Alle inzendingen over IJselijk

IJselijk elegant. Onwijs stil. Tot na een wending van de wind goddank de zon zich laat zien: humor de sneeuw doet spreken...!…

langs de rand van licht donkeren de nachtvleugels vliegen schaduwen met ijselijke kalmte in evenredige vlucht…

Voor George Orwell Toen 't Koude Oorlog was: IJselijk toekomstbeeld In 't algemeen nochtans Blijft het gewis Dat een regering op Ideologische Grondslag gewoonlijk Een schrikbewind is ----------------------------------- uit: 'Zeslettergrepigheid', 2009.…

het was de kinderschreeuw vol angst en dood die galmde langs de tunnelwanden de wereld met een ijselijk bericht ontsloot en rondzong in bedroefde ouderhanden nog net voor eeuwig op de plaat gezet in wintersport en kinderpret zij zijn niet meer in een ontroostbaar zeer…

Hij schreef het voorwoord: zij lag stil, haar ogen keken hem voorbij, gebroken licht zonder menselijke activiteit; toch lag ze ijselijk mooi; ver te zoeken vers van onalledaagsheid, een compositie met flarden eigenzinnigheid.…

Aan de noordpool klinkt een ijselijke gil van een beer.. 'Sneeuw is mooi' zei de zwerver 'maar je kunt er niet van eten'. De stoel waarop ik ging zitten was nog warm van andermans billen. Klimaatverandering - wie heeft er nog last van wintertenen? Flinterdun ijs een waggelende eend trapt erin.…

de koude struikelt over grond en verwachting hij kent zijn plek geboeid aan de gouden ring; een vlek, waarover ik weldra weer zing na een laatste ijselijke overnachting het is niet aan mij al sturend of trekkend een hand te verheffen of warme wind te verspreiden ik kan het niet zien dan wel, nu al voelbaar beseffen…

Die ijselijke doodskreet vliegt ons naar de krop. Al wie er kozen voor de zee, voor het ruime sop, Die redt ons van de ondergang, de Beerenburg is op. Gestrand zijn op de bodem van dat Friese bocht Bij windstil weer nog gaat tekeer de laatste ademtocht.…

zelfs de sterkste boom leeft met barstjes in de stam gesnerpt door stormvlagen in grijs getinte, herfstige dagen of toegebracht door een ijselijke koude nacht waarin meedogenloze striemen in het hout wisten te priemen maar, ze zal niet zwichten onder het juk van verzwarende regentakken nee, dwars door stortvloeden heen elk gegeven…

Niet waar ik ben geweest was jij, niet daar en niet waar ik me verstopte in het hoge gras, je liep langs rechte paden, links noch rechts kijkend, je had geen benul van slingeren, jouw weg is ijselijk helder voorwaarts, jij en ik daar was geen sprake van, ik verwilderd en het kreupelhout en jij met de snoeischaar in de hand de rozen temmend, wie…

De zon die schijnt op een ijselijke dag, een gestolen kus op een Toscaans plein, stiekem doen wat eigenlijk niet mag heerlijk lezen op een trage trein. De krullen van het heideschaap… Het is volbracht, ik slaap.…

De strijd is gestreden Bloedrode krassen op de muur Je ijselijke lach zacht wegebbend in mijn hoofd Het gevecht is voorbij Ik dacht dat ik voor eeuwig zou blijven vallen In deze duistere droom De gedachte dat jij mijn leven zou leiden Werd me teveel En ik zou opstaan Je de vorm van mijn hart tonen Mijn tranen barstten uit Als glazen…

wanneer zal dan die ijselijke pijn die niemand weet of voelen zal ten einde zijn 'k verberg me achter mijn lijf tot dat jij mijn naaktheid ziet en wanneer zullen mijn handen m'n schouders omvatten mezelf strelen graag zien het ik van mezelf ik wacht en voel het intense van mijn leed genietend van het tragische het diepere ik zoekend naar…

lang heb ik mij gekoesterd in de weerkaatsing van diamant alle facetten toonden leven dat in licht bestaan had gekregen loepzuiver helderden beelden van een hemels gelukkige tijd tot de zon brak en het perspectief grijzer de kou ijselijk werd de warmte om ons heen verdween in stilte zoals nooit voorheen bij het zetten waren…

er was het grijze archaïsche water, de tijd van de vreemde eend in de bijt, het ijselijk gefluister van kristalnachten. of de groeiende kracht van zachte klinkers in woordenmonden, de verlossing van de bandhond, de krijs van de uil, de moed van de muis. weg jankende verslagenen. aarzelend het juichen nu, schittering in oog.…

Mijn hart is groot en warm maar het zit ijselijk op slot en 'le soutain de clé' zoekt zich arm. Ik ben de halfgod bemind door velen maar echt gekend hoeft niet per se. Ik kan het klaarspelen, toch blijvend onbekend.…

