Alle inzendingen over Ilse en Waylon

Rijd ik nu alleen, met het noodweer aan de kant licht jij in me op.…

De meesten kijken niet of zien slechts glimpen Te lang, te veel, te kermis of te groot Een spel van politiek en televote Gemaakt om op je schermpje op te schimpen Maar kraakt de kalme storm de vooroordelen Dan gaat het zaterdag pas echt krakelen…

Nederland heeft eindelijk weer visie op Europa EUROVISIE niet door de Nederlandse politiek maar door het samen zingen van een lied dwars door alle Neen´s heen klinkt nu Ja, Ja, Ja, Europa!…

Het gaat noch over muzikaliteit noch rentabiliteit of de verdeling van de dagelijkse logistieke taken Het gaat ordinair om de strijd tussen de seksen die een man niet kan winnen van de vrouw Daarom dat hij steeds op oorlogspad gaat nadat hij zijn vrouw zwanger ´moest´ maken!…

Waylon wint Songfestival voor mij ook al heeft hij niet gewonnen in Lissabon in mei 2018 Hij wint voor mij omdat dit medium niet bang is voor de media visie heeft Eurovisie is!…

Ilse de Lange schenkt met haar glimlachmond slijm in mijn dorre hart...…

Het is - en plein public - a bloody shame Dat Waylon het niet lukte om te zwijgen, Van dat hij hem niet meer omhoog kon krijgen, Gelukkig heb ik daarmee geen probleem. Want staande op de kop (zelfs met een kater) Hang ik hem zo nog in een emmer water.…

Op het naaktstrand bij Domburg propte ik Ilse's slip in haar gitaar...…

Lyme Regis, onder aan de heuvel geplakt aan zee, ik wil bij je zijn in het schemerlicht. Laat de zon met okergele strepen nog getuigen van aanwezigheid, ver weg achter de horizon. Je warme kleuren van overdag, geschilderd in pastellen, verbleken met de tijd, als het eeuwig tij dat gaat, bij het vallen van de kille avond, als de eerste lichtjes…

(Gedicht voor mijn kleindochter) Moet je horen moet je horen mijn konijntje heeft twee oren en op elke koek een poot, maar zijn jasje is te groot. En hij kwebbelt en hij kwebbelt je de oren van je kop en daarom moet je horen eten wij hem met kerstmis op.…

llse heeft de verpletterendste glimlach de fijnste snik in haar hoge tonen De appelste koontjes de Twentste oogopslag de minste sterallures en kan het hardste juichen Ilse komt uit een country hooiberg met een naturel dat heel Europa zaterdag in smeltjus verandert Maar een paar bordjes boerenkool met Hema worst en spekjes zouden er wel ingaan…

De song werd met bedenkingen ontvangen En Common Linnets, wat een rare keus Die vogels heten op zijn Hollands kneus De woordspeling leek in de lucht te hangen Maar nee, het duo toonde zich geen kneuzen Sinds de finale zijn ze ware reuzen…

Ge(b)aardheid was de issue, geef Ilse nog maar gauw een tissue...…

“Que pensent-ils” wel niet in Nederland! Hebben ze “überhaupt” daar wel verstand? Of moet hij “common sense” naar Holland halen. Vertwijfeld trekt hij aan zijn grijze baard, en denkt: is straks mijn sop hun kool wel waard.…

Het Eurovisiefeest wordt alsmaar gekker. Een vrouw met baard, of Viking alt-dot-rock, En nu een loopy girl met kippentok. Een beetje vreemd, al klinkt het liedje lekker. Maar goed, we kunnen heel Europa (t)roasten: De stemmen gingen naar het Midden-Oosten.…

Tes yeux, je ne sais pas où ils vont. Ce sont eux, qui me touchent.…

Het gaat er Vooral niet Koninklijk aan toe Met de royalty’s En zeker niet Met meerdere partijen en belangen Van Duncan, Wouter en Ilse Zo close, compact In het compositie/makingsproces Zo ver af Van eerlijk zaken doen The making of wordt Ik maak je af Zo ver af van het auteursrecht En dus voor de rechter De pijlers onder…

