Mijn vriend Jean Pierre Rawie, de muzenvriend,
Die ook vaak wordt bezocht door wraakgodinnen,
Verzet nu in Italië zijn zinnen.
Hij zoekt de rust die hij wellicht verdient.
Daar zijn nu vloedgolven en modderstromen.
Je vraagt je af: hoe zou dat nou toch komen?…
geschenken
kleurde papier
dwarrelde linten
van alle lengten
een verrukkelijke
verrassing van
vele variaties licht
in de vormgeving
van een adem-
benemende beleving
wie dit gaat
overkomen zal er
nog lang van dromen
een ontmoeting
op dit paradijselijk
niveau krijg je niet zo
dat stukje hemel zat
al lang in de lucht maakt
isfahan…
op het kerkhof snoei ik rozen en ik schrik:
de directeur graatmager in zijn nette pak
tikt mij op de rug en zegt: jij komt er wel
op de motormaaier kort ik lentegras
en bij het cederpark neem ik een teug
whisky uit de halve hells angels fles
daarna op naar het kinderenveld
ze passen onder halve steentjes
één voor één zeg ik ze zacht gedag…
zie ik steeds het beeld
van een vroege ochtend, zo vlak voor zonsopgang
en erna,
bij de heuvels van Isfahan
en van Shiraz met zijn rozentuinen
als onderpand van onze vriendschap.
Wij zijn verbonden door klank en toon,
gezeten op een tapijt met gouden draden
vóór het raam met uitzicht op de nevels.…