Klappend en klunend naar Zuidwouw ijselijk aangeblazen in bitt're kou steeds bij takken rijdt hij om wakken bij scheuren ligt-ie dubbel in 'n vouw Lijkt zijn snikkel tot Purmerend in wikkels watten een gruwlijk end zo houdt in storm de bikkel juist vorm een scheve schaats is 't spul gewend Gabber let op men jaagt bij Watervang rijders…

ze de koordweg af Ontiegelijk hoog is een touwpad alleen tastend te beheersen Stap voor stap dichter naar het eind Iedereen houdt de adem in We laten haar hier niet vallen We willen dat ze het touw neemt Tactvol met de koord meedeinen Dansen gaat beter op de grond We koesteren ademloos verbeiden De acrobaat zoekt ons te verblijden IJselijk…

De pijn die ons het hart doorsnijdt laat ons weleens twijfelen aan God Is deze liefde een tegenstrijdigheid en is de smart voor eeuwig ons lot De smart die ons alsmaar begeleid voelen we dikwijls als een complot Bestaat ’t leven dan uit enkel strijd of stierf de naastenliefde als gebod Het droef dat dorpels overschrijdt maakte al ijselijk…

Er was eens een professor Die was ijselijk geleerd hij sprak wel twintig talen En er werd zelfs beweerd Dat hij wanneer hij boos was (Dat gebeurde voor en na) Zijn dove dienstmeid uitschold In vloeiend algebra Hij had wel duizend boeken Waar hij dagelijks in las Hij wist wie in 't jaar honderd In Japan mikado was Maar als hij ergens heen…

De langste vijf momenten van mijn leven waren die waarin jij geheel niets meer zei Mogelijk duurde het voor jou slechts even ik wist echter ‘t eind van onze liefde nabij Vijf minuten niets dan je ijselijk zwijgen de koude oorlog scheen dit wel in ‘t klein In je zwijgende woorden klonk ’t dreigen en uit je blikken droop een tankauto azijn…

, de les of mijn wezen lezende, aan te vangen, te verblijven, in gestalte, in nomaden, in klassen, omwenteling van tijd, begrijpen van notie, ijking van besef of waarachtigheid, niets ontgaat mij, en toch ontgaat mij, alles, in schetsen, in oppervlakte, in nieuwe lijnen, ik word mij getekend, door noeste lengte, en ijselijke…

heelt ze geslagen door mens en meteoor haar wonden ze spreekt niet, stelt geen vragen, maar ze huilt, ze vloekt boombuigend over weggegomd groen druipen stormnachten haar leed verzinkend in een zee tranerigheid zuchten golven zich te pletter ze spreekt niet, stelt geen vragen, maar ze verwoest, ze splijt haar gebeeldhouwde torens soms ijselijk…

Ze boog in een torenkamer voorover De vlecht viel als een geknoopt laken Voor de ontsnapte die terug wil Dan klimt de kikkerprins naar haar hals Op karakter en zwemvliespoten De haarwortels houden het nipt Maar haar grimas getuigt Ter hoogte van de vensterbank Knipt ze de streng door De ballast valt met een ijselijke gil Zo blijft…

bovenop de zoldering, voor de Styx met zijn bassend gedamp in de zwaarste orkestratie hoort men zijn fijnstbesnaarde elegie langs geen kanten, zeker niet daar waar men water tot beton boetseert en gedwee hangt hij als slachtoffer van zijn tijd, timmermanszoon zonder kruis te bungelen, pas nu neem hij afscheid van de laatste kerker vol ijselijk…

De stilte is nu ijselijk en koud En mijn hart begon al te ontdooien Want een noorderling, een rooie Die vrouwen zoekt zoals een arme sprokkelhout, heeft ‘t onlangs ingelegd in zuringzout Zodat ie ‘t straks weg kan gooien?…

Ook ik beken het garen: Wat onze tijden baren Is ver van amusant, 't Is vreeslijk en 't is ijselijk, 't Is schriklijk en afgrijselijk.... En ik heb ook het land! Maar 't ergst van alle plagen, Zijn toch in onze dagen Die kennissen van Job!…

Ook ik beken het garen: Wat onze tijden baren Is ver van amuzant, ’t Is vreeslijk en ’t is ijselijk, ’t Is schriklijk en afgrijselijk.... En ik heb ook het land! Maar ’t ergst van alle plagen, Zijn toch in onze dagen Die kennissen van Job!…

Dol, Blind, ijselijk botsen zij op vijftig speren. Tien peerden storten. Steigrend woelt de schare. Razend krielt Een worsteling rondom de molenwal. Uitzinnig sert die wederstand de zegedronken ruiters.…

Ik ben al oud en ben totaal vergeten Hoe of ik ooit aan mijn persoonsnaam kwam Wel weet ik van het destijds welkom heten Van de Oneida indianenstam Die jaagde en verbouwde, want moest eten Waarvoor men mijn forel en baarzen nam Toen kwam de kolonist er bij mijn weten Mijn stuiteren werd minder door zijn dam De scheephoorns slaakten ijselijke…