Alle inzendingen over Huilers

De witte wereld is huilerig geworden en wacht je weerkeer. Ik heb je gehoord, nadat je bent vertrokken, zoek ik je stem nog.…

De zwakke zeehondbaby ving ze op Ze mestte al die huilers lekker vet totdat ze konden worden uitgezet Dit is haar leven in een notendop Een echte dierenvriend is onze Lenie Maar of ze ook van mensen houdt?...eh…kwenie…

het moet spits om de lachers op de hand om de huilers onderhuids. ..... het mag zoet, het mag zacht het mag alles of niets het mag neigen naar nonsens en stuwen en stotteren het mag lopen naar nergens als een gedicht dat sluit op vederlichte voetjes, zo aldus, zo mag het.…

Wat moet ik nog in Pieterburen doen Ze kunnen daar verzuipen met z’n allen Ik laat m’n leven niet door hen vergallen Het gaat ze daar alleen maar om de poen Haar naderend vertrek heb ik voorvoeld Toen er een vrouwtjeshaai kwam aangespoeld…

Ontroering komt wroeten herinnering herkenning misschien de tweede ring om eenzelfde vinger maar ook een stom reclame spotje een geur of prachtgedicht de eerste dwarrelende vlok en je hond even te lief jouw gezicht likt ontroering lijkt te voelen zo`n plotseling ongevraagd kwetsbaar huilerig knijpend.…

de daken huilerig regen loopt over de ogen van de huizen huizen zijn onverzettelijke mensen doen alsof ze stokstijf zijn ongeboren wezens schuilen onder de bedropen wimpers de oogkassen gevoegd in verband de pupillen geëtst met kinderen zij ontwaren elkaar moederloos aan de overkant van de straat de blikken schuins en steels het erkennen…

Dan volgt de schaamte en het zwijgen en het brandgat in hun ziel 2 Hun ruzie loopt op hoge poten met een huilerige stem. Zij vechten niet om het spel maar om de knikkers oorlog om een glazen regenboog om watervuur dat van de hemel hangt tanden uit watertanden ogen om katteogen…

Ze begrijpt wat huilers nodig hebben, om met soortgenoten te kunnen overleven. Wat is de beste tijd om weer in zee te gaan? In Pieterburen is het altijd komen en gaan. Met verstand van zaken, met 't Hart en ziel, kunnen zieke zeehonden zeker zijn en blijven, van een nieuwe start en een goed bestaan.…

mijn wil, de dood die ik zoek al staat het gekrast in mijn nagelriem de gesp, de gesp was te scherp en wellicht te begaafd om mij te personaliseren in een besef dat geen geweten kent terugkomend op de dood, de nacht is geen huiler maar oogt zeer voldaan nu het blad in haar nerf het sterven heeft herkend, ik hoor een galop, de herfst davert…

kleur toen als een allang niet meer verwachte gast stralend en majesteitelijk, sierlijk als een oosterse danser, de zon lachend in het strijdperk trad sindsdien beijver ik mij onophoudelijk bossen rozen te kopen en te kussen en langzaam rood wordend de zon het hof te maken en als de wind de komende herfst mij aanklaagt en de regen mij huilerig…

De straten liggen er druilerig en zelfs de bloemen hangen huilerig als hen hun loof ontvalt op dit vroege uur De nacht vlecht zorgvuldig de dag ineen als zoute tranen uit de hemel vallen houten klazen op de daken dansen op het ritme van ‘t verval Ooit hoorde ik het gemijmer van witte lelies en ontmoette ik er het fragiele, het subtiele…

hersentjes werken traag een gletsjer die het verleden langzaam en onverbiddelijk bedekt met tonnen ijs in dit paleis bewust zonder trui kachel en jammerlijk jou waar leven een overlevingsslag expeditie robinson in het pleistoceen is geworden het moet zijn want misschien was het niet veel maar ik gaf je alles wat ik bezat toen jij siebert de huiler…

de straten liggen druilerig zelfs bloemen hangen huilerig als hen het loof ontvalt op het vroegste ochtenduur waar stevig hemels zuurgraad etst het roet er van de gevels ketst dansen houten klazen kleddernat op het ritme van ‘t verval men ziet benardheid overal onmetelijk groot is haar getal Tot in de nauwste tunnel toe, doodlopend in…