Alle inzendingen over Käthe

En het beeld van moeder Käthe* met kinderen aan haar zijde, Opnieuw gegoten, in eeuwige verbondenheid. Dit park, op deze zondag, in al z’n verscheidenheid was de drijfveer die mij naar hier leidde. Het zal mijn hond een zorg zijn, elk plekje, elk takje hier benee een groter avontuur.…

halfvolle glazen, lege schaaltjes dwalend door het huis vind ik de weg in m'n leven een oranje gloed van zonnestralen dromend van de toekomst het verleden verwensend en naïef blijvend vond ik de weg in m'n leven verblind door blauwgrijze nevels vind ik de weg in m'n leven terugkijkend en me oud voelend sommige mensen noemen dit een depressie…

een rauwe schreeuw breekt de prille nacht in stukken en ik schrik op uit vergeten mijmeringen een besef dat dit moet zijn wat anderen leven noemen dat dit - wat het ook is - van mij is en dat dit mij heeft wakkergemaakt uit een ver verleden…

de minuten tikken traag voorbij de dagen gaan vlug een blik op de klok een duik in het zwembad een stortvloed van woorden een vlaag zonneschijn notities waaien door de kamer brieven waaien door mijn hoofd en dit alles drijft me voort en voort dus waarom zou iemand besef moeten hebben van deze tijdloze eeuwigheid…

ze vliegt door de lucht hoog de zon speelt met haar blonde krullen en ze vliegt een lach speelt rond haar mond haar voeten bengelen boven haar hoofd ze lacht en vliegt over dromen in wolken ze vliegt met gesloten ogen en valt…

wanneer ik op een stille avond weer aan je denk - langzaam word ik moe - wil ik je iets vertellen ik heb je tranen nog je tranen en je brieven en de boodschap die achter je woorden schuilt het is alleen niet meer of minder dan een illusie - langzaam word ik moe - ik voel een traan vallen heel stil…

elke dag maak ik een krasje in m'n ziel een kleintje maar daar niet van maar tergend langzaam elke dag maak ik een krasje in me eentje maar daar niet van maar elke dag vloeien twee helrode druppels bloed weg en als m'n ziel ooit volgekrast wordt - ja ik heb een ziel eentje maar - zal ik uitgebloed zijn en tergend langzaam sterven…

en als ze zich dan omdraait weggaat en geen laatste keer meer zwaait dan heb ik het gevoel dat ik meer gestorven ben dan haar…

en als je later tussen je vele kindjes rondloopt je vrouw een stralende blik toewerpt en zij van de lichtjes in je ogen houdt denk je misschien aan mij of wat ik nu ben en je vraagt je misschien af wat er van me geworden is en of ik ook zoveel cadeautjes krijg en of ik ook gelukkig ben en daarna vergeet je me tussen de kalkoen en de champagne…

muziek is een klein stukje tijd dauwdruppels vroeg in de morgen de stilte ver in de nacht en de zomerzon overdag muziek is een klein stukje poëzie ondoordringbaar maar toch mooi muziek is een klein stukje ellende rauw maar onmisbaar muziek is een klein stukje kunst…

het jongetje loopt stil weg de geluiden rond hem vervagen en alleen het beeld van zijn betraande moeder blijft hem bij het jongetje loopt stil weg een schriftje onder de arm geklemd want hij moet leven van poëzie het jongetje droomde dat hij wegliep telkens opnieuw tot de dag dat ook poëzie verboden werd…

Terwijl geluiden vervagen blijft alleen het krassen van pen op papier duidelijk Een klein beetje wereld wordt verstuurd Terwijl geluiden vervagen wordt de liefde neergeschreven en de hoop verwoord Om een mooie vrouw gelukkig te maken En na een paar weken wordt de brief geopend en de mooie vrouw verlangt naar haar man Terwijl ze het babytje…

donker smaakt een beetje koud - fris – maar aangenaam donker smaakt een beetje wanhoop - pijn – maar vol gevoel donker is alleen een gedachte…

fijne sneeuw bedekt mijn ziel en het pure bevriest me fijne sneeuw bedekt mijn gezicht en bevroren tranen worden onzichtbaar fijne sneeuw bedekt het landschap en het pure maakt me gelukkig - even -…