijkt het, immer duurt de dag ik mag, ik weet het, zonnig wezen tussen nu en avond uur binnen het gezang van mezen ligt de partituur van haar verborgen lente zij bevat het eminente van een…

Of ik nou huil, lach of anderszins, lol heb of verdriet, die vier gegeven door iemand zonder gevoel, die raakt me van zijn leven niet, want ik leef: met de moed der wanhoop!…

jij concert je muziek op papier preludeert uitbundig op a-vier dirigeert het zwart van inkt op maagdelijk wit dat eindelijk conceptie vindt ontsluit met onverwacht akkoord de symfonie van negen maanden woord de partus was een generaal pardon omdat het kind niet huilen kon je muziek wordt veel gelezen de melodie voegt warmte…

land Colombia het is om hard te huilen voor geen miljoen euro wil ik met u allen bewoners ruilen een enorme chaos weer stieren akelige droomreisjes van gillende supporters arme dieren doodsangsten druppels bloed van hen stroomt weer door de arena's droevig ole lieve dierenvrienden in Nederland roep keihard WEG HIERMEE…

De dagen worden lichter maar ik word zwart het is hier donker koud en bar Ik werd gekatapulteerd naar het verleden het is terug dof hier in het heden Ik wil er uit maar zit zo vast het zit op slot het is een last Ik wil wel huilen maar het komt er niet uit alles is locked het zit onder mijn huid Het zijn emoties die het daglicht…

haal je het in je hoofd denk ik vaak maar ze is er dagelijks telkens in een andere gedaante als pijn, op plaatsen die er nooit waren tussen alle muren, zelfs op de plek waar ooit een huis stond op momenten van voortdurende afwezigheid bij vol verstand en steeds in dezelfde droom soms gesmolten als verloren was zou zij ooit huilen…