Alle inzendingen over Jotie T'Hooft

Ik zette hem in het gras en ik dacht aan dat gedicht van Jotie T'Hooft, waarin hij zegt, dat wanneer hij zijn handen op de aarde legt, het kleine handen zijn.…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - uit het werk van Jotie t' Hooft (1956-1977)…

. ------------------------------------------------------------------ Uit: 'De laatste gedichten' van Jotie T'Hooft (1956-1977), die in 1976 voor zijn werk de Reina Prinsen Geerligsprijs ontving.…

(voor Jotie T'Hooft) Wat hadden we samen een lol kunnen trappen, als je in leven was gebleven. In mijn meest sombere momenten las ik jou en beurde jij me op, gek genoeg, maar zwaarmoedigheid werkt averechts, alleen voor ingewijden. Ik houd zowaar net zoveel van Ingrid als jij.…

James Brockway) - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - -- - - - - uit 'Verzamelde Gedichten' (1981) van Jotie T'Hooft (1956 - 1977) sinds 1993 weergegeven op de muur van Rapenburg 91 te Leiden.…

(voor Daniël Vis) De manier en de integriteit waarmee je Jotie T'Hooft tot leven wekte, zal me altijd bijblijven, want je deed het subliem en vol overgave en respect.…

Ik kan niet tippen aan Jotie T'Hooft, ook al probeer ik de historie te herhalen, zijn wij beiden te oud voor romantiek en kijkt Jotie meewarig op ons neer.…

De wanhopige krijskreet werd niet opgemerkt, terwijl je tekeningen boekdelen spraken en je gedichten een horrormovie exploiteerden, zonder dat je als een Jotie T'Hooft met de dood koketteerde.…

(voor Jotie) Een lange nacht in Gent om een dode vriend te eren wat god wat een dwaasheid is maar de armen doet groeien in een slagveld met de duivels die verloren wordt opnieuw zoals hij openbaarde en ik een in memoriam er achterna uitvecht niet ver van Oudenaarde gedeeld in bloedende letters.…

Op het veld dat de zeis maaide en dat ik aan de uitkanten proper houd met sikkels en scharen van licht staat een vogelschrik te kijk Hij is een mens waaraan de kauwen vreten, oud lichaam traag draaiend in de winden van een te vroeg april Een zotskap die de boer te gortig was staat op zijn halmenhoofd en armen stokstijf van angst wijzen…

O, al de balzalen van mijn jeugd zijn nu bestoft en verlaten. De vrienden die er bleven zijn mij vreemd, maken geluid door de barst in hun gelaten. Onder de slingers en het licht van weleer zetten zij de polka verder van de dromen, de quick-step van het verjaarde zeer cirkels dansend om nooit aan te komen. Dancings waarin spreken spasme…

Het zijn gewoon de oren, begrijpt u wel die kraakbenen schelpjes bedekt met vel horen alsmaar geluiden die op onheil duiden. En die niet echt zijn of iets anders blijken. Heel normaal eigenlijk als iedereen je zo aanstaart op straat, alsof je de baarlijke duivel waart. Jij werd vast ook achterdochtig als iedereen over je fluisterde. Ja,…

Kultuurvreten: ketch-up yoga op hot-dog karma, Bahavadgita lezen bij licht van wierook terwijl de wensdroom Witte Licht op lage pit in de gaarkeuken van het moderne denken verpietert. Tussen acupunctuur-pop en zen-beat met spreuk spiritisme en dooddoener drugs wordt slijk tot golem en tot god gekneed: in zijn dode mond is mode het baalsjem,…

Ik draag ze als een doem. Mijn stofnaam mens Een mager woord, een woeker, Een overschrijden van de grens. Mijn eigen naam, die niemand kent De som van al mijn trilling Van mijn lot equivalent Tegelijk mijn warmte en verkilling. Plaatsnamen, zaaknamen. Liefdesnamen Die nooit voorbij zouden gaan, Waarvan sommige al vergeten zijn Terwijl wij…