Mijn hobbybuurman hield een heel betoog, Zo’n passie bij modelbouw zie je zelden. Van scheepjes in een fles wist hij te melden: “Die mast trek ik met touwtjes recht omhoog.” Al hoor ik nog niet bij de oudste oudjes, “In godsnaam, buurman, waar koop jij die touwtjes?”…

Het koudste seizoen weerspiegelt onze liefde, warmen we nog op?…

Voor Ilse Starkenburg 1963-2019 Nu jij ook bent overgegaan ik dat pas na weken heb gezien het besef dat nu pas bezonken is Jij weet wel hoe ik ben altijd op de vlucht Hoe we samen genoten van een broodje kaas met mosterd in een tramhuisje Daarna verloren we elkaar uit het oog maar niet het hart Het regent in december verlangen naar…

ze zeggen dat je ze zo kan eten de zachte zwammen uit het bos ik geef toe, ik zou ’t niet weten pluk je verkeerd, ben je de klos wat zijn ze mooi van vorm en kleur in miljoenen variaties en dan die toch aparte geur in ontelbare gradaties onzichtbaar trekken ze in ’t bos geruisloos en doordacht hun sporen slim verscholen onder blad en…

de bladeren vallen in ontelbare kleuren vormen en getallen van bomen naar benee zij dwarrelen gedwee, nemen de zomer mee kleuren met hun kleed de grijze aarden wallen de tak, het blad, de steel, de nerf wurmen zich weemoedig in de aarde ondergaan het ondergronds bederf om verder nog dan ver te gaan in waarde vergaan, verlaten…

Ik wil zo dichtbij jou zijn, in jouw armen liggen. Totdat er uit een donkere, koude nacht, een nieuwe dag wordt geboren. Met kansen, op meer hunkering, op meer liefde, toekomst... Totdat de dag sterft, en de nacht zijn sluier gooit... Over ons. Dat maakt donker. Maar altijd veilig, in jouw armen.…

Zolang je mij voedt met aandacht. Uitdaagt met woorden. Zolang zal ik vergeten, dat er een regels zijn. Grenzen, waar ik niet aan wil denken. Zolang jij een man bent en ik een vrouw... Zolang zal ik dromen...…

Zag je liggen. Daar alleen. Kil en ongeschonden. Ik wilde je horen. Meer dan ooit tevoren. Zag je liggen. Zal het nooit vergeten. Hoe je toen zo diep sliep.…

eenzaam alleen niemand om je heen liefde ken je niet geen mens die ziet dat je lijdt niemand die jouw leven benijdt eenzaam zonder eten het lijkt wel of niemand van je wil weten eenzaam op zoek naar wat licht in je leven naar iemand die jou zijn liefde wil geven…

kille woorden op een koude dag een bleek, wit gezicht starend in het niets het einde was nabij de dood alles is nu voorbij niets lijkt nog te leven tranen oneindig veel betraande gezichten mensen op weg naar een kille, open plek een plaats om afscheid te nemen afscheid van een mens…

Nog nooit heb ik zulke gevoelens gekoesterd Gevoelens van geborgenheid en veiligheid Sinds ik jou ken Het is misschien omdat je ouder bent En al wat meer van de wereld kent Het gevoel van warmte en genegenheid Een zalig gevoel dat mijn gedachten Steeds weer naar jou toe leidt Het zou zo niet mogen zijn Want uiteindelijk Eindigt dit alles…

jij bent mijn straaltje zon in mn donkere bestaan jij bent mijn ster bij een heldere maan jij bent mijn schouder om op te huilen jij bent mijn thuis om in te schuilen jij bent mijn steun mijn toeverlaat jij bent mijn vriend mijn kameraad…

Ik heb een oogje op jou en misschien voel jij ook wel iets voor mij maar je bent helaas niet vrij Ik lig te dromen hopend dat je vanavond zal komen in mijn dromen zie ik je voor me staan waarom was het toch zo vlug gedaan Ik weet niet wat ik beteken voor jou maar wel dat ik een beetje van je hou misschien komt er ooit wel eens een nacht…