De wanden zijn wit en de psychiaters verdacht vriendelijk. Er is hoop op genezing, maar ik heb nog niemand zien weggaan, of hij kwam weer terug. Dagen dat ik op weg naar mijn eigen kamer verdwaal wisselen zich met dagen waarop ik de wereld doorschouw als een kristal. Soms word ik krijsend wakker. Soms word ik afgevoerd en verdoofd, soms…

Ja, ik geef het toe, ik beken het openlijk: mijn lichaam was altijd een toren zonder uitkijk. Ik heb hem steen voor steen in folianten gepend ik heb mij geplooid naar de tijd en de trend. De stenen die ik uit de wand verwijderd heb zijn de woorden waar ik dit gedicht mee schep: ik kijk naar de wereld waarin gij woont en al zie ik onscherp en…

Moeder, gij hebt mij moeizaam uitgespuwd En van elk jaar de harde striem verdragen Want mijn waaien was niet gauw geluwd Ik wou eerst in alle kieren klagen. In uw hagelwit harnas gemetseld Zijn wij samen door de tijd verwond Die ons nimmer wilde dragen En bittere lijnen kerfde rond de mond: Of er een vrucht is van dat alles Vraag ik mij…

Liefste, hart en woorden Houden voor jou stil, Jij blinde vlek in mijn vermoorden Van wat ik vergeten wil. Kleine vink, lieve kleine kinkel - De liefde speelt mij parten - Baby-face, bijou, scharminkel Voor wie ik alles weer wil tarten Tot ik, als vroeger, blind van pijn Weer neerlig, eenzaam in het laken Het gaat niet om het zijn…

Op een dag zal ik weg zijn en wat dan? Verdwenen zonder een teken te geven of te nemen en het puin dat ik achterlaat is niet langer lachwekkend. Want wie als ik nooit heeft gebouwen laat niets achter dan verwachting en verwarring en wat dan? Wellicht in uw herinnering zal ik stollen verstijven, niet lang meer blijven maar verbleken…

Misschien verlangde hij wel keiharde kanonslopen in zijn hakenkruis te voelen schuiven, teneinde daar een moeder te vernietigen, die woekerde. Een & Ander komt niet in de vele boeken voor waarmee wij hem zo gretig van ons afschrijven. Want rukken niet vele legers gelaarsde vrouwen ons binnen en af? Het geschut der organen mag geruisloos…

Here, zonder naam en zonder gezicht Zie vanuit den hoge Op uw droeve eenhoorn neer Die danig hunkert naar uw licht, Die sierlijk door de wouden dwaalt Maar bladeren geen voedsel vindt, die voor de poort der doden draalt, Allen bladeren op uw wind. Here, zonder handen zonder stem Snij de lichtlans van zijn voorhoofd En vang hem…

Op Jotie's graf heeft een diepbedroefde eenhoorn zijn hoorn geofferd...…

Jotie beminde jou, maar ik net zo goed, besef dat maar, het zal je goeddoen, ook al ben ik hem niet, wens je hetzelfde toe. Hoop je zelfs meer te schenken!... niet boos worden, Jotie, ben je vriend, dat weet je toch!…

Jotie won ook en ik kan Oek niet meer volgen zonder hem te zien...…

Hooft, begint mijn bloed te stromen. Het was een man van groot statuur, voor ketters en voor vromen. De P.C. Hooft prijs die elk jaar aan schrijvers wordt vergeven, die groten uit de schrijversschaar en hem laten herleven. De eigenwijsheid van de tijd, is ons naar `t hoofd gestegen.…

De hand van Jotie ligt loom over de schouder van zijn evenbeeld...…

Hooft~ weer af te stropen Maar ik zit thuis, veel armer nog dan Job…

jij geeft mij zoals de zon de maan een blos van leven…

Hooft begroet zijn vriend Vos(sius) door woorden van Vondel te citeren: 'laat zestig winters vrij dat Vossenhoofd besneeuwen, nog grijzer is het brein, dan 't grijze haar op 't hoofd, dat brein draagt heugnis van meer dan vijftig eeuwen, en al haar de wetenschap, in boeken afgesloofd, Sandrart, beschans hem niet met boeken of met blaêren,…

Er stroomt geluk door mijn handen op de Aarde -- mijn kleine handen.…